- Konu Sahibi mindimindi
-
- #21
Merak etmeyin akşam çok ağır şeyler yemiyoruz :) ama eşim kanepede oturmayı bilmiyor yani kanepede sadece uzanıyor bu da uykusunu getiriyor. misafir varken bile yayılıp böyle rahat oturuyor ben uyarıyorum,toparlanıyor...Çocuk bakımından pek anlamam da ben akşam ne yiyorsunuz diye merak ettim.
Yağlı yemekler, üzerine pilav makarna, ya da tatlı yesem ben de 20- 21 gibi uyku moduna giriyorum... hele battaniye vs uzandıysam kimse beni tutamaz. Özetle, hafif tek çeşit bir yemek, yanına salata diyorum. Akşam basit karbonhidrat yedirmeyin adama.
Merak etmeyin akşam çok ağır şeyler yemiyoruz :) ama eşim kanepede oturmayı bilmiyor yani kanepede sadece uzanıyor bu da uykusunu getiriyor. misafir varken bile yayılıp böyle rahat oturuyor ben uyarıyorum,toparlanıyor...
Zaten başkalarının demesiyle olacak şey değil bosverin isteyen kendisi yapsın. Ben de çocuğumun kardeşi olsun istiyorum ama bi çocuk daha büyüyecek gücüm kalmadı. Elalem de aman araları açma hemen yap diyo. Onlar susmaz he he diyip geçiyorumMerhaba Hanımlar,5 yıllık evliyim ve 3,5 yaşında bir kızım var.Ben 30 yaşındayım eşim 35 yaşında.Çevremde herkes 2.çocuğu yapmam için konuşuyor,ben emin olamıyorum.Çocuklar arasında yaş farkı az olursa daha iyi anlaşabilirler birbirlerini daha iyi anlarlar diye düşünüyorum.Bu yüzden yapmak istiyorum ama eşimle hiç birbirimize vakit ayıramayız diye korkuyorum.Eşimle aramız kötü değil çok kavga etmeyiz,kolay kolay trip de atmam,ama öyle çok da birbirimiz için ölüp düşmüyoruz. Genelde aynı evin içinde kendimi tek başıma yalnız kalmış gibi hissediyorum.(İşten gelir gelmez yemek yiyip,telefona bakarken hemen uyuyor.)Sırf bu yüzden kızıyorum ona da söylüyorum.Yorulduğu için öyle olduğunu söylüyor.Onun erken uyumalarından dolayı yatak odası muhabbetimiz de iyi değil.Birbirimize sırtımızı dönüp uyuyoruz.Hafta sonları falan birlikte konuşur,plan yapılacaksa yaparız.Ama hafta içi tamam ev arkadaşı gibiyiz,faturaları ödeyen evin alışverişini yapan o, yemek bulaşık temizlik işleri bende.Doğru dürüst bir şeyleri paylaşmıyoruz ki neyin kavgasını yapıcaz diyorum bazen o yüzden 2.çocuk yapmak mantıklı gelmiyor bana.Bu monotonluk böyle devam ederse sıkıntı,yaşlandığımız da nasıl bir çift oluruz bilmiyorum...Eşimden ayrılmak istesem deli misiniz ,şaka mı yapıyorsunuz diye sorarlar bize.Çünkü dışardan bakınca acayip mutlu bir çift gibi gözüküyoruz.Herkes tarafından çok sevilir,içkisi sigarası yok,akşamları tek başına gezmesi de yoktur,nereye gidilecekse birlikte gideriz,para yönünden hiç sıkmaz beni.Ben mi abartıyorum bilemedim.Siz ne düşünüyorsunuz?
Valla sımdı dünyanın durumu belli hastalıklar depremler vs vs vs boyle bir dünyaya bir can daha getirme fikri bana çok uymuyor haaa evet 2. Yeni dogdu bizimde ama eşimin cok ısrarlari üzerine oldu uykusuz geceler kostrmacli günler sil baştan başladı bırakın eşe kendime bile sımdı uyudular da bir kahve yaptım ayırdığım vakit bukadar cok guzel bırsey evlat şükürler olsun ama var işte iyi tarafıda zor tarafıda hayat sizin karar verecek olanda elbet sizsiniz bizler sadece fikir verebilirizMerhaba Hanımlar,5 yıllık evliyim ve 3,5 yaşında bir kızım var.Ben 30 yaşındayım eşim 35 yaşında.Çevremde herkes 2.çocuğu yapmam için konuşuyor,ben emin olamıyorum.Çocuklar arasında yaş farkı az olursa daha iyi anlaşabilirler birbirlerini daha iyi anlarlar diye düşünüyorum.Bu yüzden yapmak istiyorum ama eşimle hiç birbirimize vakit ayıramayız diye korkuyorum.Eşimle aramız kötü değil çok kavga etmeyiz,kolay kolay trip de atmam,ama öyle çok da birbirimiz için ölüp düşmüyoruz. Genelde aynı evin içinde kendimi tek başıma yalnız kalmış gibi hissediyorum.(İşten gelir gelmez yemek yiyip,telefona bakarken hemen uyuyor.)Sırf bu yüzden kızıyorum ona da söylüyorum.Yorulduğu için öyle olduğunu söylüyor.Onun erken uyumalarından dolayı yatak odası muhabbetimiz de iyi değil.Birbirimize sırtımızı dönüp uyuyoruz.Hafta sonları falan birlikte konuşur,plan yapılacaksa yaparız.Ama hafta içi tamam ev arkadaşı gibiyiz,faturaları ödeyen evin alışverişini yapan o, yemek bulaşık temizlik işleri bende.Doğru dürüst bir şeyleri paylaşmıyoruz ki neyin kavgasını yapıcaz diyorum bazen o yüzden 2.çocuk yapmak mantıklı gelmiyor bana.Bu monotonluk böyle devam ederse sıkıntı,yaşlandığımız da nasıl bir çift oluruz bilmiyorum...Eşimden ayrılmak istesem deli misiniz ,şaka mı yapıyorsunuz diye sorarlar bize.Çünkü dışardan bakınca acayip mutlu bir çift gibi gözüküyoruz.Herkes tarafından çok sevilir,içkisi sigarası yok,akşamları tek başına gezmesi de yoktur,nereye gidilecekse birlikte gideriz,para yönünden hiç sıkmaz beni.Ben mi abartıyorum bilemedim.Siz ne düşünüyorsunuz?
size o kadar çok katılıyorum kiIki cocugim var ve aralarinda tam 27 ay var. Her iki cocuguma karsi ayri ayri vicdan azabi cekiyorum cunku ikisinide yetemiyorum. Banada yaslari yakin ikisini bir arada buyutursun arkadas olur derlerdi ama anladimki oyle degilmis. Her ikiside ayri ayri muhtac bana her ikiside ayri ayri full time zaman istiyor kucuk olduklari icin ama ben bu zamani ayiramiyorum cocuklarima. Birinin bakimini yaparken digerini ihmal ediyorum surekli arkamdan agliyorlar verimli vakit geciremiyorum onlarla. Esinizle olan sorunlariniz basli basina bir engelken birde bu tarafini dusunun. 3.5 yas henuz cok kucuk bir yas hamilelik doneminde bulanti halsizlik vs sonrasinda dogum yenidogan bebegin bakimi derken cocugunuz cok ihmal olacak. Ben hamileligimde 4 ay boyunca ogluma sarilip opemedim bulantilarimdan dolayi hala icimde yaradir aklima geldikçe gozlerim doluyor. Bunun gibi daha nice sey var. Iyice dusunun tasinin derim.
Evet en az 5 yas olmali bencede. Kizima hamileyken oglum 1.5 yasindaydi ve emzirmeyi kesmek zorunda kaldim bende. Oda ayri bir burukluk icimde. Kizim dunyaya yeni geldiginde oglumu yattigimiz odaya sokamiyordum korkudan. Ben uykudayken kardesinin basina birsey getirir korkusuyla. Hala atlatamadi oglum bunu. Baska odaya girip kapiyi kapattigimda deliriyor resmen sinirden. Kizimi uyutmaya calisirken oda geliyor yanimiza ses cikardigi icin haliyle gonderiyorum odadan bazende kiziyorum. Kiz uyuduktan sonrada gurultu yapmasina izin vermiyorum mesela gurultu yapinca tepki aliyor cocuk gurultu dedigim normal seste bile uyaniyor kizim. Boyle seylerin gerginligini cok yasadik oglumun hem hareket alani kisitlandi hem ona gosterdigim ilgi alaka bakim ikiye bolundu. Kizim dunyaya geldiginden beri oglumun eski istahi kalmadi. Kahvalti ogunleri haric hic birsey yediremiyorum cocuga. Eskiden herseyi yiyen bir cocuktu halbuki. O kadar cok sey varki anlatilacak. Pes pese cocuk getirmek hem anne acisindan hem ilk cocuk acisindan inanilmaz yipratici yasayan bilir. Annenin omur boyu tasiyayacagi bir vicdan yukusize o kadar çok katılıyorum ki
ablalarımdan biri daha birini emzirirken diğerine hamile kaldı, aradaki yaş farkı ne kadar az olursa o kadar iyi diyordu herkes, annem ve ben ise ablamı vazgeçirmek için çok dil döktük, aynen sizin anlattığınız gibi oldu sonuç. İkisi de ilgi bekledi ama ablam çoğu zaman birine bile yetemedi, hala da bakımına destek alıyor, çocuklar sürekli kavga ediyor, biri erken uyuyor biri geç uyuyor, farklı hobileri var ve en fazla aralarında adil olmak için çaba gösteriyorlar (büyük çocuğun çok istediği şeyi uygun fiyata denk getirseler de diğerine de o ayarda birşey yapmak gerektiği için yapmayabiliyorlar, veya birisi istediği bir kursa gidecekse diğeri de hemen bir kurs istiyor, veya biri gitar isterse diğeri de org istiyor vs vs). Bana göre en az 5 yaş yani bir nesil deniyor, 5 yaş olmalı, aynı kuşaktan olmamalılar, biri abla veya abi olmalı, arkadaş değil. Bu benim fikrim.
ablam da ilk 16 aylıkken emzirmeyi kesmek zorunda kalmıştı, ikinci çocuk çok istekliydi, ne yaptıysa memeden ayrılmıyordu ama ilkine haksızlık olmasın diye 16. ayında ağlata ağlata memeden ayırdı ve hala bu yüzden içim sızlar derEvet en az 5 yas olmali bencede. Kizima hamileyken oglum 1.5 yasindaydi ve emzirmeyi kesmek zorunda kaldim bende. Oda ayri bir burukluk icimde. Kizim dunyaya yeni geldiginde oglumu yattigimiz odaya sokamiyordum korkudan. Ben uyludayken kardesinin basina birsey getirir korkusuyla. Hala atlatamadi oglum bunu. Baska odaya girip kapiyi kapattigimda deliriyor resmen sinirden. Kizimi uyutmaya calisirken oda geliyor yanimiza ses cikardigi icin haliyle gonderiyorum odadan bazende kiziyorum. Kiz uyuyunca gurultu yapmasina izin vermiyorum mesela gurultu yapinca tepki aliyor cocuk gurultu dedigim normal seste bile uyaniyor kizim. Boyle seylerin gerginligini cok yasadik oglumun hem hareket alani kisitlandi hem ona gosterdigim ilgi alaka bakim ikiye bolundu. Kizim dunyaya geldiginden beri oglumun eski istahi kalmadi. Kahvalti ogunleri haric hic birsey yediremiyorum cocuga. Eskiden herseyi yiyen bir cocuktu halbuki. O kadar cok sey varki anlatilacak. Pes pese cocuk getirmek hem anne acisindan hem ilk cocuk acisindan inanilmaz yipratici yasayan bilir. Annenin omur boyu tasiyayacagi bir vicdan yuku
Eşinizin yapısı böyleyse siz biseyler paylaşmaya çalışın hani şuraya gidelim şunu yapalım gel mutfakta biseyler pişirelim gibi yani bende eşimi rahat bıraksam bütün aksam telefona bakar ama rahat vermiyorum saydklarimi yapiyorum böylece iyi kötü iletişim oluyor bazen o evde bisey yapmak istemedimi çocukları birakip aksam biyere çıkarız ısrarcı huyu yoktur yapsakmi gtsekmi dediği an o an be is yapiyosam bırakır hadi derim yada o bos bos otururken kalk meyve gtirde yiyelim ben sofra kırcan sende salata yap olmadi bardak çıkar kaşık koy masaya fln boş bırakmam bi uğraşı oluyor olmasada poflasada iletişim iletisimdirMerhaba Hanımlar,5 yıllık evliyim ve 3,5 yaşında bir kızım var.Ben 30 yaşındayım eşim 35 yaşında.Çevremde herkes 2.çocuğu yapmam için konuşuyor,ben emin olamıyorum.Çocuklar arasında yaş farkı az olursa daha iyi anlaşabilirler birbirlerini daha iyi anlarlar diye düşünüyorum.Bu yüzden yapmak istiyorum ama eşimle hiç birbirimize vakit ayıramayız diye korkuyorum.Eşimle aramız kötü değil çok kavga etmeyiz,kolay kolay trip de atmam,ama öyle çok da birbirimiz için ölüp düşmüyoruz. Genelde aynı evin içinde kendimi tek başıma yalnız kalmış gibi hissediyorum.(İşten gelir gelmez yemek yiyip,telefona bakarken hemen uyuyor.)Sırf bu yüzden kızıyorum ona da söylüyorum.Yorulduğu için öyle olduğunu söylüyor.Onun erken uyumalarından dolayı yatak odası muhabbetimiz de iyi değil.Birbirimize sırtımızı dönüp uyuyoruz.Hafta sonları falan birlikte konuşur,plan yapılacaksa yaparız.Ama hafta içi tamam ev arkadaşı gibiyiz,faturaları ödeyen evin alışverişini yapan o, yemek bulaşık temizlik işleri bende.Doğru dürüst bir şeyleri paylaşmıyoruz ki neyin kavgasını yapıcaz diyorum bazen o yüzden 2.çocuk yapmak mantıklı gelmiyor bana.Bu monotonluk böyle devam ederse sıkıntı,yaşlandığımız da nasıl bir çift oluruz bilmiyorum...Eşimden ayrılmak istesem deli misiniz ,şaka mı yapıyorsunuz diye sorarlar bize.Çünkü dışardan bakınca acayip mutlu bir çift gibi gözüküyoruz.Herkes tarafından çok sevilir,içkisi sigarası yok,akşamları tek başına gezmesi de yoktur,nereye gidilecekse birlikte gideriz,para yönünden hiç sıkmaz beni.Ben mi abartıyorum bilemedim.Siz ne düşünüyorsunuz?
çocuk olursa kocanızla ilişkinizi nasil etkileyeceği açısından baska bir sorgulama yapmamışsınız, bana tuhaf geldi, tek düşündüğünüz buysa yapmayın benceMerhaba Hanımlar,5 yıllık evliyim ve 3,5 yaşında bir kızım var.Ben 30 yaşındayım eşim 35 yaşında.Çevremde herkes 2.çocuğu yapmam için konuşuyor,ben emin olamıyorum.Çocuklar arasında yaş farkı az olursa daha iyi anlaşabilirler birbirlerini daha iyi anlarlar diye düşünüyorum.Bu yüzden yapmak istiyorum ama eşimle hiç birbirimize vakit ayıramayız diye korkuyorum.Eşimle aramız kötü değil çok kavga etmeyiz,kolay kolay trip de atmam,ama öyle çok da birbirimiz için ölüp düşmüyoruz. Genelde aynı evin içinde kendimi tek başıma yalnız kalmış gibi hissediyorum.(İşten gelir gelmez yemek yiyip,telefona bakarken hemen uyuyor.)Sırf bu yüzden kızıyorum ona da söylüyorum.Yorulduğu için öyle olduğunu söylüyor.Onun erken uyumalarından dolayı yatak odası muhabbetimiz de iyi değil.Birbirimize sırtımızı dönüp uyuyoruz.Hafta sonları falan birlikte konuşur,plan yapılacaksa yaparız.Ama hafta içi tamam ev arkadaşı gibiyiz,faturaları ödeyen evin alışverişini yapan o, yemek bulaşık temizlik işleri bende.Doğru dürüst bir şeyleri paylaşmıyoruz ki neyin kavgasını yapıcaz diyorum bazen o yüzden 2.çocuk yapmak mantıklı gelmiyor bana.Bu monotonluk böyle devam ederse sıkıntı,yaşlandığımız da nasıl bir çift oluruz bilmiyorum...Eşimden ayrılmak istesem deli misiniz ,şaka mı yapıyorsunuz diye sorarlar bize.Çünkü dışardan bakınca acayip mutlu bir çift gibi gözüküyoruz.Herkes tarafından çok sevilir,içkisi sigarası yok,akşamları tek başına gezmesi de yoktur,nereye gidilecekse birlikte gideriz,para yönünden hiç sıkmaz beni.Ben mi abartıyorum bilemedim.Siz ne düşünüyorsunuz?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?