Sevgili kader arkadaşlarım,
Çok sık yazamıyorum ama hergün sizleri okuyorum.
Ümmü canım seni o kadar iyi anlıyorum ki, aynı durumdayız. Benimde bir tane dondurulmuşum var ve embriyo biriktirmeye çalışıyorum. Geçen ay ara verdik 2 folikül vardı bu ay tedaviye devam dedik kistleşmiş bir folikül yüzünden ertelendi.
Doktorum hadi bu ay da dinlen dedi ama sen bana içimi sor bakalım ne haldeyim. Neden oluyor bu kistleşme dedim, her kadının arada sırada yaşadığı birşey ama sizin artık menapoz belirtileri dedi hemde sevgili eşimin yanında.. Orda yer yarılsada içine girsem dedim, normalde çok kolay ağlarım ama taşlaştım sanki güldüm dediğine, sadece güldüm. Rahat olun dedi sonra acele etmeyin ne dediniz bana benimle uğraşın hocam istiyorum bu bebeği dediniz uğraşacağız dedi, beni rahatlamaya çalıştı ama nafile....
Gülerek çıktım muayeneden tüm yol boyunca eğleniyormuş numarası yaptım, ofise bıraktı eşim, kendimi işe verdim düşünmemeye çalıştım, hatta içimden bak doğal yollardan olması için bir ayın daha var diye teselli bile ettim kendimi. Taa ki akşam çıkışta canım arkadaşımı görene kadar, nasılsın dedi gözlerime baktı sadece ve anladı, sarıldı bana, orda indirdim şalterleri gözlerimden sicim gibi yaşlar aktı aktı aktııı... Hiçbirşey sormadı bana, başladı o gün başından geçenleri anlatmaya, güldük birlikte, öpüştük ayrıldık..
Tüm haftasonu eğer olmazsa ne yapacağımı kendi kendime düşünerek geçirdim, benim bir oğlum var eşimin çocuğu yok. Ona bunu yaşatmaya hakkım var mı?? Onu kaybetmekten öyle çok korkuyorum ki.. Ona bunları söylediğimde saçmaladığımı söylüyor ve çok kızıyor bana. Ama ben ne kadar duygusal olsamda mantığım hep önde gider, mantığım kabul etmiyor onu çocuksuz bırakmayı..
Offf çok kararttım içinizi , tamam negatif düşünceleri atıyorum kafamdan, zamanı geldiğinde su yolunu bulacak.
41 yaşındayım ne menapozu doktor diye bağırsaydım, ben 28 günde bir adet görüyorum sen ne diyorsun ne düzensizliğim var ne birşeyim sadece altın yumurtamı bulmam lazım diye çemkirseydim belki rahatlardım:)))
Ümmü, tutku, zeytun, arnavut, selcan, alis alis daha ismini unuttuğum diğer kader arkadaşlarım hepimiz farklı yollardan kimi inatla bilmem kaçıncı tüp bebeği yaparak kimi doğal yollardan, kimi bitkisel kürlerden medet umarak aynı yolu yürüyoruz.. Tek olması gereken sürekli söylendiği ama benim hiçbir zaman başaramadığım sakince bu olayı düşünmeden yaşamak... kafayı boşaltmakkk...
Çok kızıyorum bana bunu söyleyenlere ama huzur lazımm... Şu an ofisteyim ve kalbim sıkışıyor, bunları söyleyip huzursuz olan biriyim işte, kelin ilacı olsa başına sürer misali:)))
Hepimizin allah yardımcısı olsun... Hepinizi öpüyorum....