Merhaba herkese. Yıllardır siteye üyeyim,bazen aktif oldum,bazen izleyici olarak konuları takip ettim. İlk açacağım konunun bu şekilde acı içereceğini hiç tahmin etmemiştim. Bir kızım var ve kardeş zamanının geldiğini düşünerek ve de bebek sevmeyi özlediğimizi fark ederek denediğimiz ikinci ay olan Haziran'da hamile kaldım.Her şey ne kadar da güzeldi...Bir kızım daha olsun istiyordum içten içe, kızımın erkek kardeş istiyorum, erkek olacak diye ısrarlarına rağmen kız olduğunu öğrendik 13. Haftamda ve mutluluğum katlanmıştı. Önceden bebek kaybım olmadığı için 16.haftamda başladım bebeğime alışveriş yapmaya.Kıyafetler,yastık,yorgan,müslinler,ne görürsem ihtiyaç olarak hissettiğim aldım.Nereden bilebilirdim ki sebepsiz yere kızımın gideceğini ve de bu aldıklarımın şu an her onlara baktığımda bana işkence çektireceklerini...Hamileliğim güzel gidiyordu,her kontrolde bebeğimin tek tek organlarına bakıp normal olduklarını söylüyordu doktorum. Ama benim içimde birden kötü bir his oluştu akıntılarım sanki koyu renkliydi, kötü koku yoksa normaldir denildi,zaten fiziksel bir yanma, kaşıntı gibi rahatsızlığım yoktu.Kotu hislerim dinmedi ve de 19.haftamın sonlarına doğru lekelenmem oldu bir iki damla,acile gittim hemen ultrasonda uzun uzun incelendi,her şey normal sadece plasenta rahim ağzına biraz yakın o sebep olmuş olabilir denildi. Yine de bu gece yatış yapalım takip edelim denildi sonra da devamlı takibini yapan doktoruna görünebilirsin denildi.Tahliller yapıldı normalde düşük çıkan kan değerlerim bile yükselmişti,her şey yolunda görünüyordu ama kötü hisler beni bırakmıyordu,doktordan rapor rica ettim çalıştığım için,dinlenirsem korurum bebeğimi diye düşündüm ama öyle olmadı. Kendi doktoruma randevu aldım 2-3 gün sonra ve randevuya gideceğim günün sabaha karşı 5inde bir ıslaklık ile uyandım,dehşete kapıldım çünkü 20.haftadaydım artık ve bu yoğunlukta gelen kan da olsa su da olsa hayra alamet değildi bunu çok iyi biliyordum.Baktım gelen şey suydu ve bir su bardağından fazla gelmişti,ıslanmıştı pijamam ve de ayağa kalktığımda halı.İlk kızımda su gelmemişti ve bu durum bana çok yabancıydı. Allah'ım çok erken deyip duruyordum eşim de uyandı tabi ve takibimin yapıldığı hastaneyi arayıp ne yapalım diye bilgi aldık,çanta hazırlayın muhtemelen yatacaksiniz biz de doktorunuza haber vereceğiz denildi.Gittik hastaneye hemen ebe ultrason ile baktı su var görünüyor kalp atışları da var sorun yok şu an dedi,biraz rahatladım ama o kötü his kaybolmadı hiç.Doktoruma telefonda bilgi verildi,serum önerdi, progestan vs düşük tehdidi tedavisine başlandı. İki saat sonra da kendisi geldi ve ultrason ile inceledi,suyun gelme sebebini bilemiyoruz,her şey şu an normal,su da yeterli miktarda,kesede açılan deliğin kapanma ihtimali var ama her şeye hazırlıklı olun dedi. Bu gece burda kalacaksınız bu 24 saat önemli dedi. Kan tahlili yapılıyordu ve enfeksiyonum yükseliyordu, antibiyotikler verildi,titreme nöbetleri,ateşler derken akşam 9da yoğun bir şekilde tekrardan suyum geldi ve bebeğimin hareketleri kesildi. Biliyordum artık herşeyin bittiğini ama itiraf edemiyor insan kendine kolayca.O gece meyve suları içtim,şekerli şeyler yedim ufacık bir hareket hissedebilmek uğruna. Olmadı. İlaçların etkisi geçince titreme nöbetleri eşliğinde ateşim çıkıyordu,sabahı yaptık bu şekilde ve doktorum gelince ultasonla bakınca direk kalbinin atmadığını gördük hep birlikte,su da hiç kalmamıştı. Artık resmen her şey bitmişti ve suni sancılarla doğum başlatıldı. Ölü bebek doğurmak çok zormuş hem fiziken hem ruhen.Şu an kızım mezarında,benim de ruhum onunla birlikte mezarda. Bir ay oldu bunları yaşayalı, dışarıya yansıtmamaya çalışsam da enkaza dönmüş gibi hissediyorum her aynaya baktığımda.En çok kabullenmekte zorlanıyorum,somut bir sebep olmaksızın bu durumu yaşamış olmak zor geliyor.Benim yaşadığımı yaşayanlar varsa bu süreci nasıl atlattınız,deneyimlerinizi paylaşırsanız çok sevinirim.