Günaydın Serra;
3 ay önce spinal sezeryanla yaramaz oğlumu kucağıma aldım. umarım biraz olsun içini rahatlatabilirim.
Normal doğum olması için hamilelğimi öğrendiğimden beri spor yaptım, yüzdüm,yürüdüm ama 41. haftada hala sancı gelürekli gülmüşüm doğuma girerkenki videolarımı görsen keşke....tek şey merak artık son anda, bebeğimi düşümeyince mecburen sezeryana alındım. 11de kontrole gittim doktorumun muayenehanesine ordan hemen hastaneye 3 buçukta oğlum kucağımdaydı. böyle çabucak anlatıyorum çünkü o arayı nerdeyse hatırlamıyorum. hastanede damar yolu, testler, yatış derken bir koşturmaca saat 3 olmuş, beni ameliyathaneye aldılar, bebeğimi düşünmekten hiç kendimi düşünemedim. ameliyathaneye girdiğimden çıkana kadar personelle muhabbet ettik. girince spinal anestezim yapıldı, hiç acı yan etki hissetmedim. 5 dakika bile geçmedi ki ben başladıklarını bile anlamadım çünkü hala doktorum bana nasıl bu kadar az kiloyla bitirdiğimi anlattırıyordu ki minicik bir ses, getirdiler hemen annesi koklasın diye, hala tüylerim diken diken, o anı gözümün önünden gitmiyor.
sonrası artık lay lay...zaten mutluluktan uçuyorum hiç hatırlamıyorum, odamıza geçtik yanıma getirdiler hemen emsin diye, anlatılmaz bir duygu o ilk emmesi, nasıl masum, nasıl muhtaç sana..artık annesin:) yaa senin yerine heyecanlandım, sezeryandan çok fazla korkuyodum ama inat ettim, ayağa kaldırıldıktan sonra sürekli gayret ettim ve 2. gün hastaneden doğum yapan ben değilmişim gibi çıktım.
3 ay oldu, kolik, uykuyu sevmeyen yaramaz bi oğlum var ama, inan herşeye değer. arkadaşlarım hamilelğin son dönemlerin de hep tadını çıkar sonra keşke içerde kalsaydı diyeceksin diyorlardı ama hiç söylemedim. eşim de, ben de keşke daha önce girseydi hayatımıza diyoruz.
3 ay sonra sen de bunları bir başka arkadaşa yazacaksın gözünde yaşlarla...hiç korkma o anın tadını çıkar diyeceksin emin ol. tadını çıkar her anının, çok güzel bir duygu seni bekliyor...