Benim panik atağım var maalesef zaten.
Aslında bu haftalara kadar olabildiğince relax geldim ruh hali bakımından, açıkcası ilk bebeğim diye sanırım çok aman aman öyle annelik içgüdüm de meydana çıkmamıştı. Ama son 1 haftadır içimden sürekli evladımla konuşur gibiyim. Sakın bırakma benim kuzum diyorum, iyi tutun evladım diyorum. Ne hikmetse de karşıma hep "11 haftalığım, bebeğimin kalbi durdu. 14.haftada bebeğimi kaybettim" gibi yazılar çıkıyor. Merakıma da yenik düşüp okuyorum enayi gibi afedersin.Sonra kaçsın uykular, başlasın ataklar. Koca şehrin içinde sanki bir devim, bedenim şehre sığmıyor.
Kuzummm, çok üzgünüm önceki kayıpların için. Yazımdaki en ufak detayla seni tetiklediysem çok özür dilerim hakkını helal et bazen düşncesizlik ediyorum böyle... Allah şu an karnında uyuyan bebişini sağlıkla kucağına almayı nasip etsin, dilerim benim bebişim de bana kavuşmak için sağlıkla gün sayıyordur. Dediğin gibi insan boş kalınca kurulmak için çok zamanı oluyor, yalnız kalmayayım desem inan iki sohbet edecek halim yok hep uzanıyorum. Bu bir süreç diye ferahlatmaya çalışıyorum kendimi. Hamilelik bir süreç ve annelik aslında hep bir endişe hali... Buna alışmalıyım diyorum ama işte bazen kendimi durduramıyorum. İnan siz yazmasaydınız, eşimi arayıp acile gidelim baktıralım şu çocuğa napıyor diyecektim. Son kontrol de Ocak başındayken oldu çünkü. Ay ne uzattım konuyu, inşallah okurken kız bu da bi susmadı dedirtmemişmdir.
İnşallah bu korkularımız sakinleyecek, buna inanmak istiyorum...