Merhaba, geçenlerde açtığım konumu etiketledim. Oğlumla daha evvellsi gün telefon görüşmesi yaptım. Giysilerini yolladım. Harçlığını verdim. Bense yataktan onunla konuşana kadar çıkamadım.. Her an içimde bir acı. Yanan ve hiç kül olamayan bir acı.
Dün kızımla yemek yedik.babbasının 3 yıllık bir sevgilisi var. Geçen onlar buradaydı anne beni gördüler kafasını çevirdiler dedi. Ve şimdi de ürgüpe gitmişler gezmeye c. Tesi pazar. Neyse...
Kıızım arkadaşına kahve içmeye geçti, ben eve geldim. 1 saat sonra kızım beni aradı.
Anne babamı bnm yaşlarımda yani 22 yaşında bir kızla sokakta gördüm. İkisi ve ben tektim sokakta dedi. Babam beni görünce önündeki arabanın arkasına saklandı. Oraya buraya koşuşturdu. Bn telefonu elime alınca resim çekecektim ki arabasına atladı kızla kaçtı gitti,dedi.
Burda kaçması kızından utandığı dan değil, 3 yıllık sevgilisine resim atar diyeydi.
Bense takıldım ama neye... İnsan evladı bu durumdayken bu iğrençlikleri yaparmı. Ben yemek yiyemiyorum, ağlamaktan yataktan çıkamıyorum, odamda perdeler kapalı... Belki bnde yanlış yapıyorum ama bnm psikolojim şu anda buna müsait. Duygularımı yönlendiremiyorum. Yoksa acı çekmeyi kim ister. Ama o mutlu. Evlat bu başka bir şey değil.
Sakın, o adama takılı kaldın gibi düşünmeyin. Hani iki arkadaş kahve içerken bir sohbet ortamı oluşurya, bnde sizlerle paylaşmak istedim. Yoksa bnm derdim evladım.
Son düzenleme:
Baba var baba var işte. Allah da bildiği gibi yapsın o baba(!) olacak mahlukatın.
