Daha 3 saat önce yine alıp geldik biliyorum ki oynamayacak . Tamamen kendimi tatmin ediyorum ben . Çocuk psikiyatristine danışacağım bu durumu . Birde oyun kurmakta zorlanıyorum ben sizde öyle misiniz
Sokağa çıkıyoruz her gün. Ama Karadeniz bölgesi ve bu aralar aşırı yağmurlu. Hatta az önce accura weather dedi ki 1 ay yağışlı. Biz eşimle yok canım saçmalamış bu hava durumu modundayız. Soğuk olsun hiç sorun değil. Sıkı giyiniriz, sokak arası topu oynarız ama yağışta sadece market oluyor. O da bayıyor bir süre sonra
Bilmiyorum Benım cocugum yok ben yorum okuyup muhalefet olmaya geldimAy bayilacam, ne farkeder 22 ay demis, 2 yas demis, kadin oneri soruyo
Itiraf ediyorum ben hergun 2 saate yakin baby tv seyrettirdim
Aslında bu tamamen anne ve bebeğe bağlı bir durum ve karşılıklı arz talep durumuna göre belirlenen bir şey. Her anne ve her bebek başka , o yüzden bu çok derin bir soru benceBende anne olucam Allah nasip ederse. Tabiki bende oyunlar oynamak istiyorum ancak bütün vaktinizi çocuğa ayırmak doğru mu? Kendi başına da oyalanmayı bilmesi gerekmez mi? Sürekli bi etkinlik yapmak, sürekli yenilik, sürekli hareket ileride çocuğu memnuniyetsiz, çabuk sıkılan biri haline getirmez mi? Ne bileyim çocuğunda arada sırada canının sıkılması gerekmez mi? Sonuç olarak oyunlar çocukların gerçek hayata hazırlanması için bi nevi simülasyon, ancak bu etkinlik çılgınlığıyla iş farklı boyutlara taşınmış gibi. Sanki aileler biz yaşayamadık siz yaşayın diye çocuğu ilgiye boğuyorlar.
Hani birde insanın çocuğu olunca tabiki en önemli görev ebeveynlik ama çocuk için tümden kendinden vazgeçmek mi gerekiyor?
Biri beni aydınlatsın
22 aylık bir çocuğu mecbur oyalamak gerekiyor bence . Evet yemek yaparken yanında takılıyor vs ama bunlar gün içinde toplasan 2 saat etsin geri kalan zamanda hep tepende mecbur 3 yaşından önce Yanlız bir oyun kurmaları imkansızmış
Valla 8 sene olucak nerdeyse, su konuyu okurken, mikinin heyhophopheyhey buradayizi dönüyo kafamda 2 saattir, kazinmis beynime,Tüüüüh kötü anne
Ek not: Televizyon hepimizi bazen kurtartmistir
Ahahaçok haklısınız ama ilk yıllar öyle bir dünya yok, en azından benim tecrübeme göre.
ben etknlik annesi değilim çünkü içim bayılıyor.
ama oyun ekmek su gibi ihtiyaç. ha kendi başına oynuyor, kitaplarına bakıyor, boya yapıyor, araba sürüyor falan ama bir kaç dakika. daha fazla bana bulaşmadan takılıyorsa kesin tehlikeli bi iş üstündedirama emekleme öncesi rahat,ayna karşısında takılırken biz dizi falan izlerdik :)
ya ne bileyim valla çok zor bu çocuk büyütmek. Hani hep çocuklara hazır oyunlar sunuyoruz onların keşif yeteneklerini öldürüyoruz gibi geliyor. Biz küçükken ıvır zıvırdan oyuncak yapardık çok keyifliydi.Annem beni yetiştirirken yaparmış bu dediğinizi. Sürekli beni yanında gezdirirmiş ev işlerini yaparken o sırada da konuşurmuş benimle, 2 yaşındayken akıcı şekilde konuşabiliyormuşum, gayet sosyalmişim vs. Zaten çocuk gelişimi için en iyi uyaran iletişimmiş, konuşmakmış
Tamamen aynı durumdayız. Hatta fark ettim ki yeni oyuncak almak bende ilginç bir tatmin ve rahatlama duygusu yaratıyor. Sanki 24 saat onunla oynayacak gibi. Ama biliyorum ki 10 dk ömrü. Sürekli araştırma içindeyim. Kesin bir oyuncak var kızımın istediği ve ben onu bulamıyorum. Her yeni oyuncak ta işte bu diyorum ama tabii ki hayal kırıklığı. Psikiyatriste danışırsanız bana da yazar mısınız lütfen
O zaman banyoda parmak boyasi etkinligi oneririm
Oyuncaklari gruplara ayirip verin, her hafta farkli bi grubu verin, seviniyolar falan diyenler var, ben hic uygulayamadim gerçi
Ahhh ahhh adam 2 yılda 10 yaş yaşlandı. Evde tek başına 1-2-3 çocuk bakan bayanlara sonsuz takdir, saygı ve hayranlığımı sunuyorum. Bu bayanların kendilerine ait hayatları nerede gün içinde defalarca sorguluyorum
Ah ilk 6 ayını cok özlüyorumçok haklısınız ama ilk yıllar öyle bir dünya yok, en azından benim tecrübeme göre.
ben etknlik annesi değilim çünkü içim bayılıyor.
ama oyun ekmek su gibi ihtiyaç. ha kendi başına oynuyor, kitaplarına bakıyor, boya yapıyor, araba sürüyor falan ama bir kaç dakika. daha fazla bana bulaşmadan takılıyorsa kesin tehlikeli bi iş üstündedir
dişler çıkmaya başladı mertlik bozuldu 
Gel sarılalım
Aslında kendisi çok konuşuyor. Kitapları anlatıyor, oyunu anlatıyor. O şekilde yönlendirme yapayım o zaman.
Bende anne olucam Allah nasip ederse. Tabiki bende oyunlar oynamak istiyorum ancak bütün vaktinizi çocuğa ayırmak doğru mu? Kendi başına da oyalanmayı bilmesi gerekmez mi? Sürekli bi etkinlik yapmak, sürekli yenilik, sürekli hareket ileride çocuğu memnuniyetsiz, çabuk sıkılan biri haline getirmez mi? Ne bileyim çocuğunda arada sırada canının sıkılması gerekmez mi? Sonuç olarak oyunlar çocukların gerçek hayata hazırlanması için bi nevi simülasyon, ancak bu etkinlik çılgınlığıyla iş farklı boyutlara taşınmış gibi. Sanki aileler biz yaşayamadık siz yaşayın diye çocuğu ilgiye boğuyorlar.
Hani birde insanın çocuğu olunca tabiki en önemli görev ebeveynlik ama çocuk için tümden kendinden vazgeçmek mi gerekiyor?
Biri beni aydınlatsın
sonra ben baba oluyorum o anne, oyuncak bebek de yavrumuz tüm hayatımızı tekrar tekrar canlandırıyoruz :) Resim mi yapıyor hadi anne sen de burasını boya diyor. Hadi biraz kendin oyna şunu yap ben gelicem dersem Siz beni sevmiyorsunuz çünkü benimle oynamıyorsunuz diyor. Kendi kendine sadece tv izler. Onda da benim de izleyip şimdi burada ne oldu, o neden öyle yaptı neden öyle dedi vs gibi yorum yapmamı bekliyor. Belki hepsinin huyu farklıdır ama benimkinin lugatında yalnız oynamak diye bişey yok :) o anlar günde 10 dk falan bazen hayali arkadaşıyla konuşuyor neyse ki.