Hallerimi, umutlarımı... Sabah bir hastanenin dogumhanesinde bıraktım geldim ben. Yanımdan yeni doğan bebekler geçerken, dr onların ailelerine hayırlı olsun, bebekte anne de çok iyi derken onları aglayarak izledim... Yeni dogum yapan anne odasına giderken içinde dünyanın en büyük mutluluğuyla ve birazdan mis kokulu yavrusunu kucagına alacagının sevinciyle ben kürtaj için dogumhaneye girdim hayallerime, umutlarıma veda etmek için... Yeni doğmuş bebeklerin sesi yankılanırken o katta ben ciğerim parçalanarak duydum o sesleri... Şimdi kalbim sızlıyor, ciğerim yanıyor resmen... Ultrasonda gördüm hala ordaydı en son ama kalbi atmıyordu, büyümemişti de, kanamam da başlamıştı. Son kontroller yapıldı ve biz olmaktan çıktık ben o odadan ben olarak çıktım.. Artık bebegim yoktu, artık kalbimde yoktu, duygularım yoktu.. Sadece agladım narkozu alırkende agladım, ayılırkende agladım hala da aglıyorum bu çok zor oldu.. Meğer canından can gitmesi diye bir şey varmış.. Bu 4.gebeliğimdi ama ben hiç bu kadar yaklaşmamıştım anneliğe, o minik bebegi hiç görmemiştim karnımda. Bizim hikayemiz buraya kadardı kızlar. Rabbim sizin hikayelerinize mutlu sonlar nasip etsin. Hakkınızı helal edin...