- 30 Temmuz 2015
- 818
- 2.271
- 63
- Konu Sahibi melekeskisi
-
- #1
22 aylık bir oğlum var ve biz de bu sendrom karşında yenik düşen bir aileyiz. Oğlum normalde sevecen, yaş ayırd etmeksizin herkesle iyi geçinen mutlu bir çocuk. Evde de dışarıda da problem yaratmaz-dı. İki ay öncesine kadar..
2 aydır ilk problem iştahsızlığa başladı. Yemek yemesi için zorlamıyoruz sadece iştah açıcı takviyeler kullanıyor. Ama asıl sorun akşam eve geldiğimizde başlıyor.
Gündüzleri işe giderken bakıcının evine bırakıyorum, akşam alıyorum. Oradayken hiçbir olumsuzluk yok. Her çocuk kadar ufak mızmızlanmalar ve vedalaşırken 15-20 saniyelik ağlaşmalar..Tüm günü keyifle geçiyor, uyku düzeni de iyi. Fakat eve girer girmez akşam 6'dan yatış saatine kadar beni asla bırakmıyor. Sürekli yerimden kaldırıp evi geziyoruz. Asla oturmama izin vermiyor. Haliyle çok yoruluyorum. Beni özlediğini düşünerek eve girer girmez hemen üstümü değiştirip oynuyoruz ama oynarken bile elimden tutup götürmek istiyor. Bahanesi de su içmek. Beni kandırmak için bunu kullanıyor ve tabi ki su içmiyor ya da 1-2 yudum içiyor.
Bu akşam ona çok yorgun olduğumu, kalkamayacağını anlattım ve boğazını yırta yırta yarım saat ağladı. Ağladıkça, sakinleşmesini, ağlamayı durdurduğunda yanına geleceğimi söyledim. Yarım saat devam etti bu durum. Asla susmayacak gibi olunca kucağımda gezdirip yine konuştum, ağlayarak değil sakince istemesini, her seferinde evi dolaşamayacağımızı söyledim ama sakinleştiremedim.
Biraz uzun oldu ama sorum şu, yakınlarımda önerilen bir pedagog yok. Bu ağlama krizlerini ve anne bağımlılığını nasıl atlattınız? Ne kadar sakin kalmaya çalışsam da insanım neticede. Yorgun ama oğlumla oynamaya hevesli geliyorum eve. İş yerinde her gün yapacak bir etkinlik buluyorum, ayarlıyorum. Sonuç 2 dakika oyun ve yatana kadar ağlayarak ev gezmesi.
Yardımcı olanlara şimdiden teşekkür ederim.
2 aydır ilk problem iştahsızlığa başladı. Yemek yemesi için zorlamıyoruz sadece iştah açıcı takviyeler kullanıyor. Ama asıl sorun akşam eve geldiğimizde başlıyor.
Gündüzleri işe giderken bakıcının evine bırakıyorum, akşam alıyorum. Oradayken hiçbir olumsuzluk yok. Her çocuk kadar ufak mızmızlanmalar ve vedalaşırken 15-20 saniyelik ağlaşmalar..Tüm günü keyifle geçiyor, uyku düzeni de iyi. Fakat eve girer girmez akşam 6'dan yatış saatine kadar beni asla bırakmıyor. Sürekli yerimden kaldırıp evi geziyoruz. Asla oturmama izin vermiyor. Haliyle çok yoruluyorum. Beni özlediğini düşünerek eve girer girmez hemen üstümü değiştirip oynuyoruz ama oynarken bile elimden tutup götürmek istiyor. Bahanesi de su içmek. Beni kandırmak için bunu kullanıyor ve tabi ki su içmiyor ya da 1-2 yudum içiyor.
Bu akşam ona çok yorgun olduğumu, kalkamayacağını anlattım ve boğazını yırta yırta yarım saat ağladı. Ağladıkça, sakinleşmesini, ağlamayı durdurduğunda yanına geleceğimi söyledim. Yarım saat devam etti bu durum. Asla susmayacak gibi olunca kucağımda gezdirip yine konuştum, ağlayarak değil sakince istemesini, her seferinde evi dolaşamayacağımızı söyledim ama sakinleştiremedim.
Biraz uzun oldu ama sorum şu, yakınlarımda önerilen bir pedagog yok. Bu ağlama krizlerini ve anne bağımlılığını nasıl atlattınız? Ne kadar sakin kalmaya çalışsam da insanım neticede. Yorgun ama oğlumla oynamaya hevesli geliyorum eve. İş yerinde her gün yapacak bir etkinlik buluyorum, ayarlıyorum. Sonuç 2 dakika oyun ve yatana kadar ağlayarak ev gezmesi.
Yardımcı olanlara şimdiden teşekkür ederim.