Ailem yüzünden eşimin yeni davranışları

Ailenizin abinize yaptığı hazırlıkları eşinize belli ki anlatip dert yanmışsınız.Adama gollük pas vermişsiniz.Bilmeden yada bilerek ailenizi eşinize doldurmuş şimdide adamın tavırlarına bozuluyorsunuz..
Eşiniz tüm bunları bilmeyebilirdi.Bazı şeyler kol kırılıp yen içinde kalmaliydi.
Şimdi adam niye bilezik almak istesin?
Siz evlenmeye karar verirken babanızın maddi gücü gerçekten yok muydu?
Kaldı ki eşiniz tek başına yapmamış herşeyi beraber çalışmış odemissiniz borçları.Burda size haksızlık yapılmasına izin vermeyin.
Ayrıca ben istersem annemle babamla kardeşimle istediğim kadar kavga etsemde,eşime ailemi ezdirme hakkı vermem.
Olan olmuş biten bitmiş,siz ister gidersiniz abinizin düğününe çeyrek takarsiniz ister gitmezsiniz.Bu saatten sonra geçen yılların hesabını tutmaya gerek yok.Ailenizin hiç mi hakkı yok üzerinizde?Bakın benim ailem istediği kadar kötü olsun o beni bağlar.Esim,hele hele ailesi benim aileme tek kelam laf edemez.Bence bunu iyi düşünün..
 
eşiniz en baştan ailenizin destek olmadığını biliyormuş ve görmüş zaten. evet ailenizin sizi yalnız bırakması çok üzücü olmuş, insan böyle bir durumda manevi desteklerini görmek istiyor. fakat böyle olmuş olması sizin suçunuz değil ki eşiniz herkesin yanında sizi rencide edebiliyor? ailenizin size ters geleni yapması, sizin suçunuz değil, o zaman eşiniz de susmuş siz de. şimdi tekrar tekrar konuşulup önünüze konulacak bir şey yok. he eşinizi anlayabiliyor muyum evet bazı noktalarda anlıyorum. ve size çeyrek bile takılmamışken bilezik takmak istemeniz bana bile garip geldi, ona gelmesi de çok normal. bence düğüne gidin ve abiniz takmadıysa bir şey takmayın sadece orada bulunmuş olun. ama ailenizle huzurunuzu bozmayacak kadar görüşün, eşinizi de karşınıza alıp bir daha böyle konuların açılmasını istemediğinizi konuşun.
 
Hem size hiç kıyamadım hemde eşinize hak verdim, eşinizle ağlamadan güzelce konuşun ve bu konuyu kapatın sizi böyle kırabilen aileniz içinde çaba içinde olmayın gerek yok
 
Tamam aileniz size kötü davranıyor abinizi kayırıyor kırılmakta mesafe koymakta üzülmekte çok haklısınız. Ama 1+1 daire tuttuk, eşyaları spotçudan aldık, düğün vs yapmadık üstüne borç ödedik diyorsunuz. Bu durumda belli ki eşinizin ailesinin de doğru düzgün bir desteği olmamış size. Ailesi ve eşiniz size laf söyleme hakkını nereden buluyorlar acaba? Ailenizden çok farklı davranmamışlar çünkü.
 
'kızım sıranı bekleseydin, bencillik edip evlenicem diye tutturmasaydın, biz seni büyüttük okuttuk çalışıp elin oğlu yerine ailene destek olsaydın, sana daha güzelini yapardık,

Emin olun yapmazlardı, paranızı yedirdiğinizle kalırdınız.
Sizin aileniz gibi aileler kız çocuklarını evde iş gücü olarak görürler. Aldıkları, yaptıkları, okutmaları vs hepsi de lütuftur onlara göre. O yüzden de okul bitince o lütfun karşılığının verilmesini beklerler.
Siz hemen evlenmeyip eve maddi destekte bulunsaydınız "ne de hayırlı evladımız var. Evleneceği zaman elimizden gelenin en iyisini yapalım" demeyeceklerdi. "Yapacak tabii işi ne? Borcunu ödüyor. Onca sene boşuna mı okuttuk?" diyeceklerdi.

Bunları sizi üzmek için söylemiyorum ama gerçek bu, üzgünüm.
Anneniz açıkça "biz yiyeceğimize elin oğlu yiyor. Cezan da bu" demiş işte.
Kırılmakta haklısınız ama onlar da böyle insanlar. Siz ne deseniz anlamayacaklar, değişmeyecekler.
Kendi psikolojiniz için mesafe koymanız en iyisi bence.

Eşinize gelince, onu ilgilendiren bir şey yok.
Aileniz böyle, siz de memnun değilsiniz, eşiniz de memnun değil. Ama bunu dile getirmek de onun üzerine vazife değil. Hele ki başkalarının yanında.
Laf soktuğunda ezilip ağlamak yerine ciddi bir tepki verin.
 
Kadina bak be oglumu kiskaniyorsunuz diyor sanku siz evladi degilsiniz.. sende hala dugune gitme pesindesin.. allah boyle evlat ayrimi yapani bildigi gibi yapsin
Bu tarz annelerin ortak söylemi bu. Hem yaparlar hem de iftira atarlar sen kıskançsın, sen sinirlisin, daha ilerlerse konu sahibine sen evliliğinde mutsuzsun bak biz demiştik diyip hepten temize çıkacaklar.
 
Merhaba uzun oldu özür diliyorum lütfen kusura bakmayın içimi dökmeye öyle çok ihtiyacım var ki okuyacaklara, okumayanlara şimdiden teşekkürler.

Ben eşimle üniversite okurken tanıştım. İlk günden ve gerçekten çok sevdim onu. 5 yıl flört ettim mezun olur olmazda ailemle tanıştırdım. Annem bu konularda(sevgililik, flört) fazla katı ve anlayışsız, ablamda benimle ve hayatımla fazla ilgisiz olduğu için onlarda abim ve babamla aynı zamanda öğrendi eşimi ve evlenmek istediğimi. Annem daha duyar duymaz karşı çıktı kendi seçip beğendiği biriyle evlendirmek istiyordu beni(amcasının torunu), tanışıncada eşimi bana yakıştıramadı dış görünüşüyle, konuşmalarıyla dalga geçti hep. Ablam ilgisizdi yine, ne benim tarafımda durdu ne ailemi destekledi etkisiz elaman oldu, bir kere bile sormadı nasıl tanıştığımızı(şimdilerde ablamla iyiyiz ama hâlâ sadece kendi dertleri için arıyor beni). Babam hayal kırıklığı yaşadı açık açık çünkü mezun olunca çalışıp eve maddi katkıda bulunurum diye düşünüyordu. Abim hem biraz annemi hem biraz babamı arada bir de beni destekliyordu. Neyse sonuç olarak baktım kimsenin gönlünün olacağı yok ben reşit bir bireyim siz isteseniz de istemeseniz de evleneceğim dedim.

Ya istememeleri için elle tutulur gözle görülür bir neden olsa tamam diyeceğim ne bileyim eşim yanlış işler yapan bir insan olsa ailesi kötü insanlar olsa evet ya benim iyiliğim için istiyorlarda ben aptallık ediyorum diyeceğim ama yok. Neyse başta bir süre küstüler sonra gelip istesinler dediler. Kız isteme gecesi babam borcum var ben düğün yapamam dedi biz de zaten düğün müğün istemiyorduk bahanemiz oldu gerek yok dedik nikah boyunca yüzleri bir kez olsun gülmedi fotoğraflarda kafaları hep yere bakıyor eşim de ben de çok bozuldum ama laf etmedik hiç. Maddi gücümüz yok diye 1+1 daire tuttuk her şeyi tek başımıza yaptık eşyaları abartmıyorum yatak hariç hepsini ikinci el spotçulardan en ucuzunu araya araya aldık en sıkıştığımızda eşimin ailesi koştu maddi manevi destek oldu. Benim ailem hep uzak durdu sanki el kızı evlenmiş gibi uzaktan izlediler bir kere bile yardım teklifinde bulunmadılar. Derdim para pul değil yemin ederim bir kerecik arayıp ya kızım oğlum ne yaptınız bize ihtiyacınız var mı diye sormadılar. 5 sene oldu hâlâ evimde tek parça aldıkları, onlardan gelen falan, eşya yok. Annem yıllarca lif yaptı patik ördü havlu kenarı yaptı evime gelirken bir tanecik getirmedi. Ben de inadına sustum onlar böyle yaptıkça tepki vermedim yapmışlar gibi davrandım görmezden geldim. Kendime hep 'yapmak zorunda değiller ki zaten ben onlara karşı çıkıp kalplerini kırdım diye böyle yapıyorlar' dedim. Eşim sağolsun hiç laf etmedi o da benimle bir görmezden geldi(o zamanlar). Eşimin ailesi bizim kadar anlayışlı olamadı yüzüme çok vurdular. Senin ailen sana düşmandan beter oğluma yazık oldu dedi annesi, haklı diye ses etmedim kenarda köşede yalnızken ağladım hep. Eşimle kavga da etsek kötü de olsak hep içimizde tuttuk özellikle benim anneme babama hiç yansıtmadık.

Tam 5 yıldırda eşimle bazen haftalarca izin bile kullanmadan çalıştık. Şükür borçlarımız bitti rahata erdik evimiz düzenimiz oturdu derken abim evleneceğini haber verdi. Hiç arayıp sormayan annem babam 1 senedir her gün her gün arar oldu. Beni ayrı eşimi ayrı arıyorlar bir de. Asıl mevzu arayıp kendinden bahsetseler evden bahsetseler tamam diyeceğim ama yok abine 20 bin gönderdik erkek tarafı eşyalarını alsınlar diye yok düğünde geline 3 bilezik takacağız, bir oda dolusu çeyiz yolladık bugün iki arabayla... bir sürü aslında ne merak edip sorduğumuz ne de duymak istediğimiz şeyler anlattılar bize. Normalde hiç ses etmeyen eşimin de zoruna gitti artık galiba geçen gün arkadaşlarımızın ve kendi ailesinin olduğu ortamda durduk yere konuyu açıp senin ailen bize bırak bileziği bir çeyrek altın vermediler abine biriktiriyorlarmış demek ki paralarını bunca yıl dedi. Arkadaşlar konuyu geçiştirdiler hemen de orada hıçkıra hıçkıra ağlamamak için dua ettim sustum sadece. Üstüne annem de arayınca tutamadım kendimi, ağladım telefonda, anlatmadım sadece sordum neden böylesiniz böyle yapıyorsunuz diye annemin bana söylediği 'kızım sıranı bekleseydin, bencillik edip evlenicem diye tutturmasaydın, biz seni büyüttük okuttuk çalışıp elin oğlu yerine ailene destek olsaydın, sana daha güzelini yapardık, senle ablan ikiniz hep oğlumu kıskandınız zaten' dedi bana. Annemin açık ara hep abimi bizden üstün gördüğünü bilirdim ama hiç böyle suratıma çarpmamıştı değersiz oluşum. O konuşmanın üstünden 4 koca ay geçti ne annem beni aradı ne ben onu aradım. Hasta olduğunu duydum içim gitti yine de aramadım.

Onların hallerine doğuştan bağışıklığım vardı ama eşim de gün geçtikçe farklı yaklaşmaya başladı olaylara ve bana. Ne zaman ailemden konu açılsa laf sokup ağlatıyor. Ağladığımda da çok alınganlaştın şaka yapılmaz oldu sana diyor. Düğüne bir ay kaldı ben gelmeyeceğim diye tutturdu. Tamam dedim istemiyorsan gelme işleri yoğun izin alamadı deriz diyorum yok açık açık söyle gelmek istemedi de bana sorduklarında ben söyleyeceğim zaten diyor. Ona da tamam dedim sen bilirsin. Gidelim bir tane bilezik alalım dedim daha önceden konuştuğumuz halde ilk kez duymuş gibi abartılı tepki verip 'ne bileziği' dedi. 'Onlar bize ne yaptılar da biz yapıyoruz' dedi.

Kendimi onun yerine koyuyorum aynı şeyi kayınvalidem, kayınpederim, kaynım vs yapmış olsa onun verdiği tepkiyi ben burada yakınarak veriyor olur muydum acaba diye. O bunları söyledikçe kalbimin kırıldığını öyle derinimde hissettim ki sanki gerçekten bir şeyler kırıldı. Aslında ben de bilezik çok mu bunlara, yapmasak mı diyordum ama babam arayıp senin yerine de bilezik yapalım biz o zaman diyince zoruma gitti artistlik yaptım biz yaparız gerek yok diye. İçimdende yapmak geçiyor onların bize manevi bile desteği olmadı ama belki benim abim için yapacağım tek ve son destek olacak bu, içimde pişmanlığını yaşamak istemiyorum. Şimdi bilezik falan olmuş olmamış bunlar atlatılırda eşimin tavırları çok canımı sıkıyor ben bunca yıl sustum diye mi böyle davranıyor şimdi? Ne yapmalıyım nasıl davranmalıyım gerçekten hiç bilmiyorum kalbim herkese öyle çok kırıldı ki. Toparlayabilir miyim parçalarımı? Affedebilir miyim herkesi ve kendimi?
Bence eşin haklı canım ister istemez kırılmış bence bilenzik konusuna gelince hakediyormu kardeşin hayır ama sonuçta kardeşin ailene gelince çok ayıp yapmışlar sırf sözleri dinlenmedi diye seni sahipsiz bırakmaları çok ayıp ve günah senin evladın o sevdiği insanla evleniyor diye el muamelesi yapmaları tastik edilmez yinede ailendir bence siz evlatliginizi yapın gün gelecek onlar utanacak yaptıklarından siz üzerinize düşeni yapin ailenize saygıda kusur etmeyin sonuçta anne baba sonradan üzülecegin bir şey yapma. Derim
 
Bu tarz annelerin ortak söylemi bu. Hem yaparlar hem de iftira atarlar sen kıskançsın, sen sinirlisin, daha ilerlerse konu sahibine sen evliliğinde mutsuzsun bak biz demiştik diyip hepten temize çıkacaklar.
Aynen oyle.. o konusmanin uatune 4 aydir aramiyormus zaten.. sen bizi dinlemedin acele ettin evlwndin bunlar bahane zaten
 
Eşinle oturup konuşmalısın 5 sene sonra neyin sistemini yapıyor? Neyin hoşnutsuzluğunu yaşıyor sormalısın.Ailen bilezik takmadıysa sana takmadı.. yok saydılarsa sana kıymet vermediler ...seni yok saydılar...Sen çalışıp didinip zaten eşyanı /evini kurmuşsun.Eşinin ailesi maddi manevi olarak size destek oldularsa bu onların tercihiydi ki zaten öyle olsa daha iyi koşullarda kurardınız yuvanızı.Kayınvalidenin o lafına hiçbir cevap vermeyip kıyı köşe ağladığın için yaşıyorsun bunları .Eşine söyleyeceğin şey ise "ben kardeşimin mutlu gününde yanında olmak istiyorum ,gelmek istemiyorsan kendin bilirsin ama katılmadığın düğün ile ilgili akşam sabah yorum yapmanın bir anlamı yok"
 
Merhaba uzun oldu özür diliyorum lütfen kusura bakmayın içimi dökmeye öyle çok ihtiyacım var ki okuyacaklara, okumayanlara şimdiden teşekkürler.

Ben eşimle üniversite okurken tanıştım. İlk günden ve gerçekten çok sevdim onu. 5 yıl flört ettim mezun olur olmazda ailemle tanıştırdım. Annem bu konularda(sevgililik, flört) fazla katı ve anlayışsız, ablamda benimle ve hayatımla fazla ilgisiz olduğu için onlarda abim ve babamla aynı zamanda öğrendi eşimi ve evlenmek istediğimi. Annem daha duyar duymaz karşı çıktı kendi seçip beğendiği biriyle evlendirmek istiyordu beni(amcasının torunu), tanışıncada eşimi bana yakıştıramadı dış görünüşüyle, konuşmalarıyla dalga geçti hep. Ablam ilgisizdi yine, ne benim tarafımda durdu ne ailemi destekledi etkisiz elaman oldu, bir kere bile sormadı nasıl tanıştığımızı(şimdilerde ablamla iyiyiz ama hâlâ sadece kendi dertleri için arıyor beni). Babam hayal kırıklığı yaşadı açık açık çünkü mezun olunca çalışıp eve maddi katkıda bulunurum diye düşünüyordu. Abim hem biraz annemi hem biraz babamı arada bir de beni destekliyordu. Neyse sonuç olarak baktım kimsenin gönlünün olacağı yok ben reşit bir bireyim siz isteseniz de istemeseniz de evleneceğim dedim.

Ya istememeleri için elle tutulur gözle görülür bir neden olsa tamam diyeceğim ne bileyim eşim yanlış işler yapan bir insan olsa ailesi kötü insanlar olsa evet ya benim iyiliğim için istiyorlarda ben aptallık ediyorum diyeceğim ama yok. Neyse başta bir süre küstüler sonra gelip istesinler dediler. Kız isteme gecesi babam borcum var ben düğün yapamam dedi biz de zaten düğün müğün istemiyorduk bahanemiz oldu gerek yok dedik nikah boyunca yüzleri bir kez olsun gülmedi fotoğraflarda kafaları hep yere bakıyor eşim de ben de çok bozuldum ama laf etmedik hiç. Maddi gücümüz yok diye 1+1 daire tuttuk her şeyi tek başımıza yaptık eşyaları abartmıyorum yatak hariç hepsini ikinci el spotçulardan en ucuzunu araya araya aldık en sıkıştığımızda eşimin ailesi koştu maddi manevi destek oldu. Benim ailem hep uzak durdu sanki el kızı evlenmiş gibi uzaktan izlediler bir kere bile yardım teklifinde bulunmadılar. Derdim para pul değil yemin ederim bir kerecik arayıp ya kızım oğlum ne yaptınız bize ihtiyacınız var mı diye sormadılar. 5 sene oldu hâlâ evimde tek parça aldıkları, onlardan gelen falan, eşya yok. Annem yıllarca lif yaptı patik ördü havlu kenarı yaptı evime gelirken bir tanecik getirmedi. Ben de inadına sustum onlar böyle yaptıkça tepki vermedim yapmışlar gibi davrandım görmezden geldim. Kendime hep 'yapmak zorunda değiller ki zaten ben onlara karşı çıkıp kalplerini kırdım diye böyle yapıyorlar' dedim. Eşim sağolsun hiç laf etmedi o da benimle bir görmezden geldi(o zamanlar). Eşimin ailesi bizim kadar anlayışlı olamadı yüzüme çok vurdular. Senin ailen sana düşmandan beter oğluma yazık oldu dedi annesi, haklı diye ses etmedim kenarda köşede yalnızken ağladım hep. Eşimle kavga da etsek kötü de olsak hep içimizde tuttuk özellikle benim anneme babama hiç yansıtmadık.

Tam 5 yıldırda eşimle bazen haftalarca izin bile kullanmadan çalıştık. Şükür borçlarımız bitti rahata erdik evimiz düzenimiz oturdu derken abim evleneceğini haber verdi. Hiç arayıp sormayan annem babam 1 senedir her gün her gün arar oldu. Beni ayrı eşimi ayrı arıyorlar bir de. Asıl mevzu arayıp kendinden bahsetseler evden bahsetseler tamam diyeceğim ama yok abine 20 bin gönderdik erkek tarafı eşyalarını alsınlar diye yok düğünde geline 3 bilezik takacağız, bir oda dolusu çeyiz yolladık bugün iki arabayla... bir sürü aslında ne merak edip sorduğumuz ne de duymak istediğimiz şeyler anlattılar bize. Normalde hiç ses etmeyen eşimin de zoruna gitti artık galiba geçen gün arkadaşlarımızın ve kendi ailesinin olduğu ortamda durduk yere konuyu açıp senin ailen bize bırak bileziği bir çeyrek altın vermediler abine biriktiriyorlarmış demek ki paralarını bunca yıl dedi. Arkadaşlar konuyu geçiştirdiler hemen de orada hıçkıra hıçkıra ağlamamak için dua ettim sustum sadece. Üstüne annem de arayınca tutamadım kendimi, ağladım telefonda, anlatmadım sadece sordum neden böylesiniz böyle yapıyorsunuz diye annemin bana söylediği 'kızım sıranı bekleseydin, bencillik edip evlenicem diye tutturmasaydın, biz seni büyüttük okuttuk çalışıp elin oğlu yerine ailene destek olsaydın, sana daha güzelini yapardık, senle ablan ikiniz hep oğlumu kıskandınız zaten' dedi bana. Annemin açık ara hep abimi bizden üstün gördüğünü bilirdim ama hiç böyle suratıma çarpmamıştı değersiz oluşum. O konuşmanın üstünden 4 koca ay geçti ne annem beni aradı ne ben onu aradım. Hasta olduğunu duydum içim gitti yine de aramadım.

Onların hallerine doğuştan bağışıklığım vardı ama eşim de gün geçtikçe farklı yaklaşmaya başladı olaylara ve bana. Ne zaman ailemden konu açılsa laf sokup ağlatıyor. Ağladığımda da çok alınganlaştın şaka yapılmaz oldu sana diyor. Düğüne bir ay kaldı ben gelmeyeceğim diye tutturdu. Tamam dedim istemiyorsan gelme işleri yoğun izin alamadı deriz diyorum yok açık açık söyle gelmek istemedi de bana sorduklarında ben söyleyeceğim zaten diyor. Ona da tamam dedim sen bilirsin. Gidelim bir tane bilezik alalım dedim daha önceden konuştuğumuz halde ilk kez duymuş gibi abartılı tepki verip 'ne bileziği' dedi. 'Onlar bize ne yaptılar da biz yapıyoruz' dedi.

Kendimi onun yerine koyuyorum aynı şeyi kayınvalidem, kayınpederim, kaynım vs yapmış olsa onun verdiği tepkiyi ben burada yakınarak veriyor olur muydum acaba diye. O bunları söyledikçe kalbimin kırıldığını öyle derinimde hissettim ki sanki gerçekten bir şeyler kırıldı. Aslında ben de bilezik çok mu bunlara, yapmasak mı diyordum ama babam arayıp senin yerine de bilezik yapalım biz o zaman diyince zoruma gitti artistlik yaptım biz yaparız gerek yok diye. İçimdende yapmak geçiyor onların bize manevi bile desteği olmadı ama belki benim abim için yapacağım tek ve son destek olacak bu, içimde pişmanlığını yaşamak istemiyorum. Şimdi bilezik falan olmuş olmamış bunlar atlatılırda eşimin tavırları çok canımı sıkıyor ben bunca yıl sustum diye mi böyle davranıyor şimdi? Ne yapmalıyım nasıl davranmalıyım gerçekten hiç bilmiyorum kalbim herkese öyle çok kırıldı ki. Toparlayabilir miyim parçalarımı? Affedebilir miyim herkesi ve kendimi?
eşiniz ne kadar çiğ bir adam .şimdi abinize bilezik takmamak için kılıf arıyor. çok yazık anneniz babanız sizi okutmuş meslek sahibi yapmış. şu anda size laf sokan eşiniz ve annesi maaşınız olmasa size neler neler yaparlardı.bu kadar kör olmayın.
 
Doğru söylüyorsunuz o takmak istememekte haklı ama bu evlilik için ben de onun kadar çok çalıştım hem işte hem evde... Ben de biliyorum hak etmediklerini ama yapıp utandırmak istiyorum onları. Eşime, birlikte çalışıp kazandığımız para için kalbimi kırıyor ondan kızıyorum sadece.
utanmazlar.. unutmayın
ben olsam bende bilezik falan takılsın istemem eşime de büyük tepki verirdim
aileniz neden utanmaz biliyor musunuz? mezun olur olmaz hemen evlendiğiniz için onların gözünde siz suçlusunuz

bu arada eşiniz haddini bilsin.. ailesi de
bir daha böyle terbiyesizlik yapmalarına izin vermeyin
 
biz seni büyüttük okuttuk çalışıp elin oğlu yerine ailene destek olsaydın...beklenti buymuş. Vermek istememelerinin sebebi de buymuş
belki de kızım bak yeni mezun oldun ,işini de buldun . bir hayatı tanı , ye iç gez, ne bu acele. bizler senin herşeyinin dört dörtlük olmasını istiyoruz.1+1 evlerde milletin eskisi ile evlenme demek istemişlerdir.
 
eşiniz ne kadar çiğ bir adam .şimdi abinize bilezik takmamak için kılıf arıyor. çok yazık anneniz babanız sizi okutmuş meslek sahibi yapmış. şu anda size laf sokan eşiniz ve annesi maaşınız olmasa size neler neler yaparlardı.bu kadar kör olmayın.
yahu duyanda kızı kolejlerde okutmuşlar zanneder ya çok komik..muhtemelen üniversite dahil devlet okullarında okuyup kendi çabasıyla meslek edinmiş kızcağız..
ayrıca evladına eğitim ve öğretim vermek her anne babanın görevidir ve eğitim almak her çocuğun temel hakkıdır. snki lütfetmişler
 
Aslında düğünün yapılmaması herkesin işine geldi kv nin de pek durumu yoktu ama bizimkiler borcumuz var biz yapamayız diyince sanki sadece bizimkiler istemedi diye olmuyormuş gibi oldu aslında babam hiç öyle söylememiş olsaydı da yapılmayacaktı düğün. Ama yine de hakları ödenmez benim çalıştığım işi kp im ayarladı bizi sürekli arayıp nasılız diye sordular en azından manevi olarak hep yanımızdalardı.
E ne fark etmiş ozaman. Zaten onlarda hiç birşey yapmamış. İşi belki sende bulabilirdin bu fark edermi.?
 
Doğru söylüyorsunuz o takmak istememekte haklı ama bu evlilik için ben de onun kadar çok çalıştım hem işte hem evde... Ben de biliyorum hak etmediklerini ama yapıp utandırmak istiyorum onları. Eşime, birlikte çalışıp kazandığımız para için kalbimi kırıyor ondan kızıyorum sadece.
Utandirmak mi? Cok hayalperestsiniz. Boyle bir dunya yok. Kimse utanmaz. Cunku hakli olduklarini, zaten yapmaniz gerektigini dusunuyorlar. Sovalyeligi birakin, size yapilan davranisin karsiligini verin.

Esiniz tepkisinde hakli ama tepkisini gosterme sekli yanlis. Benim esimin ailesi de 0 katki saglamistir bize. Ama bir gun bile lafini etmedim. Bir erkegin 5 yil oncesinin kinini tutmasi ve olur olmaz ortamlarda ortaya dokmesi bana garip geldi. Bu konuda onu sert bir sekilde uyarin. Ama tepkisinin nedeni sanirim sizin pasifliginiz. Hala bilezik falan diyorsunuz.
 
Merhaba uzun oldu özür diliyorum lütfen kusura bakmayın içimi dökmeye öyle çok ihtiyacım var ki okuyacaklara, okumayanlara şimdiden teşekkürler.

Ben eşimle üniversite okurken tanıştım. İlk günden ve gerçekten çok sevdim onu. 5 yıl flört ettim mezun olur olmazda ailemle tanıştırdım. Annem bu konularda(sevgililik, flört) fazla katı ve anlayışsız, ablamda benimle ve hayatımla fazla ilgisiz olduğu için onlarda abim ve babamla aynı zamanda öğrendi eşimi ve evlenmek istediğimi. Annem daha duyar duymaz karşı çıktı kendi seçip beğendiği biriyle evlendirmek istiyordu beni(amcasının torunu), tanışıncada eşimi bana yakıştıramadı dış görünüşüyle, konuşmalarıyla dalga geçti hep. Ablam ilgisizdi yine, ne benim tarafımda durdu ne ailemi destekledi etkisiz elaman oldu, bir kere bile sormadı nasıl tanıştığımızı(şimdilerde ablamla iyiyiz ama hâlâ sadece kendi dertleri için arıyor beni). Babam hayal kırıklığı yaşadı açık açık çünkü mezun olunca çalışıp eve maddi katkıda bulunurum diye düşünüyordu. Abim hem biraz annemi hem biraz babamı arada bir de beni destekliyordu. Neyse sonuç olarak baktım kimsenin gönlünün olacağı yok ben reşit bir bireyim siz isteseniz de istemeseniz de evleneceğim dedim.

Ya istememeleri için elle tutulur gözle görülür bir neden olsa tamam diyeceğim ne bileyim eşim yanlış işler yapan bir insan olsa ailesi kötü insanlar olsa evet ya benim iyiliğim için istiyorlarda ben aptallık ediyorum diyeceğim ama yok. Neyse başta bir süre küstüler sonra gelip istesinler dediler. Kız isteme gecesi babam borcum var ben düğün yapamam dedi biz de zaten düğün müğün istemiyorduk bahanemiz oldu gerek yok dedik nikah boyunca yüzleri bir kez olsun gülmedi fotoğraflarda kafaları hep yere bakıyor eşim de ben de çok bozuldum ama laf etmedik hiç. Maddi gücümüz yok diye 1+1 daire tuttuk her şeyi tek başımıza yaptık eşyaları abartmıyorum yatak hariç hepsini ikinci el spotçulardan en ucuzunu araya araya aldık en sıkıştığımızda eşimin ailesi koştu maddi manevi destek oldu. Benim ailem hep uzak durdu sanki el kızı evlenmiş gibi uzaktan izlediler bir kere bile yardım teklifinde bulunmadılar. Derdim para pul değil yemin ederim bir kerecik arayıp ya kızım oğlum ne yaptınız bize ihtiyacınız var mı diye sormadılar. 5 sene oldu hâlâ evimde tek parça aldıkları, onlardan gelen falan, eşya yok. Annem yıllarca lif yaptı patik ördü havlu kenarı yaptı evime gelirken bir tanecik getirmedi. Ben de inadına sustum onlar böyle yaptıkça tepki vermedim yapmışlar gibi davrandım görmezden geldim. Kendime hep 'yapmak zorunda değiller ki zaten ben onlara karşı çıkıp kalplerini kırdım diye böyle yapıyorlar' dedim. Eşim sağolsun hiç laf etmedi o da benimle bir görmezden geldi(o zamanlar). Eşimin ailesi bizim kadar anlayışlı olamadı yüzüme çok vurdular. Senin ailen sana düşmandan beter oğluma yazık oldu dedi annesi, haklı diye ses etmedim kenarda köşede yalnızken ağladım hep. Eşimle kavga da etsek kötü de olsak hep içimizde tuttuk özellikle benim anneme babama hiç yansıtmadık.

Tam 5 yıldırda eşimle bazen haftalarca izin bile kullanmadan çalıştık. Şükür borçlarımız bitti rahata erdik evimiz düzenimiz oturdu derken abim evleneceğini haber verdi. Hiç arayıp sormayan annem babam 1 senedir her gün her gün arar oldu. Beni ayrı eşimi ayrı arıyorlar bir de. Asıl mevzu arayıp kendinden bahsetseler evden bahsetseler tamam diyeceğim ama yok abine 20 bin gönderdik erkek tarafı eşyalarını alsınlar diye yok düğünde geline 3 bilezik takacağız, bir oda dolusu çeyiz yolladık bugün iki arabayla... bir sürü aslında ne merak edip sorduğumuz ne de duymak istediğimiz şeyler anlattılar bize. Normalde hiç ses etmeyen eşimin de zoruna gitti artık galiba geçen gün arkadaşlarımızın ve kendi ailesinin olduğu ortamda durduk yere konuyu açıp senin ailen bize bırak bileziği bir çeyrek altın vermediler abine biriktiriyorlarmış demek ki paralarını bunca yıl dedi. Arkadaşlar konuyu geçiştirdiler hemen de orada hıçkıra hıçkıra ağlamamak için dua ettim sustum sadece. Üstüne annem de arayınca tutamadım kendimi, ağladım telefonda, anlatmadım sadece sordum neden böylesiniz böyle yapıyorsunuz diye annemin bana söylediği 'kızım sıranı bekleseydin, bencillik edip evlenicem diye tutturmasaydın, biz seni büyüttük okuttuk çalışıp elin oğlu yerine ailene destek olsaydın, sana daha güzelini yapardık, senle ablan ikiniz hep oğlumu kıskandınız zaten' dedi bana. Annemin açık ara hep abimi bizden üstün gördüğünü bilirdim ama hiç böyle suratıma çarpmamıştı değersiz oluşum. O konuşmanın üstünden 4 koca ay geçti ne annem beni aradı ne ben onu aradım. Hasta olduğunu duydum içim gitti yine de aramadım.

Onların hallerine doğuştan bağışıklığım vardı ama eşim de gün geçtikçe farklı yaklaşmaya başladı olaylara ve bana. Ne zaman ailemden konu açılsa laf sokup ağlatıyor. Ağladığımda da çok alınganlaştın şaka yapılmaz oldu sana diyor. Düğüne bir ay kaldı ben gelmeyeceğim diye tutturdu. Tamam dedim istemiyorsan gelme işleri yoğun izin alamadı deriz diyorum yok açık açık söyle gelmek istemedi de bana sorduklarında ben söyleyeceğim zaten diyor. Ona da tamam dedim sen bilirsin. Gidelim bir tane bilezik alalım dedim daha önceden konuştuğumuz halde ilk kez duymuş gibi abartılı tepki verip 'ne bileziği' dedi. 'Onlar bize ne yaptılar da biz yapıyoruz' dedi.

Kendimi onun yerine koyuyorum aynı şeyi kayınvalidem, kayınpederim, kaynım vs yapmış olsa onun verdiği tepkiyi ben burada yakınarak veriyor olur muydum acaba diye. O bunları söyledikçe kalbimin kırıldığını öyle derinimde hissettim ki sanki gerçekten bir şeyler kırıldı. Aslında ben de bilezik çok mu bunlara, yapmasak mı diyordum ama babam arayıp senin yerine de bilezik yapalım biz o zaman diyince zoruma gitti artistlik yaptım biz yaparız gerek yok diye. İçimdende yapmak geçiyor onların bize manevi bile desteği olmadı ama belki benim abim için yapacağım tek ve son destek olacak bu, içimde pişmanlığını yaşamak istemiyorum. Şimdi bilezik falan olmuş olmamış bunlar atlatılırda eşimin tavırları çok canımı sıkıyor ben bunca yıl sustum diye mi böyle davranıyor şimdi? Ne yapmalıyım nasıl davranmalıyım gerçekten hiç bilmiyorum kalbim herkese öyle çok kırıldı ki. Toparlayabilir miyim parçalarımı? Affedebilir miyim herkesi ve kendimi?
Esiniz hakli sizin sucunuz degil tabi ki o ayri konu sizi kirmamali ama hic ugrasipbilezik fln yapmayin bana kalirsa aileniz sizin adiniza bilezik yapariz demis onu dediginde keske zamaninda bizim dugunumuzde taksaydiniz madem dseydiniz o anda cevap olarak. Aile herseydir evet ama aile olarak hissetmuyorsaniz yaninizda gercekten kendi hayatiniza yon vermelisiniz esiniz ve ailesi de biryana. Kendinize bir cevre edinmenzi iyi dostluklar kurmanizi ve kendinize iyi yatirim yapmanizi oneririm aile yeri dolmasa da bu hayata da alisirsiniz bi sekilde surekli uzulmektense. ama sizi hice sayanlara siz de hissettirmelisiniz kirginliginizi. Ta ki kafalarina duser hatalari belki
 
X