- 30 Nisan 2019
- 1.227
- 3.453
- 133
İyi geceler hanımlar ;
Açıkçası nereden başlayacağımı bilemiyorum o yüzden biraz dağınık yazabilirim. Okuyanlara şimdiden teşekkür ederim.
4.5 yaşında kızım var, bu sene anaokuluna başladı. Erken vermemizin sebebi de, Doğu'dayız ve çocuğumdan başka kendi yaş grubu çocuk yoktu burada tek başına büyüdü, dolayısıyla okul vesilesiyle sosyalleşsin, yaşıtları ile iletişimi güçlensin istedik. Okula başlayınca zaten klasik çocuk hemen hastalandı. Normalde kaç yılda 2-3 kere ateşlenip ertesi gün toparlayan çocuk maalesef en az 3 hafta aralıklarla hastalandı ve okula yarım yamalak devam edebildi. Kızım normalde uyumlu bir çocuktu, güleryüzlüdür hâlâ öyle, biraz da dağınık bir çocuktur. Kendisi ile ilgili şikayet edebileceğim çok fazla bir şey yok açıkçası. Ancak okula başladıktan sonra resmen söylediklerimizi duymamaya, her şeyde inatlaşmaya falan başladı. Okulla bir alakası var mıdır tam bilmiyorum belki de denk geldi. Bir dönem tuvalet eğitimini komple unutmuş gibi davrandı konuşa konuşa, anlamaya çalışarak hallettik.
Bu akşam öğretmeni ile konuştuk, sınıfında hem 4 hem de 5 yaş var. Kızım biraz minyon bir çocuk, hepsinden ufak görünüyor. Bir ara kendisine bebek denmesine taktı kafayı, öğretmeni sağolsun yardımcı oldu, evde babasıyla biz konuştuk derken şimdilik bu konu bir daha açılmadı. Ancak öğretmeni; kızımın diğer arkadaşlarının oyununu bozduğunu, çocukların da kızıma sinirlendiğini ve ters davrandıklarını anlattı. Bir şeyini paylaşmak istemiyormuş veya arkadaşlarının eli kendisine değse kıyameti koparıyormuş. Açıkçası normalde çocuğumu tanısanız bu davranışların onun doğasına aykırı olduğunu anlarsınız ama evet, evde de başka bir çocuk gibi gerçekten.
Ben açıkçası ebeveynleri olarak bizi de suçlu buldum. Bu sene benim için çok zor bir sene oldu gerçek anlamda tahammül seviyem düştü. Eşim zaten okul müdürü ve eve geldiğinde kafası şişmiş oluyor. Dolayısıyla çocukla yeterince vakit geçirmediğimizi düşündüm. Belki de dikkatimizi çekmek için yapıyor bilmiyorum. Yani elimden geleni yapıyorum bu konuda ama kendimi özellikle yetersiz buldum. Evimizde belli bir düzenimiz var, kurallarımız var. Son olarak ilk defa bu dönemde çocuğuma yemek yemesi için ısrar etmek zorunda kaldım normalde çok da iştahlı bir çocuktu. Bir de benim kendisine çok fazla kızdığımı düşünüyor, bu konuda net bir fikrim yok sürekli sakin olmaya çalışıyorum ancak bazen bütün sınırlarımı zorluyor. Eşimle de bu akşam bu konuyu detaylıca konuştum bu arada.
İki hafta kadar kendimizde gördüğümüz eksikleri düzeltmeye çalışıp, çocuğumuzu gözlemlemek mi daha mantıklı, yoksa derhal bir psikologla görüşmek mi ? Bulunduğumuz yerde il merkezine ulaşım uzak ve zor, çocuk çok yoruluyor il merkezine her gittiğimizde o yüzden bir tereddütüm var psikolog konusunda. Normalde mesleğim gereği bu kadar arafta kalmamam gerekirdi ama kendi çocuğum olunca objektif olamama ve mantıklı karar verememe korkum oldu. Biraz uzun yazdım net anlaşılabilmesi için. Böyle bir süreçten geçen var mıdır?
Açıkçası nereden başlayacağımı bilemiyorum o yüzden biraz dağınık yazabilirim. Okuyanlara şimdiden teşekkür ederim.
4.5 yaşında kızım var, bu sene anaokuluna başladı. Erken vermemizin sebebi de, Doğu'dayız ve çocuğumdan başka kendi yaş grubu çocuk yoktu burada tek başına büyüdü, dolayısıyla okul vesilesiyle sosyalleşsin, yaşıtları ile iletişimi güçlensin istedik. Okula başlayınca zaten klasik çocuk hemen hastalandı. Normalde kaç yılda 2-3 kere ateşlenip ertesi gün toparlayan çocuk maalesef en az 3 hafta aralıklarla hastalandı ve okula yarım yamalak devam edebildi. Kızım normalde uyumlu bir çocuktu, güleryüzlüdür hâlâ öyle, biraz da dağınık bir çocuktur. Kendisi ile ilgili şikayet edebileceğim çok fazla bir şey yok açıkçası. Ancak okula başladıktan sonra resmen söylediklerimizi duymamaya, her şeyde inatlaşmaya falan başladı. Okulla bir alakası var mıdır tam bilmiyorum belki de denk geldi. Bir dönem tuvalet eğitimini komple unutmuş gibi davrandı konuşa konuşa, anlamaya çalışarak hallettik.
Bu akşam öğretmeni ile konuştuk, sınıfında hem 4 hem de 5 yaş var. Kızım biraz minyon bir çocuk, hepsinden ufak görünüyor. Bir ara kendisine bebek denmesine taktı kafayı, öğretmeni sağolsun yardımcı oldu, evde babasıyla biz konuştuk derken şimdilik bu konu bir daha açılmadı. Ancak öğretmeni; kızımın diğer arkadaşlarının oyununu bozduğunu, çocukların da kızıma sinirlendiğini ve ters davrandıklarını anlattı. Bir şeyini paylaşmak istemiyormuş veya arkadaşlarının eli kendisine değse kıyameti koparıyormuş. Açıkçası normalde çocuğumu tanısanız bu davranışların onun doğasına aykırı olduğunu anlarsınız ama evet, evde de başka bir çocuk gibi gerçekten.
Ben açıkçası ebeveynleri olarak bizi de suçlu buldum. Bu sene benim için çok zor bir sene oldu gerçek anlamda tahammül seviyem düştü. Eşim zaten okul müdürü ve eve geldiğinde kafası şişmiş oluyor. Dolayısıyla çocukla yeterince vakit geçirmediğimizi düşündüm. Belki de dikkatimizi çekmek için yapıyor bilmiyorum. Yani elimden geleni yapıyorum bu konuda ama kendimi özellikle yetersiz buldum. Evimizde belli bir düzenimiz var, kurallarımız var. Son olarak ilk defa bu dönemde çocuğuma yemek yemesi için ısrar etmek zorunda kaldım normalde çok da iştahlı bir çocuktu. Bir de benim kendisine çok fazla kızdığımı düşünüyor, bu konuda net bir fikrim yok sürekli sakin olmaya çalışıyorum ancak bazen bütün sınırlarımı zorluyor. Eşimle de bu akşam bu konuyu detaylıca konuştum bu arada.
İki hafta kadar kendimizde gördüğümüz eksikleri düzeltmeye çalışıp, çocuğumuzu gözlemlemek mi daha mantıklı, yoksa derhal bir psikologla görüşmek mi ? Bulunduğumuz yerde il merkezine ulaşım uzak ve zor, çocuk çok yoruluyor il merkezine her gittiğimizde o yüzden bir tereddütüm var psikolog konusunda. Normalde mesleğim gereği bu kadar arafta kalmamam gerekirdi ama kendi çocuğum olunca objektif olamama ve mantıklı karar verememe korkum oldu. Biraz uzun yazdım net anlaşılabilmesi için. Böyle bir süreçten geçen var mıdır?