Ablamın doğum sonrası depresyonu

kuppuru .!.:

Siirt. Sülalesinde iki tane okumuş insan var biri doktor biri kendisi (öğretmen). Çok gezmiş görmüş yurtdışına çıkmış biri kendisi. Velhasıl ablama hiç yardım etmedi kendisini çok sevemiyorum

Genişletmek için tıkla...

Margaret Hale .!.:

Bu arada ablanızınki de depresyon değil. Dümdüz beceriksiz bir kadınmış ve de köylü kurnazı.

Genişletmek için tıkla...

O1deren87 .!.:

ya tamamda canim hic birinizin aklına gelmedimi bu kadını bi doktora goturmek.eger doktor bu kadin hasta deseydi tedavisini yaptırır dınız ablanda rahat lar sağlığına kavusurdu.
Ama baktiniz hasta degil herkes doğurduguna bakacak deseydiniz ,görün bakin çocugada evin isinede mecbur bakacakti.
Masallah bütun aile seferber olmus tek çocukla .

Genişletmek için tıkla...

Margaret Hale .!.:

Hayatımda böyle saçma bir sistem duymadım. Aileler milletin evine uzun süreliğine genç kızlarını nasıl gönderiyorlar yahu ne rahatlık bu? Eniştenin memleket neresi, aşağı Saksonya mı?

Genişletmek için tıkla...

Cac .!.:

İçinizi döktünüz rahatladiniz herkes çekmiş beee. Dük ve düşeş umarim suan iyidir sizsiz

Genişletmek için tıkla...

kuppuru .!.:

Kesinlikle... Ablam sürekli etrafından yardım almaktan anne olmayı öğrenemedi diye düşünüyorum. Fakat yardım edilmesini kendi istedi hep biz zorla doluşmadık evine. Benim de hep onlarda kalmamı istedi hatta taşındığımda çok üzüldü arkamdan ağladı. Herkesin bu kadar pervane olmasının nedeni ablam sürekli ağlıyordu çünkü. Bilerek yaptığını sanmıyorum ama biri hüngür hüngür ağlayınca insan hayır diyemez ki kendini suçlu hisseder. Ablam farkında olmadan herkese duygusal manipülasyon yapmış.

Genişletmek için tıkla...

gebito .!.:

Çok tatlısınız :)

anne olmak öğrenilen bir şey değil ki. İçgüdüsel gelişiyor. Ablanıza rahat gelmiş, o nedenle tüm sorumluluklarını başkalarına dağıtmış. Doğum sonrası depresyonu da böyle senelerce sürüyor mu bilmiyorum. Bu arada çocuk kaç yaşına geldi anne ilgisinden uzak. Size şimdi ablanız muhtesem bir anne olmuş gibi geliyor ama hiç sanmıyorum. Çocukla arasında o bağ yok bir kere. Çocuğuyla arasında bağ olsa böyle herkese kitlemeye çalışmazdı.

Genişletmek için tıkla...

Mormenekse89 .!.:

Ben ablanizjn depresyon yaşadığını dusunuyorm çünkü depresyondski kişi zaten mantıklı dusunemyr hep yorgun dünyanin yükü sadece onun üzerinde gibi ağlama nöbetleri. İsyankar vs bazı kişiler çocuktan sonra. Yeni hayatına alisamyr düşünsenize WC de bile rahat olamicsksnz ben de ilk bir ay gerçekten zorlandm ki. Yardimcilarim yoktu napicam. Dedm Allah'tan o duygudan ciktm ama siz suoer bir kardessiniz gerçekten elinizden geleni yapmışsınız keske benimde kardesm olsaydı masallah size

Genişletmek için tıkla...

kuppuru .!.:

Şuan çok güzel bir anne. Beceriksiz bir insan değildir bu arada benden beceriklidir. Düzeldi şükür.

Benim aklıma defalarca geldi hatta ablama bile söyledim. Psikolojiye çok meraklı ve bu konuda sürekli okuyan biriyim. Doktor değilim tabii ki ama ablamın hâlini görünce direkt aklıma doğum sonrası depresyon geldi zaten. Ama ablam eniştenin ilaç kullanmasına izin vermeyeceğini söyledi o yüzden hiç konuşulmadı bile bu konu maalesef

Genişletmek için tıkla...

kuppuru .!.:

Merhaba herkese. İlk defa burada konu açıyorum. Yanlış bir yere yazmıyorum umarım. Uzun oldu, ama lütfen hepsini okumadan yorum yapmayın.

Ablam 3 sene önce evlenip eşinin memleketine taşındı. Bize çok uzak bir yer. Hiç tanıdığımız falan yok orada. Ben öğretmen olarak ablamın yaşadığı ile atandım. Pandemi olduğu için okullar arada bir açılıp kapanıyordu, o nedenle çalıştığım ilçeye taşınmak yerine ablamlarda kaldım. Ben onlarda kalmaya başladığımda ablam hamileydi. Neyse, doğum zamanı geldi, ablam sezaryen ile doğum yaptı. Doğumdan bir süre önce annem de geldi. Doğumdan hemen sonra ablamın kayınvalidesi ve eniştenin tarafından genç bir kız daha geldi yardım etmek için. Sezaryen dolayısı ile ablamın ağrıları vardı, meme uçları yara olmuştu vs, iki ay boyunca annem ve kayınvalide ablama yardım etti. Ev işlerini genç kız ile ben yaptık. Ablam sadece süt veriyordu o kadar başka bir şey yapmadı. Ben o süre zarfında uzaktan eğitim yapıyordum bir de.

Kayınvalide ile genç kız gittikten hemen sonra (doğumdan iki ay sonra) annem de gitti. Ablam ben enişte ve bebek dördümüz kaldık. Onlar gittikten sonra ablam bir boşluğa düştü. 2 ay boyunca onlar bebek konusunda çok yardımcı olmuştu, o nedenle onlar gidince ne yapacağını bilmiyor gibi bir durumda idi. Bebek bakmaktan ben de hiç anlamam, o yüzden ben ev işlerini hallederek yardımcı olmaya çalışıyordum. Enişte zaten hiçbir şey yapmıyordu yardım anlamında.

Ablam bebek bakımı konusunda çok zorlanınca eniştenin tarafından başka bir genç kız geldi yardım için. Bu sefer bebeğin işlerini o yapmaya başladı. Ben ev işleri + uzaktan eğitim devam yine. Ablam ne kadar bunu kabul etmese de ben dürüstçe gördüğümü söylüyorum; bebek bakımının çoğunluğunu o genç kız yaptı. Ben zaten ev işleri. Ama ablam yine çok mutsuzdu. Depresyonda olduğu aşikardı. O sıralar okullar açılmıştı, işten ne zaman dönsem eve geldiğimde ablam ağlıyordu. Bebek büyütmek çok zor, şunu nasıl yapsam bunu ne etsem vs bana sürekli anlatıp ağlıyordu. Genç kız zaten bebekle çok ilgileniyor, ben ev işlerini yapıyorum. Daha ne yapacağımızı bilemedik. Aylar geçmişti ablam bir türlü düzelmiyordu. Ben elimden geleni yapmıyormuşum gibi hissetmeye başladım. Bebek bakmaktan gerçekten hiç anlamam çok çocuk seven biri de değilimdir sıcakkanlı bir insan değilimdir, ama ablama yardım etmek için ucundan ucundan yapmaya başladım. Uyutmak, bebişi oyalamak vs. Zamanla öğrendim.

Biz bu kadar yardım ediyoruz, ama ablam hala aynı durumda idi. O sırada bebeğe bakan genç kız bizde çok bunalmıştı evine dönmek istedi. "Sanki bir şey yaptırdık sürekli yüzü asık aman gitsin evine" gibi şeyler söyledi ablam kızın arkasından. Kız lise çağında bu arada. Oranın kültüründe kızların böyle hizmet etmesi normalmiş ama kız gerçekten küçük. Bunalması, ailesini özlemesi normal. Ablam bunu asla anlamıyordu ve sanki bunca zaman kimse ona yardım etmemiş gibi davranıyordu.

O kız gidince başka bir genç kız geldi. 20 yaşında falandı bu seferki. Yine aynı şeyler oldu. Bebeğe çoğunlukla o baktı. Bu sefer bebek bakımına ben de yardımcı oldum. (Ev işler + uzaktan eğitim devam zaten). O sıralar okullar açılmıştı yine. Benim okulum ilçede, bir saat sürüyor yol. Sabah 6'da kalkacağım 4'e kadar uyumadığımı biliyorum bebeği uyutmaya çalışırken. Enişte zaten hiç yardım etmiyor. Ablam depresyonda, kimse yardım etmiyormuş gibi davranıyor. Ne yapsak yaranamıyoruz asla. Hiç unutmuyorum bir kere tatil sonrası memleketten geldim. 17 saat otobüs yolculuğu yapmışım. Yolculuk iğrenç geçmiş (tutuyor beni) sabahın 6'sında gelmişim ablamlara. Geldim yarım saat sonra ablam "bebişi uyutur musun ben çok yoruldum" dedi. İlk defa ablama karşı çıktım orada. "Ciddi misin şuan? 17 saatlik otobüs yolculuğundan geldim bana ilk söylediğin şey bu mu?" dedim. Ablam herkesin onun etrafında dört dönmesini bekliyordu. O genç kızı gecenin bir saati kaç kere uyandırdığını biliyorum bebişi uyutsun diye. Ben utanıyordum gördükçe. Kız bakıcı değil sonuçta eniştenin tarafından biri. Akraba... Şunu da ekleyeyim kız hiç yadırgamadı bu durumu. Onların kültüründe normal çünkü (diğer kız küçük olduğu için yapamamıştı). Hizmet etmeye çok alışıklar. Mesela kız yemek sofrasında erkeklerin tabağıydı peçetesiydi çayıydı şekeri idi her şeyini o yapıyordu. Ama ben öyle bir kültürde büyümedim. "O bile yadırgamıyor, benim teyze olarak çok daha fazla yardım etmem lazım" diye hep kıyaslama yaptım kendimi çok suçlu hissettim o kadar yardım etmeme rağmen.


Belki sizlere çok ayıp gelecek ama ben gerçekten çok bunalmaya başlamıştım. Oradan kaçacak yer arıyordum. Çünkü ablam asla ne kadar yardım ettiğimizi görmüyordu. Beni diğer sinir eden şey eniştenin hiçbir şey yapmaması idi. O yardımcı olsa ablam tek başına kalmış gibi hissetmezdi diye düşünüyorum..... O kadar bunalmıştım ki. Kocaman 4+1 ev temizliği (üstünkörü yapmam detaylı yaparım haftada iki kere, diğer günler günlük temizlik, toparlama) bebeği uyutma oyalama + uzak bir ilçede okula git gel... Yemekten anlamam, ama ona bile giriştim. Daha ne yapayım ben Allah aşkına? Ama ablam sürekli ağladığı için kendimi çok suçlu hissediyordum. Memlekete gidip nefes almak için tatilleri dört gözle bekliyordum. Ben memlekete giderken ablam arkamdan ağlıyordu bildiğiniz gitme diye. Kendimi o kadar suçlu hissediyordum ki ama çok bunalmıştım. Ablama göre hep en yorulan en bunalmış oydu. Halbuki çok az şey yapıyordu! Evde ona yardım eden iki tane genç kadın vardı ya. Kimin iki tane yardımcısı var evde? Varsa söyleyin.


Gel zaman git zaman yaz tatili geldi. Ablamlar bizim memlekete geldiler. Bir ay kalacaklardı. Yardım etsin diye o genç kızı da peşinde getirdi. Evet, tatil değil yine aynı şeyler olacak diye düşündüm ve düşündüğüm gibi oldu... Ablam bu sefer gerçekten hiçbir şey yapmıyordu. Bakın gördüğümü söylüyorum. Hiçbir şey. Evin temizliğini tamamen ben yapıyordum (evde 6 tane yetişkin insan vardı çıkan pisliği siz düşünün), yemek tamamen annemde, bebek bakımı tamamen genç kızda. Ablam hiçbir şey yapmamasına rağmen sürekli yorulduğunu söylüyordu.


20 gün falan geçti. Annem bunalmaya başladı bu durumdan. Hepimiz ablamın etrafında pervane olmuştuk çünkü. Ben bir şey desem kötü ben olacağım. Çünkü ablam hemen suçlama moduna geçiyor. Sen nasıl teyzesin diye... Sonunda annem patladı ve çok büyük bir kavga oldu. "O kadar yardım ediyoruz yeter artık gidin buradan" gibisinden şeyler söyledi annem sinirle. Ablam çok sinirlendi. "Ne yaptık size çok mu yük olduk yazıklar olsun" gibisinden şeyler söyledi. Ben ikisinin de söylediklerini hafifletip yazdım... İkisi de fazla ağır konuştu. Bunun üzerine ablamlar hemen geri döndüler evlerine.


Ne kadar bunalsam da ben hiçbir zaman taraf tutmadım. Ablam ile annem o olaydan sonra küstüler. Ben hep ikisini barıştırmaya çalıştım. ikisi arasında kalmaktan o kadar bunalmıştım ki.


Okullar açılınca ablamlara dönmeden önce dedim ki "yok ben bir sene daha burada kalamam. Okullar tamamen açıldı, hem tam zamanlı okula gidip hem de o kadar işi yapamam mümkün değil" diye düşündüm. Öğretmen olmak kolay bir meslek değil. Onun üzerine ablamın durumları... Orada kalmak istemememi anlayışla karşılayın lütfen... Neyse ben ilçeye taşındım böylelikle ablamdan uzaklaştım.


Ben ablamdan uzaklaşınca + o olaydan sonra ablamda sonunda bir şeyler dank etti. Yavaş yavaş düzeldi. Şuan kimsenin yardımına ihtiyaç duymadan hayatını sürdürebiliyor. Bebişe de çok güzel bakıyor.


Bunları yazmamın nedeni içimde kalmış olmasıydı.. sizce ben haksız mıyım? Ablam mı haklı? Özellikle annelerin fikirlerini çok merak ediyorum. Bu olaylardan sonra postpartum depression (doğum sonrası depresyon)'u çok araştırdım. Ablamın kesinlikle bunu geçirdiğinden eminim. Bunu yaşamış olan annelerin fikirlerini de çok merak ediyorum.

Genişletmek için tıkla...

O1deren87 .!.:

Yani en önemli detayi atlamissiniz.

Genişletmek için tıkla...

asopenya .!.:

Hiç kusura bakma ama bu depresyon değil şımarıklık ve bencillik. Her anne mini bir depresyon yaşar, hassas olur ağlar. Ama bir gün sonra ben ne yaptım der gönül alır. Bebek onundur , bakamayacaksa insanlara bu kadar eziyet etmesine gerek yoktu. Kocasının da neden destek olmadığı aşikar. Şımarık bir karısı var ve ona pervane olan ailesi varken bile şımarıklı ve bencillik yapan bir karıya ben de yardımda bulunmazdım açıkcası. Sen haklısın annen haklı herkes haklı. Ama ablan olayı anlayıp kafasına yerleşse de bencil,bencildir.

Genişletmek için tıkla...

migrenimsi .!.:

Siirt'miş

benim Siirt'li arkadaşım 2 yaşında süt anneye verilmiş mesela -başka köye gitmiş süt annesinin evine. Arap onlar aile seyyit.
Oluyor bazen böyle şeyler, neler var neler memlekettte.

Genişletmek için tıkla...

kuppuru .!.:

Eşi en başında yeterince destek olsaydı kimseye gerek kalmazdı zaten. Eve bile bilerek geç geliyordu bebek uyuduktan sonra. Çalışıyormuş yoruluyormuş. Aynı mesleği yapıyoruz ben de yoruluyorum. O çok daha fazla çalışıyordu orası doğru ama benim okulum çok uzaktı + bir sürü şey yapıyordum evde. Bence ben daha çok yoruluyordum. Hep bahane.

Genişletmek için tıkla...

kuppuru .!.:

Nasıl atlamışım başlıkta yazıyor

Genişletmek için tıkla...

kuppuru .!.:

Yorumunuz için teşekkürler. Kesinlikle öyle depresyondaki insan mantıklı düşünemiyor. Etrafındaki insanları da çok zorlayan bir durum. Sizinki ne kadar sürdü?

Genişletmek için tıkla...

whysodumb .!.:

Herkes depresyonda değil demiş ama depresyon belirtileri saydınız aslında metinde, fazla uyku, hep yorgun hissetme, hiçbir şey yap(a)mama, memnun olamama, dünyaya olumsuz bakma... Bir insan hem depresyonda olup hem bencil olabilir, bir de depresyon herkeste aynı şekilde ortaya çıkmaz. Kiminde ağlama, üzülme belirtisi yoğun olur, kiminde fiziksel aktivite daha çok azalır, yataktan çıkamaz vb. vb. Ablanızda da fiziksel aktivide azalma, dünyaya olumsuz bakış açısı vb. ile ortaya çıkmış olabilir. Sonrasında hem zaman hem mecbur kaldığı için fiziksel aktivasyonla (harekete geçerek) azalmış olabilir depresyonu ama kesin depresyonda diyemeyiz tabi sizin ilettiklerinizle. Neyse, sonuç olarak kötü bir teyze değilsiniz tabi ki. Teyzelik bebek büyütmek değildir ki, bence teyzelik yeğenine ilgi alaka sevgi göstermektir, siz fazlasını bile yapmışsınız. Mutluluklar diliyorum size ve ailenize.

Genişletmek için tıkla...