Maalesef öyle. Elbette herkesin kendi kararı, gönül ister ki herkesin durumu iyi olsun ama hayatın gerçekleri var. Bende isterdim 3-4 çocuğum olsun, hepsine eşit imkan sağlayayım ama şu birkaç ayda gerçekleşen ekonomik durumlar bile beni bu fikirden uzaklaştırdı. Eşim kalabalık bir ailede büyüdü, aile desteği olmadan küçük yaşta iş hayatına atılarak başardı herşeyi, eğitimi dahil ama maalesef geçmişte yaşadığı şeyler hala kalbinde yaradır, evet kardeşleriyle büyüdü yeri geldi beraber ağlayıp sevinmişler ama maalesef yıllar geçtikçe aradaki boşlukları doldurmak için çok uğraşmışlar ve şuanda hepsi ayrı yerde, bayramdan bayrama bile görüşmezler nerdeyse. Bunun gibi örnekler iyi örneklere nazaran daha çok, gerçekleri kabul etmek lazım. Kayınvalidem son çocuğuna kendi deyimiyle istemeden hamile kalmış aldırmayı kıyamamış ve şuanda en çok küçük oğlu isyanda çünkü sağlık ve eğitim sorunları var ve bu sorunlardan ötürü hayatını istediği gibi kuramıyor, maddi durumu kötü olduğu için hastalığına karşı gerekli tedavisi hep yarım kalıyor. Kazara hamilelik daha çok ihmaldir, şu devirde bir sürü korunma yöntemi var, erkekler için bile var. 3 dakikalık zevk için insanlar buna benzer ağır kararlar vermek zorunda kalmamalı. Herkes kendi kararlarının sonucunu yaşıyor iyi veya kötü.
Benim babam da çok kötü bir çocukluk geçirmiş.
4 kardeşlermiş, babam en büyükleri imiş.
10 yaşından beri dedemle işlerde çalışmış, evet sonra öğretmen olup kendini kurtarmış ama hep çocukluğu travmalarla geçmiş. Sonra evlilik korkusu olmuş.35 yaşında zor evlenmiş, sonra ben doğdum ve yıllarca 2.çocuğa cesaret edemedi. Kardeşim babam 42 yaşında iken doğdu o da annemin ısrarı ile. Bu arada maddi durumumuz gayet iyiydi. Ama babam çocuklukta yaşadıkları yüzünden hep korku duydu.
Yani babam geçmiş zamanı çok iyi anmaz, şikayet ettiğinde diğer kardeşler yapmasaydın demiş yani cevaplar da bu. Kimse Allah razı olsun abi bize destek oldun dememiş.
Yani kardeşler bile birbirine nankör.
Burada çoğu kişi yok el ele verdik, göz göze verdik şöyle dayanıştık şöyle mutluyduk diyor ya ben inanmıyorum veya çok abarttıklarını düşünüyorum.
Bir çocuk çocukluğunu yaşamayacaksa ne diye evlat olarak doğuyor ki?
Bir de biz yoklukta büyüdük de oldu da diyenler var.
Yahu çocuklarınız sizden iyi yaşasın, daha iyi yerlere gelsin yani niye hep aynı sıkıntıları yaşasın?
İşte herkesin düşüncesi farklı, ben babamı gördüğüm için yoklukta 3,4,5 çocuk yerine 1 çocuk olsun adam gibi okusun, büyüsün taraftarıyım.
Bir de fark ettim ki buradaki çoğu kişi anne olduğu için hep anne tarafından bakıyor, doğur nasıl olsa büyütürsün diyor ben çocuk tarafından bakıyorum. O yüzden yorumlarım farklı olabilir.
Herkesin bakışı farklı işte..
