Merhaba benim kafam karma karışık, sadece yargılamadan fikirlerinizi bekliyorum.
20 yaşında evlendim 10 yıl evli kaldık sevmiyordum, 2 de çocuk, boşandık. 2-3 yıl sonra biriyle tanıştım daha o zamanlar çocuklar küçüktü. Ciddi düşündükten sonra çocuklarla tanıştırıp onların onayını aldım ve severek evlendik. Ben yurtdışında yaşıyorum, o Tr.de. 2 yıl kadar uzak olduğumuz için arada görüştük ve sonra vize aldık yanıma gelebildi kalıcı olarak. İlk yıllar çocuklarla arası çok iyiydi, kızımla daha iyi anlaşırlardı, hatta çocuklar bir konu olsun ondan taraf olurlardı. Hem çok aşıktık, hem çok kavga ediyorduk. Eşimde bana göre öfke kontrolsüzlüğü var ve narsist bir kişiliği var. Daha evliliğimizin ilk zamanlarında ara ara neden evlendim diye kendime kızardım, çünkü en azından huzurlu bir hayatım vardı. Zamanla şiddet, hakaret, küfürle devam etti ama her defasında gelip özür dileyip gönlümü almasını bildi, ben buna şuan beni kandırmasını bildi diyorum. Benim hem çok üstüme titrerdi, hem çok yıpratırdı. Bazen prensesler gibi davranırdı, onun ilgisini de şiddetini de kimsede görmedim. 1 çocuğumuz oldu şimdi 3 yaşlarında. Çocuk olunca kendimi saldım, o kendime bakmamı çok isterdi ama çok zor bir çocuğum var, duş alsam benim için büyük nimet. Diğer çocuklarımda büyüdü ergenlik derken onlar da değişmeye başladı. Söz dinlemez oldular, maddiyat vs herşey üst üste geldi. Artık kavgalarımız çok sık dayanılmayacak noktaya gelmeye başladı. Çocuklar da gözüne batmaya başladı ve hepimize hayat zindandı sanki. Fiziksel şiddetten çok psikolojik şiddet ağrıma gidiyordu. Bazen beni tek suçlu görüyordu, aynaya bakmak istemiyor kendimden nefret eder hale gelmiştim neden evlendim bòyle birini başıma bela ettim diye. Ölmek istedim ama çocuklar var ölmeye bile hakkım yoktu. Bir de ilk tanıdığımda kibardı, sonra herkesle kavga eden kaba konuşan biri olarak beliriverdi karşımda. Ayrılmak istediğimi söylediysem de kabul etmedi, herşeyi bana bağlıydı. Evrak işi olsun herşey benim üstümdeydi yükü, dil de bilmiyordu. Iyice psikolojim bitikti, durmadan ya çocuklardı sohbeti ya para. Gitmeye cesaretim yoktu, ilk boşandığımda ailem çevrem çok konuştular, bu evliliğimi de kimseyi karıştırmadan gidip evlenmiştim, şimdi bir sürü laf anlat. Ama kimse yakıştırmıyordu bana, nerden buldun bunu dercesine. Birgün cesaretimi toplayıp çocuklarla gizlice evden ayrıldık, 4 yıl evli kaldıktan sonra. O kadar ağladı yalvardı ki dayanamadım 1 hafta sonra geri döndüm ama döndüğüme pişman olmuş kendimi kötü hissediyordum. Eve döndüğümde o telefondaki ilgisi yoktu. Tekrar evden ayrıldık ve kararım kesindi ben onunla yapamazdım. Yine ağlamalar özür dilemeler ama dinlemedim engelledim ama bana demediği şey kalmadı, etrafa yaydı ayrılığı, ondan tiksiniyordum. İlk eski eşimle bile konuşmuş bana yardım et mahkeme işleri için diye, bunu son günlerde öğrendim. Ev tuttum çocuklarımla, 3 ay sonra ortsk çocuğumuz için bir araya geldik, sakinlemiş bana iyi davranıyordu. Sonra yakınlaşmaya başladık tekrar duygularım yine depreşti sevgili gibi görüşmeye başladık. Boşanma henüz olmadı o boşanmadan taraf değil diye 2 yıl beklememiz lazım. Bu arada ben gelgitlerim oluyor neden barıştım falan. Ama ayrı evlerimiz, çocukta çok mutlu. Onun için de şans versem mi derken... Bazen çok iyi geliyor bana, bazen yine eskisi gibi konu ya para ya kendisiyle ilgili şeyler, ya da gelecekte ne yapacağı maddiyatla ilgili. Çok sıkılıyorum bazen. Birgün onu istemediğimi buna söyledim istemeyerek kabul etti ama ben 1 gün dayanabildim, 1 gün sonra evine gittim büyük bir heyecanla içim içime sığmıyor sanki. Ama yine onda hiç değişim görmediğimi farkettim, sadece rol yapıyor olabilir mi kafam çok karıştı son zamanlarda. Bir araya gelsek bile hemen gelemeyiz çocuklar için. Bu arada çocuklar da bana karşı saygısız ve çok yalnız hissediyorum kendimi, kimseye de anlatamıyorum. Kime emek verdiysem hep boşa sanki. Kendim için bir amacım yok, ancak pişir temizle ama kıymet bilen evlat yok. Neyse eşim benim evime gelince geriliyorum, sanki eski günleri yaşıyorum. Kendisi de rahat kendi evi gibi davranıyor diye rahatsız oluyorum ne bu rahatlık diye. Tamamiyle bitirmek istediğimi ve sadece çocuğumuz için bir araya geleceğimizi söyledim, kızdı başta anlam verememiş durduk yereymiş vs. Kendimi suçlu hissetmemi sağlamayı çok iyi biliyor. Vicdanımı çok iyi biliyor, benden başka kimsesi yokmuş, içerde ölse kimsenin haberi olmazmış. Herşeyi düzeltirmiş zamanla vs. Ama ben yoruldum, 3 gündür bitirdim ama bu 3 günde 10 kez kendi kendime iç sesimle savaşıyorum. 'Onun sevgi ilgi dolu anları bir daha olmayacak, ama huzurlu olmayacaksın, aptal mısın kurtuldun işte niye kendini bile bile ateşe atıyorsun.' Birkaç saat sonra koşa koşa ona gitmek istiyorum, biz birbirimizi sevdik seviyoruz diye. Sonra bir şey oluyor diyorum asla, o seni haketmiyor. O seni sevmedi belki de hiç. Ama sonra o ilgisi bana hizmet etmesi neden yapardı diyorum. Içimdeki ses yüzde 99'u asla dönme diyor, yüzde 1'i o yüzde 1'i ise içimi kemirip duruyor. Aptalım belki çok hatalar yaptım ve yine yapmak istemiyorum. Yalnızım bir de boşlukta gibi kimse de yok bana destek olan ondan belki de. Sizin fikirlerinizi de alırsam belki bana daha iyi gelecek. Teşekkürler şimdiden.
20 yaşında evlendim 10 yıl evli kaldık sevmiyordum, 2 de çocuk, boşandık. 2-3 yıl sonra biriyle tanıştım daha o zamanlar çocuklar küçüktü. Ciddi düşündükten sonra çocuklarla tanıştırıp onların onayını aldım ve severek evlendik. Ben yurtdışında yaşıyorum, o Tr.de. 2 yıl kadar uzak olduğumuz için arada görüştük ve sonra vize aldık yanıma gelebildi kalıcı olarak. İlk yıllar çocuklarla arası çok iyiydi, kızımla daha iyi anlaşırlardı, hatta çocuklar bir konu olsun ondan taraf olurlardı. Hem çok aşıktık, hem çok kavga ediyorduk. Eşimde bana göre öfke kontrolsüzlüğü var ve narsist bir kişiliği var. Daha evliliğimizin ilk zamanlarında ara ara neden evlendim diye kendime kızardım, çünkü en azından huzurlu bir hayatım vardı. Zamanla şiddet, hakaret, küfürle devam etti ama her defasında gelip özür dileyip gönlümü almasını bildi, ben buna şuan beni kandırmasını bildi diyorum. Benim hem çok üstüme titrerdi, hem çok yıpratırdı. Bazen prensesler gibi davranırdı, onun ilgisini de şiddetini de kimsede görmedim. 1 çocuğumuz oldu şimdi 3 yaşlarında. Çocuk olunca kendimi saldım, o kendime bakmamı çok isterdi ama çok zor bir çocuğum var, duş alsam benim için büyük nimet. Diğer çocuklarımda büyüdü ergenlik derken onlar da değişmeye başladı. Söz dinlemez oldular, maddiyat vs herşey üst üste geldi. Artık kavgalarımız çok sık dayanılmayacak noktaya gelmeye başladı. Çocuklar da gözüne batmaya başladı ve hepimize hayat zindandı sanki. Fiziksel şiddetten çok psikolojik şiddet ağrıma gidiyordu. Bazen beni tek suçlu görüyordu, aynaya bakmak istemiyor kendimden nefret eder hale gelmiştim neden evlendim bòyle birini başıma bela ettim diye. Ölmek istedim ama çocuklar var ölmeye bile hakkım yoktu. Bir de ilk tanıdığımda kibardı, sonra herkesle kavga eden kaba konuşan biri olarak beliriverdi karşımda. Ayrılmak istediğimi söylediysem de kabul etmedi, herşeyi bana bağlıydı. Evrak işi olsun herşey benim üstümdeydi yükü, dil de bilmiyordu. Iyice psikolojim bitikti, durmadan ya çocuklardı sohbeti ya para. Gitmeye cesaretim yoktu, ilk boşandığımda ailem çevrem çok konuştular, bu evliliğimi de kimseyi karıştırmadan gidip evlenmiştim, şimdi bir sürü laf anlat. Ama kimse yakıştırmıyordu bana, nerden buldun bunu dercesine. Birgün cesaretimi toplayıp çocuklarla gizlice evden ayrıldık, 4 yıl evli kaldıktan sonra. O kadar ağladı yalvardı ki dayanamadım 1 hafta sonra geri döndüm ama döndüğüme pişman olmuş kendimi kötü hissediyordum. Eve döndüğümde o telefondaki ilgisi yoktu. Tekrar evden ayrıldık ve kararım kesindi ben onunla yapamazdım. Yine ağlamalar özür dilemeler ama dinlemedim engelledim ama bana demediği şey kalmadı, etrafa yaydı ayrılığı, ondan tiksiniyordum. İlk eski eşimle bile konuşmuş bana yardım et mahkeme işleri için diye, bunu son günlerde öğrendim. Ev tuttum çocuklarımla, 3 ay sonra ortsk çocuğumuz için bir araya geldik, sakinlemiş bana iyi davranıyordu. Sonra yakınlaşmaya başladık tekrar duygularım yine depreşti sevgili gibi görüşmeye başladık. Boşanma henüz olmadı o boşanmadan taraf değil diye 2 yıl beklememiz lazım. Bu arada ben gelgitlerim oluyor neden barıştım falan. Ama ayrı evlerimiz, çocukta çok mutlu. Onun için de şans versem mi derken... Bazen çok iyi geliyor bana, bazen yine eskisi gibi konu ya para ya kendisiyle ilgili şeyler, ya da gelecekte ne yapacağı maddiyatla ilgili. Çok sıkılıyorum bazen. Birgün onu istemediğimi buna söyledim istemeyerek kabul etti ama ben 1 gün dayanabildim, 1 gün sonra evine gittim büyük bir heyecanla içim içime sığmıyor sanki. Ama yine onda hiç değişim görmediğimi farkettim, sadece rol yapıyor olabilir mi kafam çok karıştı son zamanlarda. Bir araya gelsek bile hemen gelemeyiz çocuklar için. Bu arada çocuklar da bana karşı saygısız ve çok yalnız hissediyorum kendimi, kimseye de anlatamıyorum. Kime emek verdiysem hep boşa sanki. Kendim için bir amacım yok, ancak pişir temizle ama kıymet bilen evlat yok. Neyse eşim benim evime gelince geriliyorum, sanki eski günleri yaşıyorum. Kendisi de rahat kendi evi gibi davranıyor diye rahatsız oluyorum ne bu rahatlık diye. Tamamiyle bitirmek istediğimi ve sadece çocuğumuz için bir araya geleceğimizi söyledim, kızdı başta anlam verememiş durduk yereymiş vs. Kendimi suçlu hissetmemi sağlamayı çok iyi biliyor. Vicdanımı çok iyi biliyor, benden başka kimsesi yokmuş, içerde ölse kimsenin haberi olmazmış. Herşeyi düzeltirmiş zamanla vs. Ama ben yoruldum, 3 gündür bitirdim ama bu 3 günde 10 kez kendi kendime iç sesimle savaşıyorum. 'Onun sevgi ilgi dolu anları bir daha olmayacak, ama huzurlu olmayacaksın, aptal mısın kurtuldun işte niye kendini bile bile ateşe atıyorsun.' Birkaç saat sonra koşa koşa ona gitmek istiyorum, biz birbirimizi sevdik seviyoruz diye. Sonra bir şey oluyor diyorum asla, o seni haketmiyor. O seni sevmedi belki de hiç. Ama sonra o ilgisi bana hizmet etmesi neden yapardı diyorum. Içimdeki ses yüzde 99'u asla dönme diyor, yüzde 1'i o yüzde 1'i ise içimi kemirip duruyor. Aptalım belki çok hatalar yaptım ve yine yapmak istemiyorum. Yalnızım bir de boşlukta gibi kimse de yok bana destek olan ondan belki de. Sizin fikirlerinizi de alırsam belki bana daha iyi gelecek. Teşekkürler şimdiden.
