Merhabalar,
Buradaki çoğu kişinin benden büyük ve hayat tecrübesine sahip kişiler olduğunu düşündüğüm için bu konuyu açıyorum, lütfen bana kendi deneyimleriniz ile yol gösterebilir misiniz?
Ben 23 yaşında bir üniversite öğrencisiyim. Hayatımda birisi var 25 yaşında ve şu anda mesleğini yapıyor. Aynı alandayız. Konu ise bizim ilişkimiz:
Biz 3 sene önce tanıştık, önce çok mutluyduk her şey yolundaydı çok iyi anlaştık, beraber geçirdiğimiz vakitler çok güzel geçti. Ama yalnızca bu da değil, birbirimizi çok derinden tanıdık. Bunu nasıl tam doğru ifade edebilirim bilemiyorum ancak içindeki her duyguyu, çocukluğunu, hayallerini sevdim. Ve eminim ki o da beni sevdi.
Daha sonra onun hayatında işler ters gitti. Ailesi yıllar önce boşanmıştı, o dönemde büyük bir kavga etmişler, babası evlerini basmış, annesi korkmuş. Ben bunları sonradan öğrendim, çünkü o dönemde beni bunlardan uzak tutmak istediği için bana beni sevmediğini söyleyip ara verelim dedi, ben kabul etmeyince de ayrıldık. Bunun üzerinden 1.5 yıl geçti. Farklı şehirlerde yaşıyoruz ama arkadaş çevremiz ortak. Zaman zaman konuştuk da.
Dönem dönem beni çok sevdiğini söyledi, defalarca şans istedi. Birini kabul etmiştim, ancak iş hayatına yeni başladığı için bana vakit ayıramadı günlerce çalışıyordu. Uzaktan bir şey yapmasını bekledim yani küçük bir şey yanlış anlamayın, çiçek, mektup, küçük bir şey. Hiç ilgi göstermedi bu dönem.
Ayrı kaldığımız dönemde arkadaşlarım da bana bunun iyisi olduğunu söyledi çünkü biz genelde anlaşamıyoruz, farklı düşünüyoruz, ben zor bir karakterim, o da öyle. Bazen meseleler inada biniyor. Ailelerimiz çok farklı, onun ailesi muhafazakar. Hatta ilk ayrılık dönemimizde arkadaşlarım kızılcık şerbeti çekiyor gibisiniz demişlerdi.
Şimdi yine bana geldi 1 aydır. Konuşuyoruz, aynı problemlerin hepsi duruyor. Hayatta babası arkasında durmadığı için mesleği ilerletme ve para kazanma konusuna takıntılı vaziyette. Bunu takdir ediyorum tabii ki ama bana zaman ayırma konusunda söz veremiyorum diyor. Ama elinden gelenin en iyisini yapacağını söylüyor. Çok yorgun hissediyorum, çünkü o da ben de birbirimizi çok seviyoruz aradan neredeyse 3-3.5 yıl geçti.
Ben Ocak ayında artık bu netleşsin istiyorum dedim, ama aynı zamanda şu an konuşmaya da devam ediyoruz. Kafama takılan ise, olma ihtimalimiz %50 sanki çok fazla problemimiz var diyor. Ama seni çok seviyorum da diyor. Hem benimle olmanı istiyorum diyor, hem kendini çok şartlamanı istemiyorum seni üzmekten korkuyorum diyor...
Sizlere sorum ise, aşk böyle mi olmalı? Uyum sağlamak için bu kadar çaba mı göstermeli? Bizden olur mu? Kişiliklerimiz zor, problemlerimiz var, aileler farklı. Ama ondan vazgeçme ihtimali sadece canımı yakıyor, araya bu dönemde hiç başka insanlar da girmedi. Böyle yani...
Buradaki çoğu kişinin benden büyük ve hayat tecrübesine sahip kişiler olduğunu düşündüğüm için bu konuyu açıyorum, lütfen bana kendi deneyimleriniz ile yol gösterebilir misiniz?
Ben 23 yaşında bir üniversite öğrencisiyim. Hayatımda birisi var 25 yaşında ve şu anda mesleğini yapıyor. Aynı alandayız. Konu ise bizim ilişkimiz:
Biz 3 sene önce tanıştık, önce çok mutluyduk her şey yolundaydı çok iyi anlaştık, beraber geçirdiğimiz vakitler çok güzel geçti. Ama yalnızca bu da değil, birbirimizi çok derinden tanıdık. Bunu nasıl tam doğru ifade edebilirim bilemiyorum ancak içindeki her duyguyu, çocukluğunu, hayallerini sevdim. Ve eminim ki o da beni sevdi.
Daha sonra onun hayatında işler ters gitti. Ailesi yıllar önce boşanmıştı, o dönemde büyük bir kavga etmişler, babası evlerini basmış, annesi korkmuş. Ben bunları sonradan öğrendim, çünkü o dönemde beni bunlardan uzak tutmak istediği için bana beni sevmediğini söyleyip ara verelim dedi, ben kabul etmeyince de ayrıldık. Bunun üzerinden 1.5 yıl geçti. Farklı şehirlerde yaşıyoruz ama arkadaş çevremiz ortak. Zaman zaman konuştuk da.
Dönem dönem beni çok sevdiğini söyledi, defalarca şans istedi. Birini kabul etmiştim, ancak iş hayatına yeni başladığı için bana vakit ayıramadı günlerce çalışıyordu. Uzaktan bir şey yapmasını bekledim yani küçük bir şey yanlış anlamayın, çiçek, mektup, küçük bir şey. Hiç ilgi göstermedi bu dönem.
Ayrı kaldığımız dönemde arkadaşlarım da bana bunun iyisi olduğunu söyledi çünkü biz genelde anlaşamıyoruz, farklı düşünüyoruz, ben zor bir karakterim, o da öyle. Bazen meseleler inada biniyor. Ailelerimiz çok farklı, onun ailesi muhafazakar. Hatta ilk ayrılık dönemimizde arkadaşlarım kızılcık şerbeti çekiyor gibisiniz demişlerdi.
Şimdi yine bana geldi 1 aydır. Konuşuyoruz, aynı problemlerin hepsi duruyor. Hayatta babası arkasında durmadığı için mesleği ilerletme ve para kazanma konusuna takıntılı vaziyette. Bunu takdir ediyorum tabii ki ama bana zaman ayırma konusunda söz veremiyorum diyor. Ama elinden gelenin en iyisini yapacağını söylüyor. Çok yorgun hissediyorum, çünkü o da ben de birbirimizi çok seviyoruz aradan neredeyse 3-3.5 yıl geçti.
Ben Ocak ayında artık bu netleşsin istiyorum dedim, ama aynı zamanda şu an konuşmaya da devam ediyoruz. Kafama takılan ise, olma ihtimalimiz %50 sanki çok fazla problemimiz var diyor. Ama seni çok seviyorum da diyor. Hem benimle olmanı istiyorum diyor, hem kendini çok şartlamanı istemiyorum seni üzmekten korkuyorum diyor...
Sizlere sorum ise, aşk böyle mi olmalı? Uyum sağlamak için bu kadar çaba mı göstermeli? Bizden olur mu? Kişiliklerimiz zor, problemlerimiz var, aileler farklı. Ama ondan vazgeçme ihtimali sadece canımı yakıyor, araya bu dönemde hiç başka insanlar da girmedi. Böyle yani...
