Öncelikle uzun bir konu olabilir, sabrınızı rica ediyorum
Şimdi olayların temel sorunu şurdan doğuyor, biz çok sorunlu bir ailede büyüdük.Ben herkesle arayı bulmaya çalışan bir tiptim ancak benim açımdan ilişkilerde gözümün açıldığı bir nokta oldu.
Benim çocuğum oldu ve çalışıyordum. Kardeşlerim ise bekardılar.
Çocuk doğduğu andan itibaren annemi bir korku aldı "çocuğu bana baktıracaklar" bizim hiç bu yönde bir talebimiz olmamasına rağmen, çocuk doğunca hiç bir şekilde bize gelmemeye bebeği dahi arayıp sormamaya başladı. Çocuk 20 günlüktü süt ateşi olduğum için gelmek zorunda kaldı ve "küçük kardeşin diyor ki benim annem kimsenin çocuğuna bakamaz; herkes çocuğuna baksın diyor" dedi
Çocuğun diş kutlamasında kvdem anneme 1907de ücretsiz izin alacak deyince de bu sefer
"küçük kardeşi diyor ki çok iyi çok ucuza çocuk bakan kadınlar var tutsunlar bir kadın diyor Onun çocuğu olsa kimselere vermeyecek bakıcılarını tutup büyütecek" dedi (Kardeşimin bu lafları söylediğini komşumuzdan da teyit ettim çünkü zaten kardeşim beni hiç beğenmez ve sürekli eleştirir)
Daha önce aramızda çocuk bakma muhabbeti asla geçmemişti, ben ücretsiz izin alıp kendim çok uzun süre bakıyordum ve evime temizliğe gelen bayan da bana çocuk bakımında yardım ediyordu zaten
Şimdi ben bu laflar da bir aydınlanma yaşadım
1. kardeşimin tavrı
2. annemin kendi çıkarı için bu şekilde arada laf taşıyıp çıkarcı davranışları
Çok alındım ve üzüldüm. Ancak çok gururlu bir tipimdir. Bu sebeple yemin ettim annemi asla çocuğuma bakması için çağırmayacağım diye. Sürekli bakmaktan bahsetmiyorum hasta da olsam, hastaneye de gitsem, akşamları master derslerime gitsem bakıcımda gelmese kesinlikle çağırmadım. Çocuğu yanımda işe, okula dahi götürdüm ama kimseden yardım istemedim. Hatta ameliyat oldum hastane de kaldım bir gece 2 yaşındaydı kızımı da yanımda götürdüm babasıyla başımda kaldılar.
Annem bu durumu farkedince "ay çağırmıyosun çağırsan bakarım" tavırlarına girdi. Ama benim için konu kapanmıştı.
Peki şimdi sorun ne? Kardeşimin çocuğu oldu ve annem başka şehre gidip çocuğa bakmaya başlamış. Annem bana gezmeye gidiyorum dedi ama kuzenime biraz ben biraz kvsi ortaklaşa bakıcaz demiş. Yani beni eleştiren bana yol gösterenler şimdi benden de gizlemeye çalışarak böyle bir karara varmışlar.
Sonuçta yetişkin insanlar ben onların davranışlarını değiştiremem ancak bu olanlardan sonra özellikle ailemle görüşmek içimden gelmiyor. Bu kadar riyakar olmalarını kaldıramıyorum. Nasıl yüz yüze bakıcaz ben kaldıramam diye düşünüyorum. Konuşmak istemiyorum bu duruma ne dersiniz
Şimdi olayların temel sorunu şurdan doğuyor, biz çok sorunlu bir ailede büyüdük.Ben herkesle arayı bulmaya çalışan bir tiptim ancak benim açımdan ilişkilerde gözümün açıldığı bir nokta oldu.
Benim çocuğum oldu ve çalışıyordum. Kardeşlerim ise bekardılar.
Çocuk doğduğu andan itibaren annemi bir korku aldı "çocuğu bana baktıracaklar" bizim hiç bu yönde bir talebimiz olmamasına rağmen, çocuk doğunca hiç bir şekilde bize gelmemeye bebeği dahi arayıp sormamaya başladı. Çocuk 20 günlüktü süt ateşi olduğum için gelmek zorunda kaldı ve "küçük kardeşin diyor ki benim annem kimsenin çocuğuna bakamaz; herkes çocuğuna baksın diyor" dedi
Çocuğun diş kutlamasında kvdem anneme 1907de ücretsiz izin alacak deyince de bu sefer
"küçük kardeşi diyor ki çok iyi çok ucuza çocuk bakan kadınlar var tutsunlar bir kadın diyor Onun çocuğu olsa kimselere vermeyecek bakıcılarını tutup büyütecek" dedi (Kardeşimin bu lafları söylediğini komşumuzdan da teyit ettim çünkü zaten kardeşim beni hiç beğenmez ve sürekli eleştirir)
Daha önce aramızda çocuk bakma muhabbeti asla geçmemişti, ben ücretsiz izin alıp kendim çok uzun süre bakıyordum ve evime temizliğe gelen bayan da bana çocuk bakımında yardım ediyordu zaten
Şimdi ben bu laflar da bir aydınlanma yaşadım
1. kardeşimin tavrı
2. annemin kendi çıkarı için bu şekilde arada laf taşıyıp çıkarcı davranışları
Çok alındım ve üzüldüm. Ancak çok gururlu bir tipimdir. Bu sebeple yemin ettim annemi asla çocuğuma bakması için çağırmayacağım diye. Sürekli bakmaktan bahsetmiyorum hasta da olsam, hastaneye de gitsem, akşamları master derslerime gitsem bakıcımda gelmese kesinlikle çağırmadım. Çocuğu yanımda işe, okula dahi götürdüm ama kimseden yardım istemedim. Hatta ameliyat oldum hastane de kaldım bir gece 2 yaşındaydı kızımı da yanımda götürdüm babasıyla başımda kaldılar.
Annem bu durumu farkedince "ay çağırmıyosun çağırsan bakarım" tavırlarına girdi. Ama benim için konu kapanmıştı.
Peki şimdi sorun ne? Kardeşimin çocuğu oldu ve annem başka şehre gidip çocuğa bakmaya başlamış. Annem bana gezmeye gidiyorum dedi ama kuzenime biraz ben biraz kvsi ortaklaşa bakıcaz demiş. Yani beni eleştiren bana yol gösterenler şimdi benden de gizlemeye çalışarak böyle bir karara varmışlar.
Sonuçta yetişkin insanlar ben onların davranışlarını değiştiremem ancak bu olanlardan sonra özellikle ailemle görüşmek içimden gelmiyor. Bu kadar riyakar olmalarını kaldıramıyorum. Nasıl yüz yüze bakıcaz ben kaldıramam diye düşünüyorum. Konuşmak istemiyorum bu duruma ne dersiniz