Ailem ve ilgisizliğini nasıl aşabilirim ?

Merhaba, en son ailemde kaldığımda yaşadığım bir sorundan bahsetmiştim hatırlayanlar olucaktır. Mesafeli olmamı önerenler olmuştu.

Mesafeli olmaya çalışıyorum evet ama bu ilgisizliği aşamıyorum. Sebebi, hamilelik nedeniyle çalışmıyorum evdeyim, arkadaşım yok son aylarda olduğum için de pek dışarı çıkamıyorum sürekli aklım ailemde. Annem arıyor ama aramış olmak için napıyosun diyo iyiyim diyorum bi kaç gündelik cümle iyi bakalım diyip kapatılıyor ben konuşmazsam böyle. Gelin yemek oturalım falan diyorum yok. Beni davet etmesini bekliyorum çünkü istenmediğimi düşündüğüm için çat kapı gitmek istemiyorum, oda yok.

Semt olarak uzakta oturuyorum aynı mahallede ablam var evli 2 çocuklu ben başka şehirde üniversite okudum hep çalıştım onlar hep birlikteydi ablam sorunlu bi evlilik yaşadı eş ailesi yok hep annem babam yanında alışmışlar birbirlerine. Birde şu var neymiş çok ilgilenirlerse eşimle ailesiyle anlaşamayacağımı düşünüyorlarmış. Ben kendimi çok yalnız hissediyorum zaten hamileyim aylardır dört duvar arasında yalnız oturuyorum eşimle çıkıyorum dışarı ama onlarla da zaman geçirmek istiyorum eşim neden gitmiyoruz diye mesela bir şey diyemiyorum. Eşimin ailesiyle zaman geçirirken üzülüyorum sonuçta yabancı insanlar çünkü benim de ihtiyacım var anneye babaya belki biraz önemsenilmeye ama kimse farkında değil.

10 gün sonra doğum yapcam umarım bu his geçer çalışırken böyle düşünmüyordum zamanım yoktu çok fazla ya da en azından haftasonu 1 gün de olsa zaman geçirirdik. Şimdi o bile yok sürekli birlikte plan yapıyorlar zaman geçiriyorlar. Hem biraz içimi dökmek hemde varsa tavsiyeleriniz okumak için yazmak istedim teşekkür ederim.

Ben hayatta şunu öğrendim Annen bile olsa ne kadar değer veriyorsa o kadar değer vereceksin !

Şuan sevgisine en çok ihtiyacın olduğu dönemde seni bundan mahrum ediyorsa o onun problemi takılma, çık dolaş, kitap oku, film izle.

Bebiş gelince zaten sıkılmaya fırsatın olmayacak.
Sağlıkla kucağına alırsın inşallah.

Helinsma .!.:

Merhaba, en son ailemde kaldığımda yaşadığım bir sorundan bahsetmiştim hatırlayanlar olucaktır. Mesafeli olmamı önerenler olmuştu.

Mesafeli olmaya çalışıyorum evet ama bu ilgisizliği aşamıyorum. Sebebi, hamilelik nedeniyle çalışmıyorum evdeyim, arkadaşım yok son aylarda olduğum için de pek dışarı çıkamıyorum sürekli aklım ailemde. Annem arıyor ama aramış olmak için napıyosun diyo iyiyim diyorum bi kaç gündelik cümle iyi bakalım diyip kapatılıyor ben konuşmazsam böyle. Gelin yemek oturalım falan diyorum yok. Beni davet etmesini bekliyorum çünkü istenmediğimi düşündüğüm için çat kapı gitmek istemiyorum, oda yok.

Semt olarak uzakta oturuyorum aynı mahallede ablam var evli 2 çocuklu ben başka şehirde üniversite okudum hep çalıştım onlar hep birlikteydi ablam sorunlu bi evlilik yaşadı eş ailesi yok hep annem babam yanında alışmışlar birbirlerine. Birde şu var neymiş çok ilgilenirlerse eşimle ailesiyle anlaşamayacağımı düşünüyorlarmış. Ben kendimi çok yalnız hissediyorum zaten hamileyim aylardır dört duvar arasında yalnız oturuyorum eşimle çıkıyorum dışarı ama onlarla da zaman geçirmek istiyorum eşim neden gitmiyoruz diye mesela bir şey diyemiyorum. Eşimin ailesiyle zaman geçirirken üzülüyorum sonuçta yabancı insanlar çünkü benim de ihtiyacım var anneye babaya belki biraz önemsenilmeye ama kimse farkında değil.

10 gün sonra doğum yapcam umarım bu his geçer çalışırken böyle düşünmüyordum zamanım yoktu çok fazla ya da en azından haftasonu 1 gün de olsa zaman geçirirdik. Şimdi o bile yok sürekli birlikte plan yapıyorlar zaman geçiriyorlar. Hem biraz içimi dökmek hemde varsa tavsiyeleriniz okumak için yazmak istedim teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Önceki olayını hatırlıyorum.Erkek kardeşine araba verilmesi sonra habersiz noter olayı falan.
Mesafeni koru sen iyi oldukça üzüleceksin belli.Ailen düşmüş erkek evlat sevdasına.Bir önceki yazında sen demiştinya onlar biyle yaptıkça ben bir taraflarında dolanmaya devam ediyorum diye bak hala aynı noktadasın.Yani orada dolanmaya devam ediyon.Gene üzülecen fazla iyilik göz çıkarır.
Eş ailesi için yabancı demişsin.Senin ailende eşin için yabancı.

canım inşallah sağlıkla bebeğini kucağına alırsın. hamilelik hormonları böyle etkiliyor seni. her insan ilgisini sevgisini belli etmiyor. anne bile olsa bu böyle. artık sen kendin anne oluyorsun. çocuğunu büyütürken hem kendjne hem ona anne olacaksın aslında. empati yapıyorum hamile olsam ben de el üstünde tutulmak isterim annem tarafından

artık kendi ailenizi kurmuşsunuz
kök ailenize değil kurduğunuz ailenize odaklanın
yetişkin insansınız aklınız neden sürekli ailenizde ?

Annemi 12 yıl önce vefat etti. Babam hiçbir zaman maddiyat dışında manevi bir destek sağlamadı. Hamileliğim boyunca ne aradı ne sordu. Öncesinde de ben aramasam aramıyordu zaten. Doğum yaptım bebeğimin fotoğrafını attım hayırlı olsun dedi geçti. Hiç aramadı halimi hatırımı msjla dahi sormadı. Bazıları ne anne baba olabiliyor ne de insan olabiliyor maalesef. Lohusalığım boyu babamın yaptığına ağladım.

gloryde .!.:

Annemi 12 yıl önce vefat etti. Babam hiçbir zaman maddiyat dışında manevi bir destek sağlamadı. Hamileliğim boyunca ne aradı ne sordu. Öncesinde de ben aramasam aramıyordu zaten. Doğum yaptım bebeğimin fotoğrafını attım hayırlı olsun dedi geçti. Hiç aramadı halimi hatırımı msjla dahi sormadı. Bazıları ne anne baba olabiliyor ne de insan olabiliyor maalesef. Lohusalığım boyu babamın yaptığına ağladım.

Genişletmek için tıkla...

Evladın her şeye iyi gelecek

Konu sahibi inşallah sizin için daha iyi bir anne olabilmenizde motivasyon olur bu. Desteğe ihtiyacınız hep olacak. Işe dönmek isterseniz bakıcı bulmak için çabalarken filan da annesi bakanların varlığı üzecek. Bitmeyecek... umarım evladınızla aşarsınız.

merve .!.:

Evladın her şeye iyi gelecek

Konu sahibi inşallah sizin için daha iyi bir anne olabilmenizde motivasyon olur bu. Desteğe ihtiyacınız hep olacak. Işe dönmek isterseniz bakıcı bulmak için çabalarken filan da annesi bakanların varlığı üzecek. Bitmeyecek... umarım evladınızla aşarsınız.

Genişletmek için tıkla...

Kendileri sevgisiz büyüyünce sanırım evlatlarına da sevgisiz oluyorlar. Aslında bu zinciri kırmak çok zor değil. Vicdan sahibi olan her birey sevgi de hisseder evladına.

Helinsma .!.:

Merhaba, en son ailemde kaldığımda yaşadığım bir sorundan bahsetmiştim hatırlayanlar olucaktır. Mesafeli olmamı önerenler olmuştu.

Mesafeli olmaya çalışıyorum evet ama bu ilgisizliği aşamıyorum. Sebebi, hamilelik nedeniyle çalışmıyorum evdeyim, arkadaşım yok son aylarda olduğum için de pek dışarı çıkamıyorum sürekli aklım ailemde. Annem arıyor ama aramış olmak için napıyosun diyo iyiyim diyorum bi kaç gündelik cümle iyi bakalım diyip kapatılıyor ben konuşmazsam böyle. Gelin yemek oturalım falan diyorum yok. Beni davet etmesini bekliyorum çünkü istenmediğimi düşündüğüm için çat kapı gitmek istemiyorum, oda yok.

Semt olarak uzakta oturuyorum aynı mahallede ablam var evli 2 çocuklu ben başka şehirde üniversite okudum hep çalıştım onlar hep birlikteydi ablam sorunlu bi evlilik yaşadı eş ailesi yok hep annem babam yanında alışmışlar birbirlerine. Birde şu var neymiş çok ilgilenirlerse eşimle ailesiyle anlaşamayacağımı düşünüyorlarmış. Ben kendimi çok yalnız hissediyorum zaten hamileyim aylardır dört duvar arasında yalnız oturuyorum eşimle çıkıyorum dışarı ama onlarla da zaman geçirmek istiyorum eşim neden gitmiyoruz diye mesela bir şey diyemiyorum. Eşimin ailesiyle zaman geçirirken üzülüyorum sonuçta yabancı insanlar çünkü benim de ihtiyacım var anneye babaya belki biraz önemsenilmeye ama kimse farkında değil.

10 gün sonra doğum yapcam umarım bu his geçer çalışırken böyle düşünmüyordum zamanım yoktu çok fazla ya da en azından haftasonu 1 gün de olsa zaman geçirirdik. Şimdi o bile yok sürekli birlikte plan yapıyorlar zaman geçiriyorlar. Hem biraz içimi dökmek hemde varsa tavsiyeleriniz okumak için yazmak istedim teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Biz de böyleydik sonra bebeğim doğdu aynı tavırlar devam etti, lohusalığımda mecburen evimize geldi ve zorla durduğunu o kadar belli etti ki herşeyi burnumdan getirdi ben depresyona girdim belki o olmasa girmezdim diye düşünüyorum.Her konuda psikolojimi bozdu destek olacağına köstek oldu öz annem..Evden kaçıp gidebilmek için zorla kavga çıkardı birgün.Ben hep alttan alıyordum ama birgün öyle ağır laflar etti ki sonunda ben de patlamıştım, eşyalarını toplayıp gitti giderken de çok üzücü şeyler söyledi bana.Çocuğum onlara yabancı olarak büyüdü sonradan sonradan tanıdı onları ama hala yabancı gibiler.birçok arkadaşımın anneannesi bakıyor torunlarına işteyken, onların ne kadar özverili olduğunu gördükçe kahroluyorum.Şimdi ikinci bebeğime hamileyim ne doğum zamanı ne sonrasında yanımda istemiyorum onun da zaten canına minnet, bana çok zor olacak hem de iki çocukla biliyorum ama o kadar kırgınım ki.
Bir arkadaş yazmış ya annen de olsa kim sana ne kadar değer veriyorsa o kadar vereceksin diye ben bunu çok geç öğrendim siz lütfen en baştan öğrenin kimsenin sizi ve bebeğinizi üzmesine izin vermeyin bunları yazarken bile gözlerim doluyor

Sen strese girdikçe bebeğin çok fazla etkileniyor
Bırak şimdi aileni falan bebeğine odaklan
Sana değer vermeyen insanlara sende değer verme
Bak hamileymişsin yazık değil mi?

Rabbim sağlıklı bir şekilde bebeğini kucağına almayı nasip etsin

O sizi yok sayıyorsa siz de onu yok sayın. Aradığında açın beklentiyi azaltın. Anneden sevgi dilenmek acı birşey ya. Siz doğacak bebeğinize odaklanın

Seni o kadar iyi anlıyorum ki…

Hamilelik, dogum vs bir kadin icin hassas ve anneye en çok ihtiyac duyulan bir donem ama maalesef bu ihtiyac her zaman senin beklentin doğrultusunda karsilanmamaya biliyor. Devamında daha fazla üzülmemek icin sadece kendine, dogacak bebeğine ve kendi çekirdek ailene odaklan.

Bebegin saglicakla gelsin insallah