Dünyadaki en büyük acı evlat acısıymış.
Tüm anneler evlat acısı yaşamamak için evlatlarından önce ölmek istermiş.
Engelli anneleri ise tam tersi.
Oysa mantıklı bir şekilde düşününce bütün çocuklar Rabbimin bize emaneti.
Onlara sahip değiliz. Biz hayatta olsak da olmasak da Rabbim emanetine sahip çıkacaktır elbette.
Engelli bir çocuğa annelik yapmak zordur muhakkak. Ancak bir çocuğun engelli bir annesi de olabiliriz. Bir trafik kazasına bakar her şey.
Yani demem o ki, hayatın kendisi zaten çok bilinmeyenli bir denklem. Bir de karnında bir can taşımak o denklemi daha da karmaşıklaştırıyor. Benim gibi her şeyi kontrol etmek isteyenler için hamilelik bir tık daha yorucu ve stresli geçiyor.
Rabbim çok yormadan, sağlıkla evlatlarımızı kucağımıza almayı nasip etsin.