Aileler çocuklarına çok fazla duygusal ağırlık vermiyor mu sizce de?

buda başka bir konu, benimkilerde yapıyor. Normalde beni 5-10 kez aramazken, eğer o gün seyahat ediyorsam, taşınıyorsam falan ekstra bir panik hali oluyor. Defalarca arayıp mesaj atıyorlar, ve aslında yolculuktaydam yada taşınıyorsam benim en yoğun ve zahmetli günüm, ellerim dolu oluyor bir sürü işim oluyor, onlarda beni daha çok geriyor arayıp arayıp. Başka ülkeye gidiyorum, ulan internet bulamıyorum onlara haber verecek, onlarsa sanki ölmüşüm gibi panikler ilk internet bulduğum yerde wifi açtığımda. Bide onlarla uğraşıyorum. Taşınıcak oluyorum yüklerim var organizasyonu doğru yönetmeye çalışıyorum, her an her dakika arıyorlar, 1 olan stresimi 5 e çıkarıyorlar - aramızda binlerce kilometre var ama bunu nasıl yapıyorlar bilmiyorum. 30 yaşındayım yıllardır yalnız yaşıyorum. Hiçbir sürecimde destek olamadılar, her şeyi kendim yönetip hallettim hayatımda. Onların tek yaptığı panik olup bana stres vermek. Öyle günlerde bana destek olacak güçleri yok. Anca bir sürü aramalar mesajlar 'naptın, naptın, naptın?' Ne yaptıysam yaptım. Durumu yönettim yada yönetemedim, hayat bu... Niye stresime stres katıyorsunuz?

Gerçekten ancak cahil aileden çıkan kişi, cahil yaşarsa mutlu olur. Ama bir adım öteye gidersen ancak size daha fazla stres veriyorlar başka bir şey değil. Onları çok seviyorum, çok şükür, ama bazen güçlü, akıllı, modern ailelere özeniyorum. Çocuklarına ya destek olup sorunlarını çözecek şekilde durumu yönetiyorlar, yada en azından tavsiye veriyorlar, çok cahilse sen ne yaparsan yap her şey de daha fazla korku ve stres veriyorlar.
 
Sinir oluyorum bazen, bana ağlamaklı ağlamaklı özlemiş gibi beni arayıp konuşuyorlar, ama baksan annem her ay kendine bir altın bilezik alıyor, güzel mi diye de bana fotoğraf atıyor, dirseklerine kadar altın bilezik doldu, kafasına taktı, takı almaları son yıllarda, ne parası olsa bilezik yüzük falan alıyor.

Beni ise sanki ailemi terkedip gitmişim gibi strese sokuyorlar, oysaki şuan için onları görmeye gitmeye cidden imkanım yok, ne param var ne de oturum izni şeylerinden ülkeyi terkedemem şuan, birkaç aya daha ihtiyacım var. Hiç ama hiç o altın bileziğin parası ile buraya gelmeyi beni görmeyi düşünemiyor, hep yükü bana yüklüyorlar, AMA imkanım yok yok yok.. Gidemem şu an. O lahanayı buraya bana getirebilir, beni ve buraları görebilirdi aldığı bileziklerin sadece birinin parası ile
 
cidden o telefonda ağlak ağlak konuşan kadın, sanki beni özlemiş gibi, ve gitmek için imkanım olmadığınıda biliyor; gitmiş kendine mardin işi altın şahmaran almış yüksek bir paraya dün. Gelsene buraya o parayla, sadece vize ve uçak parası sadece, benim evim var burada kalacak.. Çocuğunun imkanı yok senin var.. Niye bilezik alıyor beni görmeye gelmiyorsun. Ankarada okudum 4 yıl, 1 kez geldiler sadece, 3 yıl izmirde çalıştım 1 kez geldiler sadece. Yurtdışına çıktımi benim çok imkanım olamadı ama onların hep vardı, hiç gelmediler. Ağlayor sızlıyorlar, hiç akıllarına bana gelmeyi akıl edemiyorlar. İllaki ben küçüğüm diye ben gitmeliyim. Ama benimde o derece imkanım yok her zaman
 
Kendinizi ilerde annenizin yaptiklarini yaparken bulmayin.Çünkü gercekten yaşamadan bilinmiyor Ayrica ben babamin hastaligi yüzünden degil şehri ,semti terk edememis bir insan olarak yaziyorum.Pişman degilim son gününe kadar yaninda oldum.Mutlaka farkli biyerlerde yasayabilirdim firsat olsaydi.Siz yurt disina cikmişsiniz ,gitme kal burda dur dememişler.Birakin da o kadar olsun artık.Hoş görün,gormeye çalışin.Gurbet ana baba için kolay değil.Yaşi ilerledikçe insanlar duygusallasiyor ve hatta daha ilerledikçe çocuklasiyor malesef.
 
Bir gün dedim zaten; anne güzelmiş bileziğin güle güle kullan kaça aldın?, ben senin yerinde olsam bu parayla ya seyahat eder ya evladımı görmeye giderdim. Lafı geçiştirdi

Her konusmada telefonda dudak titreten biri eline geçen ilk parayla yaniniza koşardi.
Burdaki yorumlari da okuyunca diyebiliriz ki coğunluk anneliği boyle drama ve evlat darlamak olarak goruyor. Aksi durumda aile bağlari yok deniyor.
Belki ailenizde de böyle kodlanmiş bir goruş vardir ve o şekilde davranmadiklarinda, neşeli ve normal olduklarinda sizi umursamiyor gibi gozukeceklerini dusunup oyle olmasi gerektigi için o şekilde davraniyor olabilirler aslinda. Bilinc altinda yani
 
Bir anneye kızı demiş ki:
-Anne 1 yıldır kaşar peyniri yemedim burda.
Annenin bana dediği kaşar peyniri yiyemiyorum o günden beri o peynir bana zebani oldu...

Anneniz bu yüzden her yiyemediğinizi düşündüğü şeyi size stokluyor.

Bunu duygusal baskı görmek yerine beni benden düşünen bir annem var çok şükür demeyi onu kaybedince anlayacaksınız..
 
Bir gün dedim zaten; anne güzelmiş bileziğin güle güle kullan kaça aldın?, ben senin yerinde olsam bu parayla ya seyahat eder ya evladımı görmeye giderdim. Lafı geçiştirdi
Bunları ilk mesajda anlatsaydınız keşke. Size yazdığım mesajı geri aldım. Özür dilerim.
 
Hayatımda bir yıl oldu ekonomik olarak çok zorluk çektim. 1 yıl ağzıma bir pasta, tatlı tadı değmedi. Kremanın tadını unutmuştum, evde kış günü yorganım yoktu, kendime bir yeni kıyafet/ayakkabı alamadım, eski püskü son ayakkabımı giydim. Şikayetlenip, ağlayıp bu duruma dövünmek yerine bana yardım edebilirlerdi. Bir şekilde ederlerdi. Bana bir şey stoklamasına gerek yok. Ama etmediler. Bense daha çok güçlendim, çalıştım kazandım eksiğimi aldım, normale oturttum. Dahada ağlamasınlar
 
İyide baştan söylemediniz ki bunları.Değişik bir aile yapısı.Ne denir bilmiyorum.Vicdanlarıni bu şekilde tazeliyorlar belkide bilemiyorum
 
Konunuzun o gelişme bölümüne bunu eklemezseniz herkes benim gibi düşünecek ve tek tek açıklamak zorunda kalacaksınız!
Ve tam da bunu ailenize demelisiniz..
 
Size çok hak verdim. Size maddi olarak destek olmuyorlarsa manevi olarak arkanızda olduklarini hissterirmeleri lazim. Siz orada kendinizi ispat ediyorsunuz ve belki de tek duymak istediğiniz sey "aferim kızım, bunu başarabilirsin sana inanıyoruz " olmalıyken belki bu sırt sıvazlamayı bir kere bile yaşayamadınız. Aileniz yersiz ve altı boş duygusallıklar ile size köstek oluyor. Bence hayatınız hakkında fazla detay vermeyip arama sıklığınızı azaltın. Ben böyle duygu gösterilerinden hiç hoşlanmam, sizin yerinize kendimi koyamadım bile tahammül edemedim o kadar.
 
Aileniz nasıl duygusalsa siz de öylesiniz. Yoksa bu kadar etkilenip ilaca falan başlamazdınız. Yaşlanınca siz de muhtemelen onlar gibi olacaksınız. Bu durumu üstünüzden atmak sizin elinizde. Telefonu kapatın ve “ailem sağlıklı, orada hayatlarına devam ediyorlar bana ihtiyaçları olmadan çok şükür” diyerek kendinize telkin verin. Türkiyedeyim ama ben de ailemden ayrı şehirde yaşıyorum.
 
Tamam işte sen de her telefondan sonra duygusala bağlama, kapatınca gününe devam et. Benim ailem de böyledir, aman yorulmayalım kıçımızı kaldırmayalım düzenimiz bozulmasın. He de geç sen de bozma keyfini
 
Sizin yerinizde olsam açık açık ailemle konuşurdum. Bu durumun sizi etkilediginden oradaki hayatınızı etkilediğinden bahsederdim. Yada ailenize yakın sürekli görüştüğü bir tanıdığımdan onlarla ilgili kısa bilgiler alırdım. En azından sağlıklı olduklarını iyi olduklarını ogrenirdim. Çünkü anne babaniz sizle telefonlasirken sanki acidan beslenir gibi bir halleri olduğunu düşündüm şuan. Bazen bende ananemle yanına gider görüşürüm telefonlasirim. Ama negatif şeylerden çok konuşursa bir süre gitmek istemiyorum eski çektiklerinden yaşadıklarindan uzuntulerden çok bahsederse aşırı etkileniyorum ve kötü hissediyorum. Sizinki de buna benziyor oldukların daha farklı bir şekilde size lanse etmeleri sizi kötü etkiliuor halbuki tam tersi belki de sizden daha mutlu ve sosyal bir hayatlari var
 
Ama Türkiye'de çalıştığı zaman içerisinde de öyle içiçe sürekli görüşmeleri yokmus ki. Bence anlık duygu dalgalanmasi başka birşey degil
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…