yaaa arkadaşlar bu akşam buraya uzunca bişiler yazmak istiyorum.
acaba bunalımda mıyım prikologluk durumum mu var bilmiyorum.
benim gibi olanlar mutlaka vardır içimizde başka..
içimde bi kıpırtı bi pırpırlık sürekli var. hiç geçmiyor. doğumdan beri böyle, ilk hafta hat safhadaydı, biraz azaldı ama yine de beni rahatsız ediyor...
biraz önce odada kızım uyuyordu yarım saat önce uyutmuştum sonra hafif ağlama sesi geldi, yanına gittim acaba kucağıma mı alsam derken yanına eğilip canım kızım, kızım benim diyerek başını sıvazladım 2dk öylece yanında durunca tekrar uykuya daldı..
sonra ben de tekrar salona geldim. sonra içimde çok daha fazla pırpırpırlık başladı. hiç geçmiyor zaten..
diyeceksiniz ki o da ne? yaaa kızım o kadar bakıma muhtaç ki, yani hepimizinki öyle, bi elimle sıvazlamam bile bazen ona yetiyor yani ona bile muhtaç, belki korktu yanında olmamızı istedi. tüm bunları düşündükçe öyle büyük bir sorumluluk ki bu kaldıramamaktan korkuyorum...
yani kaldırırız tabi ki ama beni bu durum çoook yıpratacak. benim annem de biz çocuklarına aşırı düşkündür ve ileri yaşlarında panik atak rahatsızlığı peydah oldu. şimdi kendimden de korkuyorum.
hiç bir şeye konsantre olamıyorum haalaa..
tvde uzunca bişi izleyemiyorum. bi cd takıp film izleyemiyorum..
hep kısa süreli işte internette bişiler yapıp gidiyorum..
aslında bana kalsa kızımın yanından hiç ayrılmiicam nerdeyse.
hep ona bakıcam.. ama eşim de artık yeter hayata dön diyor :)
hamileyken bunun böyle olacağını düşünemiyordum. ne zaman doğarken sesini duydum sanki tam o anda içimde başladı huzursuzluk..
ööff neyse inşallahh normale dönerimmm...
ne demek istediğini gayet iyi anladım
bendede var buna benzer durumlar.oğlumu uyutuyorum yatağına koyuyorum odaya dönüyorum ama sesi çıksın çıkmasın sürekli gidip kontrol ediyorum.misafir oluyor onlarla otururken lafının ortasında kalkıyorum oğlumu kontrol ediyorum.heran gözümün önünde olsun istiyorum.
bazende korkuyorum ya yetemezsem ya bişi olurda müdahale edemezsem ihtiyacı olduğunda yanında olamazsam diye.sonrada bakıyorum olay çığrından çıkacak paronayaklık durumuna yakın bir çizgide gidiyorum hemen durr diyorum kendime.bak oğlum büyüyooo seviyoruz onu sevgimizi hissediyor herşey yolunda diyorum kendime.
çok üstünde durma kendini hasta gibi hissedersin.bu düşüncelerin aşıırısı hastalık derecesine varııyor.ama anormalde değil çoğumuz hissediyor ve düşünüyoruz bunlara benzer şeyler
Sizin yazdıklarınızı okuyunca kendimin yalnız olmadığını anladım. Doğumdan sonra kızımı hiç görmedim ben biliyorsunuz.Bebeğimin ilk ağlayışlarını bile duymadım,hep sordum doğumdan sonra ama kimse birşey söylemedi sadece iyi dediler geçiştirdiler,o an benle uğraşmaktan kızımı unutmuşlardı.
Sonrada zaten odaya çıktığımda 1-2 dk yanımda tuttular bir daha hiç yüzünü görmedim dokunamadım bile 13 gün sonra dokunabildim kızıma o zamanda çok az bir süre alabildim kucağıma dikiş yerlerim yüzünden oturamıyordum çünkü çok fazla.Sargılarım alınmamıştıda üsttelik.
Sonra evimize geldik kızımı alıp ama ben gene ona yeteri kadar ilgi gösteremiyordum sadece emzirebiliyordum.maması annem yada eşim veriyordu hep.
Şu anda kötü günlerimi çok şükür geride bıraktım kızımla daha fazla ilgileniyorum ama hep yanımda olsun kucağımda olsun istiyorum.Geçirdiği rahatsızlıktan dolayı sürekli nefesini dinliyorum acaba iyimi nefes alıyormu,renginde bir değişiklik varmı.Sıkıntısı varmı diye sürekli takip ediyorum.
Bir an onu yalnız bıraktığımda yada ağladığında içim parçalanıyor.
Bu akşam emzirdim,mamasını verdim kucağımda uyuyor öyle güzel uyuyorki anlatamam.Arada gözlerini açıyor bana bakıp gülümsüyor sonra gene kapıyor bu akşam onu ilk defa bu kadar mutlu ve içimde huzur dolu bir hisle yatırdım.
O gülüşlerinden o kadar mesut oldum ki anlatamam.Bazı şeyleri yapamadığım için kendime çok kızıyordum ama şimdi kendimi toparladıkça kızımla daha çok vakit geçiriyorum onunla ilgileniyorum konuşuyorum oda bunu hissediyor ve bana karşılığını veriyor artık yavaş yavaş.
ilk zamanlardaki korkularımı kızım büyüdükçe içimden atmaya başladım.
Allahım onu bana benide ona ve eşime bağışladıya artık üsttesinden gelemeyeceğim birşey yokmuş gibi geliyor.
Allahım bütün bebeklerimize sağlık ve uzun ömürler versin inş.
İlk defa içimi bu kadar açık ve net döktüm kusura bakmayın kızlar biraz uzun yazdım ama konuştukça kendimi daha iyi hissettim.Bazı konuları eşime söyleyemiyorum daha fazla üzülmesin diye ama siz beni çok iyi anlıyorsunuz.Sanırım 9 ay boyunca süren beraberliğimizden ve aynı şeyleri az çok yaşadığımızdan birbirimizi daha iyi anlıyoruz.