Herkese iyi geceler arkadaşlar
Herkesin görüşlerinin ayrı ayrı değerli olacağı bi konumla geldim sizlere
Ben ailemden beni seven dostlarımdan 1000 km ötede bambaşka bi hayat kurdum bundan iki yıl önce. Çok ciddi yalnızlık yaşadım aynı gündemi takip ettiğim aynı şakarı yaptığım aynı dili konuştuğum insanlar içinde. İş arkadaşlarımın hepsi çoluk çocuk yapmış hayat dinamikleri benim gündemimden farklı gelişmişti. 20000 nufuslu ilçemizde 15000 evde sağlık hizmeti alan, sosyal hayatın olmadığı bi ilçede kuru otlar üzerinedeki samet öğretmen psikolojisinde bi akşamcıya dönüşmüştüm ki karşıma o geldi. Bana çok aşık olmuştu. Ben de ona... Elbette hayatın olağan akışınca yerini sevgi ve kısmen de alışkanlığa bıraktı. Bi ayrılığımız oldu. bu ayrılık sonrası herkese ayrıldığımızı ilettik ve tüm ilçe ayrıldığımızı öğrendikten sonra barışınca da biz barıştık demek de istemedik. Evlilik baskısı çok hissediyorduk pek de evlenmeye hevesli değildik.
Bazı ailevi sorunlarım oldu. Açıkçası ailem birden dağıldı. Benim bayramda boşluğum var herkes beni el birliği ile ailemin yanına göndermek için sağolsun iş arkadaşlarım çabalıyor ve malesef dönecek bi evim olduğunu hissetmiyorum. Herşeyi beraber yaşadığımız ortak izin alıp tatile çıktığım kardeşimin de sevgilisi olunca devasa bi yalnızlığa gömüldüm. 4 gün aram olsa da gitsem diye beklerken 10 gün aramda acaba ilçemde mi kalsam der oldum.
Bu sürede de arkdaşlarımla da çok dağıldık. Herkes evlendi ve çocuk yaptı. İlçemde insan kaynağı yok çok az. Olanlarında ya tayini geldi ya da çocuk yaptı. Sosyalleşebileceğim dans kursu, edineceğim hobi inanın yok. İlçe bana maaşımdan fazlasını vermiyor
Beni en çok etkileyen kardeşim olmalı ki sanırım herkesin günün sonunda yatağındaki kişiye sarılacağı bi evreye gidiyoruz düşüncesine girdim. Erkek arkdaşıma herkesten gizlediğimiz ortak kararla hareket ettiğimiz bu ilişki stilinden sıkıldığımı ve bi aile kurmak istediğimi söyledim. Beni çok sevdiiğini ve bazı endişelerinin de olmadığını söylerse beni yanıltabileceğini bu ilişki stili ile aptalca davrandığımızı iletti.
Benden düzen konusunda sıkıntıları var. Gerçekten benden temiz biri. Bekar erkek gibiyim yanında. Çoğu kez misafirim gelecekken evimi toplamada yardım etti.bu konuda ona hak veriyorum.Düzeleceğim. Daha sonra düğün konusu. düğün istemiyorum ama aile hususunda bi baskı hissediyor. Bunun da maddi kısmını asla üstlenmeyeceğimi aile yaparsa artık karışmayacağımı ilettim. Ama öyle bi beklenti var ki elimi ayağımı bağladı. Ailesine yakın yaşamak istiyor. Ömrünü ailesine yakın üç şehirde geçirmek istiyor. Olası sorun olursa diyorum olası sorun olmaz diyor. Sorun olmama noktasındaki ihmal vermeyişi bile beni rahatsız ettiğini iletiyorum.Yok yere endişelendiğimi iletiyor. Ama ondan uymak istedğim şey önemli olan kuracağım ailem gitmek istersen gideriz demesi... Bana yaklaşımı hemen gitmeyiz ama hayatım bi yerde orda son bulacak, orda anne babamın olan herşey bana kalacak toprağımı bırakmak istemem, Çocuğumuz olursa ailem destek olur, istersen sizinkiler olur (benimkiler kendine bakmaktan aciz gerçekten olabilir de) Ama ne bileyim benim hayal ettiğim orda yaşamak aileye yakın olmak değildi. ;
Özerk bi yapım var. Sınırlarım var. Kendi annemle bile sorun yaşarken bu kadar temasın ve yakınlığın (100 km) olduğu yerde sıkıntılar kaçınılmaz gibi geliyor. Ama bi yönden de nöbetli çalışıyorum gerçekten çocuğum olursa büyük konfor olurdu. Ama yine de yine de bi tuhafım... 31 yaşımdayım ve görüyorum ki çoğu evliliklerde de aşağı yukarı bi sorun var. Hayat steril bi ilişki yaşatmıyor kimseye
Tek yaşamaktan da memnun değilim, Herkesten gizli beraberlik yürütmekten de, evlilik de böyle... Onu kaybetmek istemiyorum ama ona da ben çok uyum sağlıyorum gibi sanki şart kabul edici benmişim gibi hissettim bu üç meselede ilişkinin erkeği mi oldum diyorum. Ama o da soruyor bana senin var mı beklentın dıye yok ya. İyi biri. Bu da kötü hissettirdi. Ama beni kaybetmek istemeyen sadece iyi niyetli bi adam olduğuna da eminim. Sadece sana karşı çırılçıplak olmak istiyorum diyen... Bilemiyorum arkdaşlar darmadağınığım yolumu kaybettim
Herkesin görüşlerinin ayrı ayrı değerli olacağı bi konumla geldim sizlere
Ben ailemden beni seven dostlarımdan 1000 km ötede bambaşka bi hayat kurdum bundan iki yıl önce. Çok ciddi yalnızlık yaşadım aynı gündemi takip ettiğim aynı şakarı yaptığım aynı dili konuştuğum insanlar içinde. İş arkadaşlarımın hepsi çoluk çocuk yapmış hayat dinamikleri benim gündemimden farklı gelişmişti. 20000 nufuslu ilçemizde 15000 evde sağlık hizmeti alan, sosyal hayatın olmadığı bi ilçede kuru otlar üzerinedeki samet öğretmen psikolojisinde bi akşamcıya dönüşmüştüm ki karşıma o geldi. Bana çok aşık olmuştu. Ben de ona... Elbette hayatın olağan akışınca yerini sevgi ve kısmen de alışkanlığa bıraktı. Bi ayrılığımız oldu. bu ayrılık sonrası herkese ayrıldığımızı ilettik ve tüm ilçe ayrıldığımızı öğrendikten sonra barışınca da biz barıştık demek de istemedik. Evlilik baskısı çok hissediyorduk pek de evlenmeye hevesli değildik.
Bazı ailevi sorunlarım oldu. Açıkçası ailem birden dağıldı. Benim bayramda boşluğum var herkes beni el birliği ile ailemin yanına göndermek için sağolsun iş arkadaşlarım çabalıyor ve malesef dönecek bi evim olduğunu hissetmiyorum. Herşeyi beraber yaşadığımız ortak izin alıp tatile çıktığım kardeşimin de sevgilisi olunca devasa bi yalnızlığa gömüldüm. 4 gün aram olsa da gitsem diye beklerken 10 gün aramda acaba ilçemde mi kalsam der oldum.
Bu sürede de arkdaşlarımla da çok dağıldık. Herkes evlendi ve çocuk yaptı. İlçemde insan kaynağı yok çok az. Olanlarında ya tayini geldi ya da çocuk yaptı. Sosyalleşebileceğim dans kursu, edineceğim hobi inanın yok. İlçe bana maaşımdan fazlasını vermiyor
Beni en çok etkileyen kardeşim olmalı ki sanırım herkesin günün sonunda yatağındaki kişiye sarılacağı bi evreye gidiyoruz düşüncesine girdim. Erkek arkdaşıma herkesten gizlediğimiz ortak kararla hareket ettiğimiz bu ilişki stilinden sıkıldığımı ve bi aile kurmak istediğimi söyledim. Beni çok sevdiiğini ve bazı endişelerinin de olmadığını söylerse beni yanıltabileceğini bu ilişki stili ile aptalca davrandığımızı iletti.
Benden düzen konusunda sıkıntıları var. Gerçekten benden temiz biri. Bekar erkek gibiyim yanında. Çoğu kez misafirim gelecekken evimi toplamada yardım etti.bu konuda ona hak veriyorum.Düzeleceğim. Daha sonra düğün konusu. düğün istemiyorum ama aile hususunda bi baskı hissediyor. Bunun da maddi kısmını asla üstlenmeyeceğimi aile yaparsa artık karışmayacağımı ilettim. Ama öyle bi beklenti var ki elimi ayağımı bağladı. Ailesine yakın yaşamak istiyor. Ömrünü ailesine yakın üç şehirde geçirmek istiyor. Olası sorun olursa diyorum olası sorun olmaz diyor. Sorun olmama noktasındaki ihmal vermeyişi bile beni rahatsız ettiğini iletiyorum.Yok yere endişelendiğimi iletiyor. Ama ondan uymak istedğim şey önemli olan kuracağım ailem gitmek istersen gideriz demesi... Bana yaklaşımı hemen gitmeyiz ama hayatım bi yerde orda son bulacak, orda anne babamın olan herşey bana kalacak toprağımı bırakmak istemem, Çocuğumuz olursa ailem destek olur, istersen sizinkiler olur (benimkiler kendine bakmaktan aciz gerçekten olabilir de) Ama ne bileyim benim hayal ettiğim orda yaşamak aileye yakın olmak değildi. ;
Özerk bi yapım var. Sınırlarım var. Kendi annemle bile sorun yaşarken bu kadar temasın ve yakınlığın (100 km) olduğu yerde sıkıntılar kaçınılmaz gibi geliyor. Ama bi yönden de nöbetli çalışıyorum gerçekten çocuğum olursa büyük konfor olurdu. Ama yine de yine de bi tuhafım... 31 yaşımdayım ve görüyorum ki çoğu evliliklerde de aşağı yukarı bi sorun var. Hayat steril bi ilişki yaşatmıyor kimseye
Tek yaşamaktan da memnun değilim, Herkesten gizli beraberlik yürütmekten de, evlilik de böyle... Onu kaybetmek istemiyorum ama ona da ben çok uyum sağlıyorum gibi sanki şart kabul edici benmişim gibi hissettim bu üç meselede ilişkinin erkeği mi oldum diyorum. Ama o da soruyor bana senin var mı beklentın dıye yok ya. İyi biri. Bu da kötü hissettirdi. Ama beni kaybetmek istemeyen sadece iyi niyetli bi adam olduğuna da eminim. Sadece sana karşı çırılçıplak olmak istiyorum diyen... Bilemiyorum arkdaşlar darmadağınığım yolumu kaybettim
Son düzenleme:
