• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

28 yaşındayım 1 tane bile arkadaşım yok?

Yesilyaprak20

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
4 Ekim 2019
4
1
1
Merhaba hanimlar,
Malesef çok dertliyim, çok duygusalim şuan. Inanin tek bir tane bile arkadaşım yok. Anormal birimiyim bilmiyorum. Bu yasima kadar kendimi hep okula derslere verdim sirf arkadasim yok diye hep çalıştım sinavlara kpss vs en sonunda atandim ve suan güzel bi isim var çalışıyorum. Ancak en büyük sorunum hiç arkadasimin olmamasi. Ne lisede ne universitede dogru düzgün arkadaslarim olmadi. Cat pat konuştuklarım ise okul bitince tamamen bitti. Is ortaminda kimseyle uyuşamadım. Hatta kendim kac kere davet ettim is çıkışı görüşmeyi hep bir bahane buldular benimle gorusmediler ben de biraktim artık. Karantina benim aslında hayat tarzimdi. Ben hiç çıkmıyordum ki dışarıya. Bu durum beni çok üzüyor. Akşamları bakıyorum annemin telefonu sürekli çalıyor hep eşleri dostları ariyor. Kardesime bakıyorum telefonu susmuyor. Benim telefonum ise sessizce köşede bekliyor ne arayan var ne soran. Sadece ayda yilda bir erkek arkadaşım ariyor ama o da askerde, şuan daglarda telefonu çekmiyor onunla da görüşemiyorum. Ben ne yapabilirim peki, karantinanin olmadığı zamanlar kurslara da gidemiyordum yaşadigim yerde cok araştırdığım hâlde kurs imkani yok malesef. Aklima da başka bir sey gelmiyor.Nedenlerini ve çözümlerini göstererek bana yardimci olur musunuz lütfen. Fikirleriniz benim icin cok önemli. Hepinize sağlıklı günler
 
Acaba insanları sizden iten sebep mi var? Kendinizi hiç incelediniz mi? Bunu yargılamak için söylemiyorum ama birinin enerjisi herkesle uymayabilir ya da çevrenizdeki insanlar arkadaş edinmek istemiyor olabilir
 
Evlendim başka şehire geldim. Hiç kimseyi tanımıyordum. Sonra spor salonuna yazıldım. Orda arkadaşlar edindim. Hatta 5 ay olmasına rağmen çevre edindiğim kişiler sayesinde iş bile buldum. Sonra iş yerinde arkadaş çevrem oldu. Eşimin arkadaşlarının eşi derken 5 ayda sosyal olmayı başarabildim. Ama ondan öncesinde bunalıma girip kendimi eve kapadım. Sürekli yedim ağladım. Arkadaşım yok diye. Sonra bu şekilde bunalıma girmekten başka bişey yapamayağımı anladım. Yani sende oturup üzüleceğine çevre edinebileceğin ortamlar yaratabilirsin. Şuan karantina da olduğumuz için yapman zor ama düzeldiği zaman durumlar. Sende el at derim :)
 
Acaba kardesiniz, anneniz, erkek arkadasinizin bu konuda yorumu nedir? Sizi en iyi taniyanlar onlar belki isabetli tahminleri olabilir...

Kardeşim erkek benle hiç işi olmaz kendi havasında. Annem de buna bi anlam veremiyor arkadasimin olmayışına. Erkek arkadaşım evlenince olur arkadaslarimiz sen merak etme diyor. Onlar beni seviyor bir tek onlar var ama diğer insanlar uzak duruyor anlayamadim gitti
 
Acaba insanları sizden iten sebep mi var? Kendinizi hiç incelediniz mi? Bunu yargılamak için söylemiyorum ama birinin enerjisi herkesle uymayabilir ya da çevrenizdeki insanlar arkadaş edinmek istemiyor olabilir
Eskiden beri soğuk ve ciddiolduğumu söylerler, hazircevap biri de değilim, insanları itiyorum galiba ama bu huylarimi degistiremiyorum cok cabaladim
 
Merhaba hanimlar,
Malesef çok dertliyim, çok duygusalim şuan. Inanin tek bir tane bile arkadaşım yok. Anormal birimiyim bilmiyorum. Bu yasima kadar kendimi hep okula derslere verdim sirf arkadasim yok diye hep çalıştım sinavlara kpss vs en sonunda atandim ve suan güzel bi isim var çalışıyorum. Ancak en büyük sorunum hiç arkadasimin olmamasi. Ne lisede ne universitede dogru düzgün arkadaslarim olmadi. Cat pat konuştuklarım ise okul bitince tamamen bitti. Is ortaminda kimseyle uyuşamadım. Hatta kendim kac kere davet ettim is çıkışı görüşmeyi hep bir bahane buldular benimle gorusmediler ben de biraktim artık. Karantina benim aslında hayat tarzimdi. Ben hiç çıkmıyordum ki dışarıya. Bu durum beni çok üzüyor. Akşamları bakıyorum annemin telefonu sürekli çalıyor hep eşleri dostları ariyor. Kardesime bakıyorum telefonu susmuyor. Benim telefonum ise sessizce köşede bekliyor ne arayan var ne soran. Sadece ayda yilda bir erkek arkadaşım ariyor ama o da askerde, şuan daglarda telefonu çekmiyor onunla da görüşemiyorum. Ben ne yapabilirim peki, karantinanin olmadığı zamanlar kurslara da gidemiyordum yaşadigim yerde cok araştırdığım hâlde kurs imkani yok malesef. Aklima da başka bir sey gelmiyor.Nedenlerini ve çözümlerini göstererek bana yardimci olur musunuz lütfen. Fikirleriniz benim icin cok önemli. Hepinize sağlıklı günler
Merhaba bence bunun için kesinlikle üzülmeyin ben de 27 yaşındayım birkaç tane arkadaşım var sadece bazlar ile farklı şehirlerdeyiz. Benim en iyi dostum hep Annemdir bir derdin bir sıkıntın olduğunda konuştuğum bir arkadaşım yok ama aslında bu biraz kişilik yapısı ben böyle tercih ediyorum Bugüne kadar çevremdeki insanlar tarafından genellikle hep kıskanıldım. Sonra insanların o yüzünü gördükten sonra istemsiz şekilde kendimi izole ettim tabii ki görüştüğüm arkadaşlarım var ama oda öyle birkaç saat vakit geçirmek gerçekten bir dostun benimde yok ama bu dediğim gibi benle alakalı dünya ama kolay kolay insan almıyorum çünkü öyle bir devirdeyiz ki ben ona derdimi anlattığımda aklından neler geçiyorceğini bilemediğim kimseye yaklaşmıyorum bence en iyisi böyle yapmak sizinki de böyle bir şey olabilir bunun için üzülmemelisinz. Evlendikten sonra aileniz yeni bir çevre daha farklı ortamlara gideceksiniz o zaman değişebilir bir şeyler ama yinede arkadaş bulacağım uğruna kimseyle yakınlık kurmayın kolay şekilde
 
Merhaba bence bunun için kesinlikle üzülmeyin ben de 27 yaşındayım birkaç tane arkadaşım var sadece bazlar ile farklı şehirlerdeyiz. Benim en iyi dostum hep Annemdir bir derdin bir sıkıntın olduğunda konuştuğum bir arkadaşım yok ama aslında bu biraz kişilik yapısı ben böyle tercih ediyorum Bugüne kadar çevremdeki insanlar tarafından genellikle hep kıskanıldım. Sonra insanların o yüzünü gördükten sonra istemsiz şekilde kendimi izole ettim tabii ki görüştüğüm arkadaşlarım var ama oda öyle birkaç saat vakit geçirmek gerçekten bir dostun benimde yok ama bu dediğim gibi benle alakalı dünya ama kolay kolay insan almıyorum çünkü öyle bir devirdeyiz ki ben ona derdimi anlattığımda aklından neler geçiyorceğini bilemediğim kimseye yaklaşmıyorum bence en iyisi böyle yapmak sizinki de böyle bir şey olabilir bunun için üzülmemelisinz. Evlendikten sonra aileniz yeni bir çevre daha farklı ortamlara gideceksiniz o zaman değişebilir bir şeyler ama yinede arkadaş bulacağım uğruna kimseyle yakınlık kurmayın kolay şekilde
Tşk ederim mesajınız moral verdi. Son cümlenize katıldım aslinda. Farkli fikirlerinsanin ufkunu açıyor
 
arkadaşın olsa da zamanla evlilikti şuydu buydu kopuyor insan yada beklentiler değişiyor sonra yine kopuyorsun bu seferde özlem başlıyor ama eskisi gibi olmayacağını biliyorsun en iyisi aileni eşini dostun bil gerisini boşver.
 
Mesela erkek arkadaşınızın arkadaşları varsa onların eşi sevgilisi vs.sizin için bi çevre olabilir.
Is yerindekilerle de gene olur kafalar uyuşursa eğer olumsuz olmayın.
Ama bence hemen çok istekli görünmeyin insanlarla görüşmek için.
Biraz tanımaya çalışın cool takılın bence .
Ama tabi etrafa yayılan enerji vs de önemli pozitif eğlenceli inşanlar daha bi çeker kendine.
 
Ben de aşağı yukarı senin durumunda sayılırım. Aslinda lise ve üniversite yıllarında geniş bir arkadaş çevrem vardi. Bir sure yurt dışında da yaşadım, o dönemde yabancılar da dahil bir sürü arkadaşım oldu. Ama yillar icinde bir kaçı hariç görüşmeyi kestim çoğuyla. Kimiyle belli sebepler yüzünden, kimiyleyse mesafelere yenik düştük. Şu anda eski bir iki sağlam dostum disinda kimse kalmadi çevremden. Bunun sebebi çoğunlukla benim biliyorum. Çünkü garip tripler atan, özel veya zor günlerimde beni yalnız bırakan tipleri hep eledim hayatımdan. Is yerimden de selam sabah harici kimseyle yakin degilim kafaca kimseyle uyusamadim. Halimden de gayet memnunum. Ha arkadaşlık güzeldir ama sırf yalnız kalmayayım diye gereksiz tiplerle görüşmeye de gerek yok. Seçici olmak iyidir
 
Az ve öz olsun gereksiz insanlarla birlikte olmaktansa yalnız olmayı tercih ederim. Bir de vefalı olmak önemli. Bana adım atmayana bir defa adım atarım hala adım atmazsa bir daha gitmem
 
Benim de yok çok üzülüyorum bazen sonra diyorum ki sahte gülücükler sahte tavırlar yok en azından
 
Merhaba hanimlar,
Malesef çok dertliyim, çok duygusalim şuan. Inanin tek bir tane bile arkadaşım yok. Anormal birimiyim bilmiyorum. Bu yasima kadar kendimi hep okula derslere verdim sirf arkadasim yok diye hep çalıştım sinavlara kpss vs en sonunda atandim ve suan güzel bi isim var çalışıyorum. Ancak en büyük sorunum hiç arkadasimin olmamasi. Ne lisede ne universitede dogru düzgün arkadaslarim olmadi. Cat pat konuştuklarım ise okul bitince tamamen bitti. Is ortaminda kimseyle uyuşamadım. Hatta kendim kac kere davet ettim is çıkışı görüşmeyi hep bir bahane buldular benimle gorusmediler ben de biraktim artık. Karantina benim aslında hayat tarzimdi. Ben hiç çıkmıyordum ki dışarıya. Bu durum beni çok üzüyor. Akşamları bakıyorum annemin telefonu sürekli çalıyor hep eşleri dostları ariyor. Kardesime bakıyorum telefonu susmuyor. Benim telefonum ise sessizce köşede bekliyor ne arayan var ne soran. Sadece ayda yilda bir erkek arkadaşım ariyor ama o da askerde, şuan daglarda telefonu çekmiyor onunla da görüşemiyorum. Ben ne yapabilirim peki, karantinanin olmadığı zamanlar kurslara da gidemiyordum yaşadigim yerde cok araştırdığım hâlde kurs imkani yok malesef. Aklima da başka bir sey gelmiyor.Nedenlerini ve çözümlerini göstererek bana yardimci olur musunuz lütfen. Fikirleriniz benim icin cok önemli. Hepinize sağlıklı günler
Acaba sert bir imaj mi çiziyorsunuz?Yaklaşamıyorlardir.Ya da siz mi cok secicisiniz size yaklasimlari görmüyorsunuz.Lise üniversite falan mumkun degil sıra arkadasin bile olsa bir dostluk kurulur.
 
Benim de şu anda 1 tane bile arkadaşım yok... Lisede ağır bir depresyon geçirdim ben ve yıllarca sürdü. Bu nedenle o dönem arkadaşım yoktu. Belli bir yere kadar arkadaş konusunu dert etmemiştim (üniversite yıllarında anca toparladım kendimi).Ama insan belli bir yaştan sonra yalnızlığı daha çok hissediyor. Belli bir yerden sonra da arkadaşım olsun diyorsun ama o da kolay olmuyor. Herkesin bir yaştan sonra belli bir ortamı ve hayatı olduğu için bana ihtiyaçları mı olmuyor nedir anlayamadım :( Bazı insanların çok geniş bir çevresi oluyor. Çok seviliyor sayılıyor. O insanlar o kadar çok şanslı ki farkındalar mı bilmiyorum :(Ben İstanbul'da oturuyorum. İsterseniz özelden yazabilirsiniz. Belki iki yalnız insan iyi arkadaş oluruz :)
 
Merhaba hanimlar,
Malesef çok dertliyim, çok duygusalim şuan. Inanin tek bir tane bile arkadaşım yok. Anormal birimiyim bilmiyorum. Bu yasima kadar kendimi hep okula derslere verdim sirf arkadasim yok diye hep çalıştım sinavlara kpss vs en sonunda atandim ve suan güzel bi isim var çalışıyorum. Ancak en büyük sorunum hiç arkadasimin olmamasi. Ne lisede ne universitede dogru düzgün arkadaslarim olmadi. Cat pat konuştuklarım ise okul bitince tamamen bitti. Is ortaminda kimseyle uyuşamadım. Hatta kendim kac kere davet ettim is çıkışı görüşmeyi hep bir bahane buldular benimle gorusmediler ben de biraktim artık. Karantina benim aslında hayat tarzimdi. Ben hiç çıkmıyordum ki dışarıya. Bu durum beni çok üzüyor. Akşamları bakıyorum annemin telefonu sürekli çalıyor hep eşleri dostları ariyor. Kardesime bakıyorum telefonu susmuyor. Benim telefonum ise sessizce köşede bekliyor ne arayan var ne soran. Sadece ayda yilda bir erkek arkadaşım ariyor ama o da askerde, şuan daglarda telefonu çekmiyor onunla da görüşemiyorum. Ben ne yapabilirim peki, karantinanin olmadığı zamanlar kurslara da gidemiyordum yaşadigim yerde cok araştırdığım hâlde kurs imkani yok malesef. Aklima da başka bir sey gelmiyor.Nedenlerini ve çözümlerini göstererek bana yardimci olur musunuz lütfen. Fikirleriniz benim icin cok önemli. Hepinize sağlıklı günler
Sizin yazinizi okuyunca anladimki benimde arkadasim yokmus bende ayni siz gibiyim yani uzulmeyin yalniz degilsiniz insan zamanla alisiyor bu duruma
 
Back