Merhaba
Son bir yıldır gündemimi işgal eden bir mesele ve sanırım biraz gaza yahut ayakları yere basan fikirlere ihtiyacım var.
Sağlık bakanlığında kimyager olarak çalışıyorum. Ama mesleğimi sevmiyorum ve değiştirmek istiyorum.
Yaşım 31. Henüz çocuğum yok.
Üniversite de dahil olmak üzere her zaman çok başarılı ama çok tembel bir öğrenciydim. İlkokulda Hergün arkadaşımı arayıp ödevlerimi almam gerekirdi çünkü öğretmen ödevleri tahtaya yazarken deftere geçirmeye üşenirdim.
Ortaokulda bir defterim vardı her dersin notlarını o deftere alırdım tembellikten. Liseyi sınav haftalarında çalışarak bitirdim.
-he tamam anladık hiç çalışmamana rağmen çok başarılıydın
- diyecekler için şimdiden, evet öyleydim
Fakat başıma 31 yaşıma geldiğimde dank etti. Bu sene küçük çaplı bir sınav hazırlığı girişimim oldu. Sene boyunca belli aralıklarla sınava hazırlandım. Şu an sınav sırasında çok ekstrem bir olay olmadığı müddetçe ilk otuz bine girebilirim. Ve bu beni mutlu etmesinin aksine üzüyor.
‘e sen çalışsan güzel şeyler yapacakmışsın’ demekten kendimi alamıyorum.
Önümüzdeki yıl düzenli çalışırsam tıp bölümü de dahil olmak üzere çoğu bölümü iyi üniversitelerde okuyabilirim.
Fakat, Türkiye’deki her işi bir yaşa sıkıştırma olayını sevmesem de, 18 de üniversiteye girilir 22-23 gibi mezun olup çalışmaya başlanır. Birkaç yıl para biriktirip 25-26 gibi evlenilir. Birkaç yıl sonra bir çocuk, arayı çok açmadan ikinci çocuk yapılır.. gibi bir sıralamanın dışında çok az insan olduğundan kendimi yalnız hissediyorum.
Sizlerin arasında veya çevrenizde benim gibi 30 undan sonra meslek değiştirip mutlu olan örnekleri benimle paylaşırsanız minnettar olacağım
artık bunlar yaygınlaşmayı başladı ve bence bu çok çok güzel 
