Arkadaşlar ben doğum hikayemi yazmadım çünkü cidden zordu eminim herkes acı çekti ama benim epey sorunlu geçti.kızım 7 şubatta doğdu şükür ona kavuşturana.normal doğumu çok istedim ama boynuna kordon dolanınca korktum çünkü ilk bebeğimizi kaybettiğimiz için hiçbir risk almak istemedik iykide normal olmamış eğer öyle olsaydı belki şuan hayatta olmuycaktım yada rahmim olmuycaktı.sonda takılırken değil ama takıldıktan sonra resmen kıvrandım ve ağladım idrar yolu enf.olduğu için çok cnm acıdı ve dr gelmedi acil ameliyata girdi o sonda ile kaç saat bekledikten sonra çıkarttırdım ve taktırdığıma pişman oldum.verilen ameliyat saatinden tam 3 saat sonra iyice gerilmiş bir şekilde ve hemşirelere sinir olmuş birşekilde ameliyata alındım.damar yolumu açan pskopat ah dedim diye azarladı bu arada özel oda tuttum ve burası medicalpark hastanesi devlet hastanesi değil.moral vericeklerine moralimi sıfıra indirdiler.sonra bayılmışım ayıldığımda dayanılmayacak ağrım vardı ama tarif edilmezdi dikiş ağrısı değil rahim ağrısıydı.bayıltın beni diye bağırdım sürekli bu arada hemen ayıldım daha ameliyathaneden çıkmadan.5 saat bu ağrıyı çektim sonra az biraz hafifledi derine bakamadım bile ağrıdan o kadar yani.sürekli kan kesiciler kanama kontrolleri ve hemen tuvalete gitmek zorunda kaldım sonda olmadığı için.serumlar dolayısıylada yarımsaatte bir tuvaletteydim.hiç kanamam olmadı az az oldu.herkesin sezeryan sonrası durumlarını bildiğim için kendimin bu kadar acı çekmesi beni şaşırttı acı bekliyordum ama bu kadarını değil.gerçeği çıkacağım gün öğrendim.dr eşin ve seninle özel görüşmem gerek dedi.ameliyat sırasında derini aldıktan sonra plesantayı alamamışlar rahimin tutma hastalığı varmış ve gelmemiş plesanta rahim duvarına yapışmış kazımışlar az kalsın rahmi alabilirlermiş ve benim aşırı kanamam olmuş dr doğum sonunda kanamayı durduramıyacak diye çok korkmuş doğumun çok zor geçti 2.çocuğu düşünürsen bu senin için çok riskli bunu bilmelisin dedi ve benim başımdan kaynar sular dökülmüş gibi oldu.aşırı ağrılarımın sebebini öğrendim ameliyat sonrası narkozu ameliyat uzadığı için çok aldım sanırım atamadım geceleri uyuyamıyordum öksürük ve tıkanıklıktan sanki boğazımda birşey var gibiydi ve öksürdükçe dikişlerim patlıycak sandım.yani kızlar zaten lohusa pskolojisi ve bu zorluklar 2.çocuk riski ki ben 3 istiyordum benim morallerimi çok bozdu.sizlere güzel duygu dolu şeylerde yazmak isterdim ama bunlar önüne geçti.Yinede şunu söylemeden geçemiyeceğim.ANNE OLMAK kutsal birşey ALLAHIM bana tek bir çocuk yazdıysada şükürler olsun ALLAHIM herkese nasip etsin onu ilk emzirdiğim anı ve ilk kokusunu duyduğum anı hiç birşeye değişemem.şimdi arkama baktığımda hiçbir acı ondan değerli değil iyki doğurmuşum diyorum.RABBİM hepimizin çocuklarına uzun ömürler versin.şuan kan tedavisi görüyorum tek derdim bu hepsi geçti bitti.sadece kızıma umarım bir kardeş yapma şansım olur ileride bunu diliyorum ALLAHIMDAN.:Saruboceq:
Arkadaşlar ben doğum hikayemi yazmadım çünkü cidden zordu eminim herkes acı çekti ama benim epey sorunlu geçti.kızım 7 şubatta doğdu şükür ona kavuşturana.normal doğumu çok istedim ama boynuna kordon dolanınca korktum çünkü ilk bebeğimizi kaybettiğimiz için hiçbir risk almak istemedik iykide normal olmamış eğer öyle olsaydı belki şuan hayatta olmuycaktım yada rahmim olmuycaktı.sonda takılırken değil ama takıldıktan sonra resmen kıvrandım ve ağladım idrar yolu enf.olduğu için çok cnm acıdı ve dr gelmedi acil ameliyata girdi o sonda ile kaç saat bekledikten sonra çıkarttırdım ve taktırdığıma pişman oldum.verilen ameliyat saatinden tam 3 saat sonra iyice gerilmiş bir şekilde ve hemşirelere sinir olmuş birşekilde ameliyata alındım.damar yolumu açan pskopat ah dedim diye azarladı bu arada özel oda tuttum ve burası medicalpark hastanesi devlet hastanesi değil.moral vericeklerine moralimi sıfıra indirdiler.sonra bayılmışım ayıldığımda dayanılmayacak ağrım vardı ama tarif edilmezdi dikiş ağrısı değil rahim ağrısıydı.bayıltın beni diye bağırdım sürekli bu arada hemen ayıldım daha ameliyathaneden çıkmadan.5 saat bu ağrıyı çektim sonra az biraz hafifledi derine bakamadım bile ağrıdan o kadar yani.sürekli kan kesiciler kanama kontrolleri ve hemen tuvalete gitmek zorunda kaldım sonda olmadığı için.serumlar dolayısıylada yarımsaatte bir tuvaletteydim.hiç kanamam olmadı az az oldu.herkesin sezeryan sonrası durumlarını bildiğim için kendimin bu kadar acı çekmesi beni şaşırttı acı bekliyordum ama bu kadarını değil.gerçeği çıkacağım gün öğrendim.dr eşin ve seninle özel görüşmem gerek dedi.ameliyat sırasında derini aldıktan sonra plesantayı alamamışlar rahimin tutma hastalığı varmış ve gelmemiş plesanta rahim duvarına yapışmış kazımışlar az kalsın rahmi alabilirlermiş ve benim aşırı kanamam olmuş dr doğum sonunda kanamayı durduramıyacak diye çok korkmuş doğumun çok zor geçti 2.çocuğu düşünürsen bu senin için çok riskli bunu bilmelisin dedi ve benim başımdan kaynar sular dökülmüş gibi oldu.aşırı ağrılarımın sebebini öğrendim ameliyat sonrası narkozu ameliyat uzadığı için çok aldım sanırım atamadım geceleri uyuyamıyordum öksürük ve tıkanıklıktan sanki boğazımda birşey var gibiydi ve öksürdükçe dikişlerim patlıycak sandım.yani kızlar zaten lohusa pskolojisi ve bu zorluklar 2.çocuk riski ki ben 3 istiyordum benim morallerimi çok bozdu.sizlere güzel duygu dolu şeylerde yazmak isterdim ama bunlar önüne geçti.Yinede şunu söylemeden geçemiyeceğim.ANNE OLMAK kutsal birşey ALLAHIM bana tek bir çocuk yazdıysada şükürler olsun ALLAHIM herkese nasip etsin onu ilk emzirdiğim anı ve ilk kokusunu duyduğum anı hiç birşeye değişemem.şimdi arkama baktığımda hiçbir acı ondan değerli değil iyki doğurmuşum diyorum.RABBİM hepimizin çocuklarına uzun ömürler versin.şuan kan tedavisi görüyorum tek derdim bu hepsi geçti bitti.sadece kızıma umarım bir kardeş yapma şansım olur ileride bunu diliyorum ALLAHIMDAN.:Saruboceq:
Arkadaşlar ben doğum hikayemi yazmadım çünkü cidden zordu eminim herkes acı çekti ama benim epey sorunlu geçti.kızım 7 şubatta doğdu şükür ona kavuşturana.normal doğumu çok istedim ama boynuna kordon dolanınca korktum çünkü ilk bebeğimizi kaybettiğimiz için hiçbir risk almak istemedik iykide normal olmamış eğer öyle olsaydı belki şuan hayatta olmuycaktım yada rahmim olmuycaktı.sonda takılırken değil ama takıldıktan sonra resmen kıvrandım ve ağladım idrar yolu enf.olduğu için çok cnm acıdı ve dr gelmedi acil ameliyata girdi o sonda ile kaç saat bekledikten sonra çıkarttırdım ve taktırdığıma pişman oldum.verilen ameliyat saatinden tam 3 saat sonra iyice gerilmiş bir şekilde ve hemşirelere sinir olmuş birşekilde ameliyata alındım.damar yolumu açan pskopat ah dedim diye azarladı bu arada özel oda tuttum ve burası medicalpark hastanesi devlet hastanesi değil.moral vericeklerine moralimi sıfıra indirdiler.sonra bayılmışım ayıldığımda dayanılmayacak ağrım vardı ama tarif edilmezdi dikiş ağrısı değil rahim ağrısıydı.bayıltın beni diye bağırdım sürekli bu arada hemen ayıldım daha ameliyathaneden çıkmadan.5 saat bu ağrıyı çektim sonra az biraz hafifledi derine bakamadım bile ağrıdan o kadar yani.sürekli kan kesiciler kanama kontrolleri ve hemen tuvalete gitmek zorunda kaldım sonda olmadığı için.serumlar dolayısıylada yarımsaatte bir tuvaletteydim.hiç kanamam olmadı az az oldu.herkesin sezeryan sonrası durumlarını bildiğim için kendimin bu kadar acı çekmesi beni şaşırttı acı bekliyordum ama bu kadarını değil.gerçeği çıkacağım gün öğrendim.dr eşin ve seninle özel görüşmem gerek dedi.ameliyat sırasında derini aldıktan sonra plesantayı alamamışlar rahimin tutma hastalığı varmış ve gelmemiş plesanta rahim duvarına yapışmış kazımışlar az kalsın rahmi alabilirlermiş ve benim aşırı kanamam olmuş dr doğum sonunda kanamayı durduramıyacak diye çok korkmuş doğumun çok zor geçti 2.çocuğu düşünürsen bu senin için çok riskli bunu bilmelisin dedi ve benim başımdan kaynar sular dökülmüş gibi oldu.aşırı ağrılarımın sebebini öğrendim ameliyat sonrası narkozu ameliyat uzadığı için çok aldım sanırım atamadım geceleri uyuyamıyordum öksürük ve tıkanıklıktan sanki boğazımda birşey var gibiydi ve öksürdükçe dikişlerim patlıycak sandım.yani kızlar zaten lohusa pskolojisi ve bu zorluklar 2.çocuk riski ki ben 3 istiyordum benim morallerimi çok bozdu.sizlere güzel duygu dolu şeylerde yazmak isterdim ama bunlar önüne geçti.Yinede şunu söylemeden geçemiyeceğim.ANNE OLMAK kutsal birşey ALLAHIM bana tek bir çocuk yazdıysada şükürler olsun ALLAHIM herkese nasip etsin onu ilk emzirdiğim anı ve ilk kokusunu duyduğum anı hiç birşeye değişemem.şimdi arkama baktığımda hiçbir acı ondan değerli değil iyki doğurmuşum diyorum.RABBİM hepimizin çocuklarına uzun ömürler versin.şuan kan tedavisi görüyorum tek derdim bu hepsi geçti bitti.sadece kızıma umarım bir kardeş yapma şansım olur ileride bunu diliyorum ALLAHIMDAN.:Saruboceq:
zeynepcım bızım bebeklerımız goya en son sıradaydılar. acelecı dawranıp erkenden geldıler ama dedıgın gıbı ıyıkı erken gelmısler sımdı ıkısıde aydaşlarını yakaladı kocaman oldu opuyorumnanaktanSAT a göre bebeğimin doğum tarihi en son 24 şubattı. 1 Şubatta doğum iznime ayrılacaktım. 22 Ocak Cuma günü şirketteyken içimde nasıl bir sıkıntı var anlatamam. Mutsuz, bezgin, bir şeye takığım ama neye belli değil. Öğlen bir arkadaşımla yemeğe gittiğimiz yerde merdivenleri çıkmakta çok zorlandım. Yemeği doğru düzgün yiyemedim. Kötüydüm yani. Sonra eve geldim. Bağırsaklarım bozuldu ve ben öğlen yemeğe çalıştığım tavuğun bana dokunduğunu düşünmeye başladım ve bebeğime bir zararı olmasın diyerek devamlı su içtim o gece. Fakat bağırsaklarım daha kötü duruma geldi o gece sabaha karşı. Eşimle saat sabah 3,5 ta acile gittik. Bir takım testler yapıldı. NSTye bağlayıp kuzum iyimi diye kontrol edildi. Her şey yolundaydı. Sadece yediğim bir şeyin dokunmuş olacağını söyledi acil doktoru ve haşlanmış patates, ayran ve su içmemi önerdi. O gece öyle geçti. Hiçbir iyileşme olmadan.
Cumartesi sabahı 10:00da doğum doktorumla önceden alınmış rutin randevum vardı. Kontrolümde gayet normal geçti. NST de hiçbir şey çıkmadı. Oda bol su iç geçer diyerek beni eve gönderdi. Bir daha randevum da 8 Şubattaydı. Hastanemize ve doğum şeklimize karar verecektik. Neyse, aksam bağırsak sancıları, devamlı tuvalete koşmalar eşliğinde eşimle televizyon seyrederken birden televizyonun sağ dipteki saatine gözüm takıldı. Ve sancılarımın arasını ölçmeye başladım. O sırada hatta espiri yaptık. Oğlumuz bugün gelse ona büyüdüğünde karlı bir kış günü doğdun deriz diyorduk. A O da ne? Sancılarım 10 dakikada bir, 6 dakikada bir, 5 dakikada bir diyerek sıklaşmaya başlamıştı. Sancılarım düzenli düzenli artıyordu. İnanamadım. Doğum sancısı gibiydiler yani. O anda, bir akıntım olduğunu fark edip tekrar tuvalete koştum. Nişan ve suyum aynı anda geldi. Eşimin şimdi anlatmasına göre çok heyecanlanmışım. Devamlı olarak Nevzat doğum başlamış olabilir. Bunlar doğum belirtisi. Nasıl olur gibi şeyler söylüyormuşum telaşla. Halbuki o sırada kendisi ne kadar sakindi. Ve ben ona sinir olmuştum. Duşumu aldım. Doktoruma, anneme ve yakın arkadaşlara haber verilerek, doğum çantası kapıldı, hastane yoluna düşüldü. Ve İstanbulda o sırada 2010 yılının ilk güzel karı lapa lapa yağıyordu. Artık taksinin içinde sancılarım dayanılmaz olmuştu ve bağırmaya başlamıştım.
Hastaneye de haber verdiğimiz için bizi hemen hazırlanan odamıza aldılar. Annem, annemin arkadaşı Gülten ve Nurhan teyzeler, iş yerinden arkadaşım Ayşegül hanım, en yakın arkadaşım Pelin ve eşi Korhan sırasıyla hastaneye geldiler. Bir sürü insanla telefonda konuşmuşum ama hayal meyal hatırlıyorum çoğunu. Sancılarım felaketti. Bağırtılarım hastaneyi inletiyordu. Ve ben artık bu sancılara dayanamayacağımı anladımış normal doğum hayalimden vazgeçmiştim. Doktorum normal doğum yanlısı olduğu için beni bekletiyordu ve ben kendisine yalvarıyordum beni sezeryane alması için. Ve sonunda oda benim normal doğumu başaramayacağımı anladığı için sezeryane aldı. Saat 10:15 civarlarıydı.
Ameliyata giderken sancıdan başka hiçbirşey düşünemiyordum. Bir an önce bu sancıdan kurtulmam gerekiyordu yoksa ölecektim. Ama eşimle ameliyat odasının kapısında ayrılırken kendisine öyle bir bakmışımki, o bakışımı hatırladıkça hala gözleri doluyor kendisinin. Beni yalnız bırakma der gibiydin diyor. Benden sonra o ve annem birer posta ağlamışlar zaten 
Doğumum 22;41de sorunsuz olarak gerçekleşti. Odaya getirilişim, oğlumu ilk görüşüm, beni ilk emmeye çalışması. Hepsi sanki masal gibiydi. İnsan bu anları hiçbir zaman unutamıyor sanırım. Etrafımızda bizi seven insanlar. Bence her anne baba bebeğini görür görmez aşık oluyor. Bu kadar yoğun bir sevgi olamaz. Tabi o zaman bu sevginin hergün katlanarak büyüyeceğini bilmiyordum.
Küçük prensim 2,5 kg 47 cm. olarak 35+3 haftada doğumuna daha 4 hafta varken aramıza katıldı. İyikide katıldı. Erken geldi ama her şeye; hayata, ailesine, havaya her şeye çok güzel uyum sağladı. Hiç zorlanmadı. Koca kışı birkez bile hasta olmadan geçirdi. Kendi aydaşlarını kiloda ve boyda yakaladı. Umarım bize hep böyle güzel süprizler yapar yaşamımız boyunca. İsmini Doruk koyduk. Hep doruklarda yaşasın, doruklarda sevgiler tatsın, doruklar kadar şanslı olsun.
Zeynepciğim valla sezeryana hep bi sebep var artık buna iyice inanıyorum.senin oğlun erkenci çıktı topiğimizin abilerinden Doruk adıyla yaşasın inşallah.Adı gibi doruklarda olsun
Nedime Allah sizi hiç ayırmasın canım oğlunu güle güle büyüt inşallah. valla gözlerim doldu.
Katip biz bu sayfadan yazışıyoruz.
2010 şubat annişleri içeri sayfasından yazışıyoruz linki atamadım hata olduda.
bebeğini güle güle büyüt bu arada.
Allah bağışlasın yavrularımızı.Ben de daha yazmadım doğum öykümü.Seninkini okurken adeta yaşamış gibi oldum,bayağı zor geçmiş.Ne günlerdi ama sanki geri döndüm okurken.
geçmiş olsun ArkeoS...
Allah analı babalı büyütsün inş.sağlıkla sıhatle.Zor olmş ama değdi sonunda ne güzel,ne mutlu sana.
ben de 35.haftamdayım oğluşumu bekliyorum sağ salim kucaklarız inş.bizler de.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?