kızlar canım çok sıkıldı. Pazar günü eşimle düşündük annesine embriyolarımın koyulduğunu ve çoğul gebelik olacağını söyleyelim bizim için hayır duası eder dedik. eşim benim yanımda söyleme kadın kadına söyle dedi. yalnızken anne dedim durum böyle benim için dua et dedim. kayınvalidem bebekleri duyunca yüzü düştü, donuk bir şekilde hayırlı olsun dedi. hiç sevinmedi ve sevincime ortak olmadı ve başladı bizim orada biri var üçüz oldu, bebekler o kadar küçüktü, eniğe benziyordu, yaşamaz bunlar ölür dedim diye anlatmaya. resmen kıskandı. ben şok oldum. sadece ben de 2 kg. doğdum ama yaşadım diyebildim. sonra kendime dedim ki herhalde ben ilaç kullanıyorum ya onun etkisi ile yanlış anlıyorum. dışarı çıktık ben yolda çukur var araba sarsmasın diye biraz yukarı yürüdüm, o da kapıdan bindi. bir baktım kurulmuş arabanın önüne kahkahalar atıyor.neyse bindim arkaya, bana dönüp aaaa ben seni unutmuşum, bizimle binmeyince deyip gene kahkahalar atarak eşimi şapur şupur öptü. ben hala salak gibi anlamıyorum. yola çıktık, balık alıp döndük, eşimin yanında atıldı sen dinlen ben yaparım diye .yedik yemeği, dışarıda eşimin işi vardı kısa mesafe, hadi gidelim dedik. bu arada eşim bana son derece dikkatli ve özenli davranıyor, o öyle yaptıkça, kayınvalidem eşime daha çok yapışıyor. indik arabadan, normalde yavaş yürür ama girdi koluma beni hızlı yürümeye zorluyor, en sonunda uyardım, ben o kadar hızlı yürüyemem diye, o sırada eşim döndü, kayınvalidem de eh ben yürüyüş yapıyorum ya bacaklarım açılmış dedi. işimizi hallettik, kayınvalidem dışarı çıkmışken feshaneye gidelim dedi. eşim bana baktı, Olur mu dedi, ne diycem olur tabi hayatım dedim. feshaneden çıktık, Eyüp sultana da gideyim dedi hadi orayada gittik koşturarak çünkü kapanmasına 5 dakika vardı. neyse sonunda eve geldim ama nasıl yattım ben bilirim. pazartesi günü saat 9.30 a kadar salonda yattığı için kızımla mutfakta bişiler atıştırdık.kızımın ilk günü koşarak okula gitti ben de ilaçlarımı içtim. sonra kayınvalidem kalktı, kendisine kahvaltı hazırladım koydum kaldırdım. aldı kumandayı eline kanalları geziyor, ben de dedim ki üzücü şeyler açma. başladı abuk subuk şeyler izlemeye. bende yorgunluk hissettim içeri yatmaya gittim. saat 2 gibi kalktım baktım açıkmış yemek bekliyor. oysa dolap orada açıp istediğini yiyebilir. neyse kalktım 4 çeşit yemek hazırladım. koydum kaldırdım. taktı yerdeki salça yapmak için aldığım domateslere. yok çürür bunlar, yapsana, bişiler dedi. bende onlar 10 kg. Dr. ağır kaldırma dedi dedim. gidip gelip söyledi bende hepsini yaptım. bir yandanda salondan sesleniyor bana, hiç mutfağa sokmadın diye ki batırır yani biliyorum. sonra hafif sancım oldu uzanmak istedim eşim annesini aradı ve abimle yemeğe geliyoruz dedi. bana kayınvalidem söyledi yemek yapalım akşama diğer oğlum da geliyor diye. açtım eşime telefon, bak ben bugün popomu yere koyamadım, sen misafir ile geliyorsun, benim uzanmam gerek, abin bişi bilmiyor, öğrenmesin dedim, kızdım kapattım. kayınvalidem hala şunu yapalım bunu yapalım. hiç demedi ki, ben bu kızın durumunu biliyorum, oğluma telefon açayım, gelin rahatsız, gel beni al, sizde yeriz demedi. öbür geline telefon açmadan gidemez bile. terslenir hemen. bende düşündüm, ben manyak mıyım, onun için önce çocukları varsa benim için de bebişlerim var diye. kızıma (kızım 18 yaşında) sen otur dedim bastım yakın bir komşuya gittim. arkamdan nereye dedi cevap bile vermedim. komşum hemşire, karnım şişti gazdan, çay yaptı yatıştırdı beni. eşim telefon açtı nerdesin gel diye gelemem sancım var ben burada dinlenicem dedim. tabi biliyor kabahatini hiç ses etmedi ama diğer olayları bilmiyor. neyse yemişler içmişler, helali hoş olsun, kızım idare etmiş, kayınvalidem toparlanıp gitmiş. çıktım eve yattım ama sinirden ve eşime anlatamamaktan uyuyamıyorum. gece 3 gibi eşimde uyanıktı salonda kıyamet koptu. tam annesi ve abisine saygısızlık ettiğimi söylerken ben her şeyi anlattım, şoka girdi .hem ağlıyorum hem bağırıyorum, beni teselli etti, bu olaya çözüm bulucam, yanındayım,üzülme dedi. ama o da çok üzüldü.abisine de ayıp oldu, arada kaynadı. kayınvalidem ile bugüne kadar hiç kavga etmemiştik, beni hep kızım diye severdi. bana istediği gibi gelir gider, onu hep gezdiririm, ben bu tüp bebek olayını kendi anneme bile söylemedim, kayınvalideme söyledim. hatta maddi destek verdi, hep olsun derdi, eşimden kaynaklı sıkıntılar vardı, sperm sorunu. Ama ne zaman ki bebekler karnımda, ayın 26 sında test olacam dedim, bana böyle davranmaya başladı. yüzünden kıskançlık okudum resmen. çok ağladım ve nasıl davranacağımı bilmiyorum. bu arada eşimle bunca senedir belki 3 kere kavga etmişizdir. Mutlu bir evliliğim var yani. ama şoktayım. kafam ağrıyor resmen. bana bir akıl, bebeklere bir sıkıntı olmamıştır inşallah. çok ağladım çünkü.
