Herkesin yükü kendine ağırdır derler ya.. aynen öyle işte. Siz bir anne babaya şımara şımara hamilelik görememenin burukluğunu yaşadınız, şimdi anne babası tarafından balla kaymakla beslenen hamile hanımları görünce belki o anılarınız depreşiyor bunları hissetmeniz o kadar normal ki.. insan eksiklik hissettiği yerden acır. Ben de mesela ne anne ne baba sevgisi gördüm. O eksikliği içimde sevgiye dönüştürdüm, ve bir evladım olursa kız olsun erkek olsun hiç farketmez seçim dahi yapmaya ar ediyorum dualarda, onu öyle bir seveceğim ki, öyle bir bağrıma basacağım ki, kendimi sever gibi, bana gösterilmemiş şefkati ona ben göstereceğim. Göğsünü gere gere annem var benim diyecek. Şunları yazarken bile ağlıyorum. Bir kedim vardı. Üç sene baktım, evladım gibi olmuştu. Hem de biraz sorumluluk almayı öğrenirim diye istedim kedi sahiplenmeyi. Üç sene sonunda kurdeşen dökmeye başladım, sebebi kediymiş. İlaç kullanmaya başladım. Altı yedi ay dört beş doz ilaç kullandım. Kedimi verdim. Depresyona girdim. Çok ağladım. Çünkü ilaç içerken gebelik olmaz dediler. Kedimden vazgeçmek ileride gelecek yavrum için yaptığım ilk fedakarlık oldu. İnşallah bir an evvel gelir, sizi de inşallah önceki hamileliğin hüznünü silecek yeni bir gebelik bekliyordur inşallah. Hiç kalbinizi sıkmayın, Allah size bir evlat yazdı ise eninde sonunda zaten gelecek. Rabbimin sevdiği ona bu dua ederken döktüğümüz tatlı gözyaşları.. canım Rabbim duyuyorsun, sen bizi evlatsız bırakma..