Meltem Hanım, bir konuda yardımınızı istiyorum.
Ben ailemden uzakta öğrenciyim.
Geçen seneyi manevi olarak çok kötü ve yalnız geçirdim.
Ev ortamında bir arkadaşım vardı ama iletişimimiz kopuktu.
Tatillerde ailemin yanına gelip tekrar okuduğum yere döndüğümde, kalabalıktan yalnızlığa çıkmak beni çok etkilemiş olacak ki, iç sıkılmalarım başladı (hala devam edip, şu an şiddetini arttıran)
Oturduğum ev beni boğuyordu. Sürekli bu tabirden yakınır oldum. "Boğuluyorum"
Nitekim orda kalamadım.
Bu sene yine aynı durum devam etti. Evde kendimden yaşça küçük bir arkadaşım var ama yine iletişim yok.
İlk zamanlar, "Yapabilirim" düşüncesiyle tek başıma eve çıkmaya karar verdim ama tatil dönüşü yine aynı durum. İç sıkılmalarım, günlerce ağlamalarım, hiçbir şeye konsantre olamama, o evde durmak istememe, televizyon sesine, müzik sesine bile tahammül edememe ve aynı zamanda evdeki sessizlikten yakınma.
Şu an ailemin yanındayım ama yine kötüyüm.
Çünkü gitmeye korkuyorum, gitmek istemiyorum.
Bu korku beni ele geçirdiğinde kalbime bir sıkıntı giriyor ve ağlamadan anneciğimle konuşmadan rahatlayamadığımı farkettim.
Vaktinizi çok alacağım belki, özür dilerim.
Bu konudaki fikrinizi merakla bekliyorum.
Ben ailemden uzakta öğrenciyim.
Geçen seneyi manevi olarak çok kötü ve yalnız geçirdim.
Ev ortamında bir arkadaşım vardı ama iletişimimiz kopuktu.
Tatillerde ailemin yanına gelip tekrar okuduğum yere döndüğümde, kalabalıktan yalnızlığa çıkmak beni çok etkilemiş olacak ki, iç sıkılmalarım başladı (hala devam edip, şu an şiddetini arttıran)
Oturduğum ev beni boğuyordu. Sürekli bu tabirden yakınır oldum. "Boğuluyorum"
Nitekim orda kalamadım.
Bu sene yine aynı durum devam etti. Evde kendimden yaşça küçük bir arkadaşım var ama yine iletişim yok.
İlk zamanlar, "Yapabilirim" düşüncesiyle tek başıma eve çıkmaya karar verdim ama tatil dönüşü yine aynı durum. İç sıkılmalarım, günlerce ağlamalarım, hiçbir şeye konsantre olamama, o evde durmak istememe, televizyon sesine, müzik sesine bile tahammül edememe ve aynı zamanda evdeki sessizlikten yakınma.
Şu an ailemin yanındayım ama yine kötüyüm.
Çünkü gitmeye korkuyorum, gitmek istemiyorum.
Bu korku beni ele geçirdiğinde kalbime bir sıkıntı giriyor ve ağlamadan anneciğimle konuşmadan rahatlayamadığımı farkettim.
Vaktinizi çok alacağım belki, özür dilerim.
Bu konudaki fikrinizi merakla bekliyorum.
