Merhaba,
Hanımlar bu konuda tecrübe sahibi veya etrafından gören duyanlarin donuslerine çok cok ihtiyacım var. Ama nolur yazacaklarınizi kırarak asagilayarak yazmayın zaten psikolojik olarak çok asagidayim.
Bundan bir süre önce babam sadece şehrinden dolayi çok sevdiğim sevgilime vermemisti (lütfen linclemeyin ben babam gibi düşünmüyorum sadece durumu ifade etmek için bu şekilde yazıyorum) ben onu gerçekten benim için doğru olduğuna inandım ve 2 yıl boyunca ailemi ikna etmeye çalıştık annem babamın doğru d olsa yanlış da olsa sözünü dinleyen ve ona asla karşı gelemeyen biri durum ve sebep mantıksız olsa da annem de babamın tarafında olup beni bu konuda yalnız bıraktı
Ben de hata yaptığımı dusunuyorum ailemdir dedim kaçmadım ama aşkımı kalbime de gomedim. O şuan evli ve ben hala her gün ağlıyorum gözlerim sisene kadar. Onu kaybettiğim için şuan başkasıyla evli olduğu için hayallerim yarım kaldigi için çok kötüyüm bu hisleri yaşamaktansa ölmeyi tercih ederim . Ailem yuzinden onu bıraktjm babamdan korktum ona da bana da zarar gelmemesi için ama içimden hiç ayrılmak istemedim. Şimdi hayatım çok kötü onsuz tadı tuzu yok. Ama o şuan bir başkasıyla evli ben kendimi düşünüyorum evlilik çok ciddi bir durum birkaç ay içinde nasıl yaptı bunu beni çok sevdigine de eminim birlikte olduğumuz zaman için. Benim hayatta hevesim de hayalim de beklentim de kalmadı.Aradan aylar geçmesine rağmen bunu asamiyorum sanki bir daha karşıma bu kadar her huyunu davranışını sevdiğim aşık olduğum mantık olarak da kalp olarak isinamcakmisim gibi geliyor. Bu arada 26 yaşındayım. Çok içime kapandım kimseyle tanışmak görüşmek istemiyorum artık çok umutsuzum canım çok yanıyor ailemi dinlemekle hata mı yaptım bir daha böyle mutlu olamayacak miyim düşüncelerinizi paylaşırsanız belki biraz iyi gelir. Buraya kadar okuduydaniz teşekkür ederim
Hanımlar bu konuda tecrübe sahibi veya etrafından gören duyanlarin donuslerine çok cok ihtiyacım var. Ama nolur yazacaklarınizi kırarak asagilayarak yazmayın zaten psikolojik olarak çok asagidayim.
Bundan bir süre önce babam sadece şehrinden dolayi çok sevdiğim sevgilime vermemisti (lütfen linclemeyin ben babam gibi düşünmüyorum sadece durumu ifade etmek için bu şekilde yazıyorum) ben onu gerçekten benim için doğru olduğuna inandım ve 2 yıl boyunca ailemi ikna etmeye çalıştık annem babamın doğru d olsa yanlış da olsa sözünü dinleyen ve ona asla karşı gelemeyen biri durum ve sebep mantıksız olsa da annem de babamın tarafında olup beni bu konuda yalnız bıraktı
Ben de hata yaptığımı dusunuyorum ailemdir dedim kaçmadım ama aşkımı kalbime de gomedim. O şuan evli ve ben hala her gün ağlıyorum gözlerim sisene kadar. Onu kaybettiğim için şuan başkasıyla evli olduğu için hayallerim yarım kaldigi için çok kötüyüm bu hisleri yaşamaktansa ölmeyi tercih ederim . Ailem yuzinden onu bıraktjm babamdan korktum ona da bana da zarar gelmemesi için ama içimden hiç ayrılmak istemedim. Şimdi hayatım çok kötü onsuz tadı tuzu yok. Ama o şuan bir başkasıyla evli ben kendimi düşünüyorum evlilik çok ciddi bir durum birkaç ay içinde nasıl yaptı bunu beni çok sevdigine de eminim birlikte olduğumuz zaman için. Benim hayatta hevesim de hayalim de beklentim de kalmadı.Aradan aylar geçmesine rağmen bunu asamiyorum sanki bir daha karşıma bu kadar her huyunu davranışını sevdiğim aşık olduğum mantık olarak da kalp olarak isinamcakmisim gibi geliyor. Bu arada 26 yaşındayım. Çok içime kapandım kimseyle tanışmak görüşmek istemiyorum artık çok umutsuzum canım çok yanıyor ailemi dinlemekle hata mı yaptım bir daha böyle mutlu olamayacak miyim düşüncelerinizi paylaşırsanız belki biraz iyi gelir. Buraya kadar okuduydaniz teşekkür ederim
