Turuncu konu sahibi panik ataktan bahsetmiş ya. Oğlum iki aylıkken geldi bu illet bana. Hamilelik öncesi vardı da hamilelikte mecburen tedavi sona erdi. Anksiyete ve majör depresyon da cabası. Buzdolabı bomboştu. Hani öyle bir maddi sıkıntı. Eşim onlarca hata yapıyordu eve gece dokuz buçukta geliyordu. Zerre yardımı yoktu bana. Ne annem geldi ne kaynanam ki kaynanam yatakta hastaydı. Görümceler anca ona bakıyor. İki yıl boyunca bir Allahın kulu çalmadı kapımı. Günlerce banyo yapmadığım olurdu ki oğlumu anlatmama gerek yok. Bir anda 55 kiloya düştüm. Yemek yemeye fırsat yoktu ki.
Velhasılı psikiyatra gittim. Yazdığı ilaçları görünce dudağım uçukladı. Aralarında renkli reçete ile satılan iki ilaç da vardı. Hayır dedim ben kendi kendime iyileşeceğim oğlum sütünü emecek. Almadım ilaçları. Ne panik atak kaldı ne anksiyete. Evet zor oldu ama başardım oğlum için.
Üstüne hiçbir yardım almadığım halde beyin kanaması geçiren annemin ilgi isteği. Tripleri. Sıklıkla anneme gitmem vs. Koca desen bostan korkuluğu. Anca ruh hastası gibi çocuğun başına bir şey gelmesin paniğinde. Hem yardımı yok hem beni darlıyor.
Üst katta oturan komşu alkolik ve kumar bağımlısı. Sürekli ama sürekli şiddet kavga gürültü. Gece gündüz. Kadın ağır depresyonda manyak gibi bağırıyor sürekli. Bir gece oğlumu emzirirken apartmanda kıyamet koptu. Meğer kadının kız kardeşi eniştesini bıçaklamış. Polisler geldi vs. Yani apartman da manyak dolu bir tane komşum yoktu, bir tane selam vereceğim insan yoktu. Cehennem azabı gibiydi o günler.
Daha yazmadığım o kadar çok şey var ki. Ben ayakta kaldım çünkü anneyim. Ayakta kalmaya da devam edeceğim ömrüm oldukça. Kocam da dahil diğerlerinin ne yaptığı umurumda bile değil. Ben anneliğimi layığıyla yapmaya çalışacağım o kadar.
Geçen yakın arkadaşımla bu yüzden tartıştım. Çocuğuna kaynanası bakıyor. Annesi haftanın birkaç günü ya evine geliyor ya o annesine gidiyor. Araştırma görevlisi kendisi ve çalışma saatleri çok çok az. Kocası çocuğun bakımına destek. Ama durmadan söyleniyor. Uykusuz kalıyormuş. Çocuk inatçı imiş. Çemkirdim kıza. "maddi problemin yok çocuğun normal bir çocuk. Herkes sana destek oluyor. Allah aşkına bana anlatma sinirleniyorum" dedim küstü.
Aman çok uzattım ama gerçekten geriliyorum böyle konuları okuyunca. Anneliği ne sanıyorlar anlamıyorum ki. Evet ikinci çocuk zor. Tam da bu yüzden ben asla düşünmüyorum. E korunun mübarekler o zaman.
değişik bir algı var, kucağına çocuğunu alan en zor hayat benimki sanıyor.
ayrıca hiç saklama, sanki bilmiyor muyuz
hepimizin çocuğu akşam 7 den sabah 7 ye deliksiz uyuyor.
sonracıma kayınvalidelerimiz evimizi temizliyor, annelerimiz yemeklerimizi yapıyor, biz de kocalarımızla geziyoruz.
geçen yıl 2 küçük çocukla, 2 şehir arasında mekik dokuyup sürekli 2 evde de duzen oturtacağım diye çırpınıp, uyku yerine evin işleri, çocukların ihtiyaçlar aksamasın diye hamile haliyle kendini paralayanlar varmış mesela, külliyen yalan
insanız, zor zamanlardan geçiyoruz.
bazen psikolojimiz, bazen bünyemiz kaldırmayabiliyor
ama alınabilecek her türlü yardımı alıyorken hala şikayet etmek biraz şımarıklık oluyor.
gerçekten kocası evdeyken sadece huzur buluyorsa kocasının evde olduğu vakitleri değerlendirecek. adama işten çık demek artık ihtiyaç duymak falan değil, saçmalık.
ki kendisi 4 aylık olunca bebek işe dönecekmiş, şu an 3 kadının bakamadığı çocuğa kayınvalide bakacakmış.
anlamıyorum. anlamayacağım.
