Hastanede eczacıyım. Kötü bir ilişki atlattım ve sonra bana ilgi gösteren antepli biriyle sevgili oldum. O polonyaya çalışmaya gideceğini söyledi. İzni hazırdı evrağı gördüm. Ukrayna savaşı olunca çalışma vizesi alamadığını randevu sırasına girebilmek için aracıya el altından para vermesi gerektiğini söyledi ve 300 euro verdim. Sanırım doğruydu çünkü almanyaya çalışmaya giden bir arkadaşım da aracıya para vermiş. Savaş yüzünden başvurular arttı demişti. Bunun üstünden 2 ay geçti ve benim ex in başvurusuna cevap gelmedi.
Bana "Abim kredi çeksin sana eczane açalım" dedi. Ben de "Benim zaten bankaya yüklü borcum var, bir de abine borçlanır da bu eczaneyi yürütemezsem iyice batarım" dedim. O da "Bizim burda aileye harcanan paranın hesabı sorulmaz, tecrübeli bir kalfa bulur işin başına geçeriz, burada aileler kalabalık, korkma eczane batmaz, ben de babana kendimi eczanenin ortağı olarak tanıtırım, yoksa o da işsiz birine kızını vermez" dedi. Ben de "Borcuma borç eklemekten korkuyorum, esnaflığıma güvenemiyorum, en azından benim de ortaya koyacak param olsa yine tamam derdim, benim tanıdığım var sana sanayide bir iş bulayım" dedim. Bana "bunun faydası olmaz, elime ne geçer ki" dedi.
Ben vaktinde kardeşim işten atıldığı için ona para vermiştim. Benim ex de "kardeşinden o parayı geri iste bana iş kuralım" dedi. Ben de "kardeşimin sıkıntısı sürüyor, şu anda onu geri vermeye zorlayamam" dedim. Beni elimi taşın altına koymamakla ortak geleceğimiz için çaba göstermemekle suçladı. Görüşmenin anlamı yok dedi.
Aslında eczane açmaktan korkmamın bir nedeni de bazen onun coin oynadığını görürdüm ve kasadan alır da coine yatırır diye korkuyordum. Zaten sanırım artık maliyetler arttı karlar azaldı bu da beni korkuttu. Mardinli bir arkadaşıma sordum. "Eğer sana eczane açsalardı bütün kazancına ortak olurlardı burda aileler herşeyi paylaşır" dedi. Bu doğru mu acaba? Bu ilişki bitmeli miydi yoksa aşkımı boşuna mı kaybettim?
Bana "Abim kredi çeksin sana eczane açalım" dedi. Ben de "Benim zaten bankaya yüklü borcum var, bir de abine borçlanır da bu eczaneyi yürütemezsem iyice batarım" dedim. O da "Bizim burda aileye harcanan paranın hesabı sorulmaz, tecrübeli bir kalfa bulur işin başına geçeriz, burada aileler kalabalık, korkma eczane batmaz, ben de babana kendimi eczanenin ortağı olarak tanıtırım, yoksa o da işsiz birine kızını vermez" dedi. Ben de "Borcuma borç eklemekten korkuyorum, esnaflığıma güvenemiyorum, en azından benim de ortaya koyacak param olsa yine tamam derdim, benim tanıdığım var sana sanayide bir iş bulayım" dedim. Bana "bunun faydası olmaz, elime ne geçer ki" dedi.
Ben vaktinde kardeşim işten atıldığı için ona para vermiştim. Benim ex de "kardeşinden o parayı geri iste bana iş kuralım" dedi. Ben de "kardeşimin sıkıntısı sürüyor, şu anda onu geri vermeye zorlayamam" dedim. Beni elimi taşın altına koymamakla ortak geleceğimiz için çaba göstermemekle suçladı. Görüşmenin anlamı yok dedi.
Aslında eczane açmaktan korkmamın bir nedeni de bazen onun coin oynadığını görürdüm ve kasadan alır da coine yatırır diye korkuyordum. Zaten sanırım artık maliyetler arttı karlar azaldı bu da beni korkuttu. Mardinli bir arkadaşıma sordum. "Eğer sana eczane açsalardı bütün kazancına ortak olurlardı burda aileler herşeyi paylaşır" dedi. Bu doğru mu acaba? Bu ilişki bitmeli miydi yoksa aşkımı boşuna mı kaybettim?