Canım daha önceden iki farklı konuda paylaştığım bazı tecrubelerimi belki işine yarayan bir kısmı olur diye seninle de paylasacagim:
Öncelikle bebeğin tuvalet eğitimine hazır mı? Yani;
Sabah uyandığında bezi kuru kalkıyor mu?
Önümüzdeki en azından 3 ay bebegin duygusal bir süreç (ev değişikliği, tatile gitme, bakıcı değişikliği, yeni kardeş anksiyetesi, anne ya da babadan ayrılık gibi bir süreç) yaşayacak mi?
Diğer taraftan sen hazır misin?
Bebeğin kakasini yapmamak için direndiginde,
Salon halisinin orta yerine yaptığında,
Dışarı çıktığında tuvaletini tutamadiginda,
Tuvalete oturduginda birakamadiginda,
...nebileyim böyle durumlarda onu incitmeden nasıl davranman gerektiğine dair bilgi edindin mi?
Tuvalet eğitimindeki yanlışlar ömür boyu kabizlik problemine sebep olabilecek önemli süreç.
Eğer bebeğinin ve kendinin bu eğitim sürecine hazır olduğunu düşünüyorsan tavsiye edebileceklerim:
Öncelikle sabırlı ol. ...ona sakın kızıp sinirlenme.
Çocuk bezliydi bu zamana kadar.
Çişin ne olduğunu nasıl birşeye benzediğini, nereden geldiğini, neden geldiğini bile endişe ile takip ediyor olabilir.
Hangi saatlerde çişini/kakasını altına kaçırıyor, ya da başarılı olarak söylüyor?
Sadece gözlemleyerek takip ederdim bir süre ben olsam.
O da bir birey, sıkıştığını anlayıp tuvaleti geldiğine karar verecek (en azından böyle olmayı öğrenecek).
Baktın ki kıvranıyor, hareketleri telaşlandı, bir teklif edersin, tuvalete gitmek ister misin annecim?
Yok derse (ama bak kıvranıyorsun hadi gel bir oturalım gibi ısrar etmek yok ama) tekrar devam edersin gözlemlemeye, bir 10 dk sonra aynen yine sorarsın.
bir de (sizde nasıl bilmiyorum ama) lazımlık seyyar dolaşmasın bence.
Yeri belli olsun, çocuk sıkışınca nereye koşacağını bilsin.
Yine yok derse aynen devam.
altına kaçırırsa, olsun annecim, bak geldiğini anladın, bir dahakine böyle olunca tuvalete gelelim tamam mı tatlım vs gibi bir tavır takınabilirsin belki.
Zorlarsan ters teper.
İlk amacın tuvaleti geldiğinde yapmayı öğretmek, ikincisi tuvaleti geldiğinde lazımlığa yapmayı öğretmek, üçüncüsü tuvaleti geldiğinde, tuvalete gidene kadar çişine/kakasını tutmak, gidince de bırakmak.
Ona altına kaçırdığında "(örn.) olabilir annecim, bazen ben de kaçırıyorum.
ama tuvalete yaptığımda rahatlıyorum.
çişimizi tuvalete yapalım rahatlayalım.
bak kediler de çiş yapıyor, kuşlar da kaka yapıyor. ben de yapıyorum. baban da… " gibi konuşarak bu sürecin herkes için geçerli normal bir durum olduğunu anlatmalisin.
Benim kızım (ki 34 aylikti) ilk 9 gün çişini tutmaya çalışmış, hep ağlamıştı, taa ki "evet bu aynı çiş, ben bunu biliyorum" dediğini duyduğum güne kadar. Yavrum benim, her sıkıştığında başka birşey çıkacak diye korkmuş demekki…
Bu çocuk aklı ile neler düşünüyorlar bir bilsen…
Sabırlı ol.
Şefkatle yaklaş.
Sinirlensen bile belli etme.
Annecim altına yapınca da ben seni cicilerim, ama boyle olunca cok yoruluyorum, tuvalete yapsan, ben hiç yorulmuyorum.
Her başarılı denemede, aferin benim kızıma, tuvaletini yaptın rahatladın…
gibi yapıcı davranmak gerek. Fakat asla büyük abartılı kutlamalar değil.
Bir de ilk bir ay ben hiç evden çıkmamıştım.
bu da çocuğu strese sokar, benim kızım 5 yaşına geldiginde, hala dışarı çıkarken sorardı "orada (gideceğimiz yerde) tuvalet var mı?" diye…
Öğrenir, panik yok.
Varsın halılara işesin, kaka yapsın.
Yeterki anne-bebek sizin aranızdaki sonsuz güven ve sevgi zedelenmesin.
Sana kolaylıklar.
Miniğe başarılar
sanırım hemen olsun hemen öğrensin diye sabırsızlığımdan kaynaklanıyor birazda
:
