Merhaba,
Normalde bu konuyu açmayı düşünmüyordum ama son zamanlarda zihnimi tümüyle ele geçiren bir konu olduğundan dolayı ne yapacağımı bilemez haldeyim.
Şuan 28 yaşındayım, gayet iyi bir şekilde hayatımı kurdum ve bir firmada iyi bir pozisyonda çalışıyorum.
Yaklaşık 16 yaşından beri annem ben ve kardeşim yaşıyoruz. Evin en büyük çocuğu benim. Kardeşim 20 yaşında. Babam yaklaşık 12 yıldır yok, farklı bir şehirde çalışıyor.
Babamın buradan gitme sebebi burada batmasıydı, battıktan sonra bulunduğu şehirde daha iyi bir işte çalışmaya başladı. O günden beri tek başımıza yaşıyoruz. 12 yıldır evin tüm yükü bende. Kira, faturalar, market alışverişi, hastane kısaca aklınıza gelebilecek her şey. Annem iyi kadındır, şöyle ki etliye sütlüye karışmaz dedikodusu vb yoktur. Ama o kadar sığ, boş biridir ki. Bizim hiçbir problemimizle ilgilenmez, mesela evde kombi dahi bozulsa herşeyi benden bekler. Oturur öyle soğukta tamir edilmesini bekler. Hayatımla ilgili hiçbir kararda yanımda bulunmaz, fikir beyan etmez. Bomboştur yani, bakar durur sadece. Kendimle ilgili ilişkimi söylediğimde kurduğu tek cümle “babana söyleyeyim mi?” Oldu. Zaten 28 yaşındayım, hayatımda gerçekten düzgün ve evlenmek istediğim ilişkilerim oldu. Ancak hepsinde babam arkamda durmadı, yok evlendirmem dedi. Paradan kaçtığını düşünüyorum. Babam.. Babam. Burada kadınlara para yedirdiği için neredeyse batma durumuna gelen, kişiliğinde babalık kumaşının esamesini bulundurmayan zavallı düz bir adam. Buradan gittiğinden beri aylık belli bir miktar para yollayıp babalık yaptığını düşünen hasta ruhlunun teki. Ha bir de sürekli kanserim, midem şöyle, akciğerim şöyle diye sallar sallar durur. İnandırıcı değil, gülüyorum kendisine.
Kardeşim. Tabi bir de o var. Ne anneden annelik ne babadan babalık görmüş safın teki. Anlaşabileceğimiz bir alan yok çünkü çok zıt karakterleriz. Mümkün olduğunca konuşmamaya çalışıyorum.
Velhasıl; ilişkimi artık bu insanlarla bitirmek istiyorum. Kendi evime çıkacak gücüm, kenarda iyi bir birikmişim var. Ben annelik babalık görmedim. Hep kendi kendimi büyüttüm, üniversiteye giderken dahi cebime 1 tl koydukları günü hatırlamam. Hayatımda olan herşeyde sadece kendi emeğim var. Annem çalıştığı yerden bir süredir parasını alamıyor, kenardaki parasına da dokunmak istemediği için herşeyi ben ödüyorum. Ama inanın çok yoruldum. 16 yaşından beri başı bir kez okşanmamış, evin reisi-parayı yöneten bir insan olarak çok yoruldum. Ne diğer gençler gibi hayatımı yaşayabildim, ne de güzel bir aileye sahip olabildim. Aslında çok fazla detay var ama siz sordukça anlatırım.
Sadece tek bir soru sormak istiyorum, bu insanlarla bağımı kopardığımda mutsuz olur muyum?
