Merhabalar siteyi bir süredir takip ediyordum ve sizinle bir konuyu paylaşmak istedim. Üniyi açıktan okuyorum ve evdeyim o nedenle. 8 yaşında da bir yeğenim var. Yeğenim ilk doğduğu zamanlar ablam bakıcı tutmuştu. Sonra bakıcıdan vazgeçip yine anneme bırakıyordu. Eşi de kendisi de çalışıyor çünkü. Farklı şehirlerdeydik o zaman. Okullar olduğu zamanda okulda bırakıyordu iş çıkışı alıyordu ama şimdi tatil oldu ve yine bize bıraktı. Sürekli annem bakıyor, çocuk da annesiyle babasıyla neredeyse çok vakit geçiremiyor. Beni rahatsız eden şey de annem genç değil 50li yaşlarında artı olarak rahatsızlığı var onlarla uğraşıyor çocuk bakmak istemiyor ama ablam kırılmasın diye de yüzüne söyleyemiyor. Ve çok yaramaz evde her yerde yiyecekler, gece uyumamalar, aşırı ses. Yeğenimi seviyorum ama çocuk seven biri de değilim evde her gün ses, yaramazlık vs. bu yüzden bazen çıkıp geziyorum dışarıda vakit geçiriyorum. Ama anneme üzülüyorum bakmak istemiyor ama ablamı da kırmak istemiyor. Ablamı da seviyorum aramda bir sorun yok ama hem çalışan bir kadın hem de ne diye çocuk yapıyor bakamayacaksa? Bakıcı da tutmuyor. Benim sinirimi bozan şey de çocuk yaramazlık yapınca annem artık sitem ediyor bıktım diyor kendi kendine ve bugün dedim anne yüzüne söyle diye. 1 hafta bakacağım ondan sonra söyleyeceğim dedi. Bir de babaannesi hiç çocuğa bakmadı mesela onlarda kalmadı bile hiç. Çocuğu resmen biz büyütüyoruz. Bu sorumsuzluk değil mi sizce? Hadi ben okuyorum belki anlamıyorum bunun zorluklarını ama sorumsuzluk değil mi bu?
