Süpersiniz :) Ben çabuk pes ediyorum sanırım.Eşimin mutfakla hiç arası yok evliliğimizin ilk yıllarında ''çayıma şeker koydun mu? '' Yumurtayı ben mi soyucam ? '' gibi sorular soruyordu.Annesi; çayının şekerini katıp karıştırmış,yumurta bile soydurmamış hiç.Şu an geldiğimiz aşamada sabahları benden önce uyanırsa ketıla su koymak.Fazlası yok...Mutfağa siz gibi bahanelerle çağırsam bile öfff püff yaa bu nasıl olacak diye söylenirken sakarlık yapıyor kızıp tekrar gidiyor.Kızımız küçükken biz de anneme bırakıp arada cafeye falan gidiyorduk ama büyüyünce birbirimize hiç karı-koca olarak vakit ayırmaz olduk sanırım hatamız burda bizim.Eşinizin yapısı böyleyse siz biseyler paylaşmaya çalışın hani şuraya gidelim şunu yapalım gel mutfakta biseyler pişirelim gibi yani bende eşimi rahat bıraksam bütün aksam telefona bakar ama rahat vermiyorum saydklarimi yapiyorum böylece iyi kötü iletişim oluyor bazen o evde bisey yapmak istemedimi çocukları birakip aksam biyere çıkarız ısrarcı huyu yoktur yapsakmi gtsekmi dediği an o an be is yapiyosam bırakır hadi derim yada o bos bos otururken kalk meyve gtirde yiyelim ben sofra kırcan sende salata yap olmadi bardak çıkar kaşık koy masaya fln boş bırakmam bi uğraşı oluyor olmasada poflasada iletişim iletisimdir
Evet bir şekilde vakit ayırmaya çalışın benm kaynvalidemde ayni oyle yetiştirmiş esim der ne öğrendiysem askerde öğrendim diye bende mutfağa os yapmaya çağırdığım zaman güle oynaya gelmiyor ofluyorfalan lafa tutuyorum sonra al şu bardağı tabağı yerleştir diye eline verip laf sokuşturuyorum araya is yaptirdigimin farkına varmıyor bazen hic yapmak istemiyor ozaman mutfakta yanimda otur diyorum inan bos bıraksam hic iletişim olmayacak oyle bakar telefona bende başta cok pes ederdim ama sonra sonra inat ettim simdi o ben masayı kurarken muhabbete başlayıp bardak çıkarıyor farkında olmadan bu bi örnek tabiki baska şeylerde deneyin ben en basit çamaşırı bile onun önüne yığıp yaninda katlıyorum bişeyleri karşıdan beklemek bazen iyi olmuyor biz istersek kendimizi mutlu etmenin yolunu buluruz deneyin pes etmeyin iletisiminizi güçlü tutun :)Süpersiniz :) Ben çabuk pes ediyorum sanırım.Eşimin mutfakla hiç arası yok evliliğimizin ilk yıllarında ''çayıma şeker koydun mu? '' Yumurtayı ben mi soyucam ? '' gibi sorular soruyordu.Annesi; çayının şekerini katıp karıştırmış,yumurta bile soydurmamış hiç.Şu an geldiğimiz aşamada sabahları benden önce uyanırsa ketıla su koymak.Fazlası yok...Mutfağa siz gibi bahanelerle çağırsam bile öfff püff yaa bu nasıl olacak diye söylenirken sakarlık yapıyor kızıp tekrar gidiyor.Kızımız küçükken biz de anneme bırakıp arada cafeye falan gidiyorduk ama büyüyünce birbirimize hiç karı-koca olarak vakit ayırmaz olduk sanırım hatamız burda bizim.
Bi anne olarak çok vicdan yapmışsınız anne de her çocuğun yeri sevgisi ayrıdır çok çabuk büyüyorlar ikisini birden büyütüp birden rahatlayacaksınız annelik zaten sabır işi hem ne güzel bi kızınız bi oğlunuz var iki duyguyu da yaşıyorsunuzEvet en az 5 yas olmali bencede. Kizima hamileyken oglum 1.5 yasindaydi ve emzirmeyi kesmek zorunda kaldim bende. Oda ayri bir burukluk icimde. Kizim dunyaya yeni geldiginde oglumu yattigimiz odaya sokamiyordum korkudan. Ben uykudayken kardesinin basina birsey getirir korkusuyla. Hala atlatamadi oglum bunu. Baska odaya girip kapiyi kapattigimda deliriyor resmen sinirden. Kizimi uyutmaya calisirken oda geliyor yanimiza ses cikardigi icin haliyle gonderiyorum odadan bazende kiziyorum. Kiz uyuduktan sonrada gurultu yapmasina izin vermiyorum mesela gurultu yapinca tepki aliyor cocuk gurultu dedigim normal seste bile uyaniyor kizim. Boyle seylerin gerginligini cok yasadik oglumun hem hareket alani kisitlandi hem ona gosterdigim ilgi alaka bakim ikiye bolundu. Kizim dunyaya geldiginden beri oglumun eski istahi kalmadi. Kahvalti ogunleri haric hic birsey yediremiyorum cocuga. Eskiden herseyi yiyen bir cocuktu halbuki. O kadar cok sey varki anlatilacak. Pes pese cocuk getirmek hem anne acisindan hem ilk cocuk acisindan inanilmaz yipratici yasayan bilir. Annenin omur boyu tasiyayacagi bir vicdan yuku
Benim de çocuklarımın arasında 6 yaş var tek sıkıntı kızımın birinci sınıf dönemine denk geldi kardeşi o konu beni zorluyor büyüğe ders çalıştırıcam bebek rahat vermiyor bi şekilde idare ediyoruz bakalım öyle yada böyle büyüğü okuma yazma öğrenir diye düşünüyorumKonusahibi benim iki çocuğumun arasında altı yaş var, ilk çocuğumu 26 ikincisini de 32 de doğurdum. Ben bu yaş farkından gayet memnunum sadece şu sıralar farkedilebilir kıskançlık atakları yaşıyoruz o da 8 yaşındaki kızımın pandemiden dolayı hep evde kalmasıyla alakalı, onun dışında bunaltmadı bile beni. Büyüktü sosyal çevresi vardı, tam gün zaten okuldaydı (özel okul) velhasıl ben altı yaşı tavsiye ederim.
Bize de o altı yılda kardeş yapın diyen oldu kafamda bu yaşı belirlediğimiz için bakalım Allah ne zaman kısmet edecek der dururdum. Ben nispeten kolay hamile kalabiliyorum ama eğer bu anlamda bi sıkıntınız yoksa bekleyin derim, yaş farkı az çocuklarda bence yetemiyor insan, çocuklar ihmal ediliyor.
ikinci çocuk olunca evdeki sorumluluğunuz dahada artacak eşin sana destek olmazsa çok zorlanirsin kendimden biliyorum hakkinizda hayırlısı olsun canım.ben senin yerinde olsam en az 1 sene daha beklerdim.oglum 3 yaşını biraz geçmişti 2.bebeğime hamileyken çok uyumlu bir cocuktu Allahtan ama gebeligim kötü gecti ona bile bakamadim oglum biraz daha büyük olsun isterdim bazı seyleri daha iyi anlayacak yaşta olmasini.birde virüs illetinin akibetide belli olur belkiMerhaba Hanımlar,5 yıllık evliyim ve 3,5 yaşında bir kızım var.Ben 30 yaşındayım eşim 35 yaşında.Çevremde herkes 2.çocuğu yapmam için konuşuyor,ben emin olamıyorum.Çocuklar arasında yaş farkı az olursa daha iyi anlaşabilirler birbirlerini daha iyi anlarlar diye düşünüyorum.Bu yüzden yapmak istiyorum ama eşimle hiç birbirimize vakit ayıramayız diye korkuyorum.Eşimle aramız kötü değil çok kavga etmeyiz,kolay kolay trip de atmam,ama öyle çok da birbirimiz için ölüp düşmüyoruz. Genelde aynı evin içinde kendimi tek başıma yalnız kalmış gibi hissediyorum.(İşten gelir gelmez yemek yiyip,telefona bakarken hemen uyuyor.)Sırf bu yüzden kızıyorum ona da söylüyorum.Yorulduğu için öyle olduğunu söylüyor.Onun erken uyumalarından dolayı yatak odası muhabbetimiz de iyi değil.Birbirimize sırtımızı dönüp uyuyoruz.Hafta sonları falan birlikte konuşur,plan yapılacaksa yaparız.Ama hafta içi tamam ev arkadaşı gibiyiz,faturaları ödeyen evin alışverişini yapan o, yemek bulaşık temizlik işleri bende.Doğru dürüst bir şeyleri paylaşmıyoruz ki neyin kavgasını yapıcaz diyorum bazen o yüzden 2.çocuk yapmak mantıklı gelmiyor bana.Bu monotonluk böyle devam ederse sıkıntı,yaşlandığımız da nasıl bir çift oluruz bilmiyorum...Eşimden ayrılmak istesem deli misiniz ,şaka mı yapıyorsunuz diye sorarlar bize.Çünkü dışardan bakınca acayip mutlu bir çift gibi gözüküyoruz.Herkes tarafından çok sevilir,içkisi sigarası yok,akşamları tek başına gezmesi de yoktur,nereye gidilecekse birlikte gideriz,para yönünden hiç sıkmaz beni.Ben mi abartıyorum bilemedim.Siz ne düşünüyorsunuz?
Benim de çocuklarımın arasında 6 yaş var tek sıkıntı kızımın birinci sınıf dönemine denk geldi kardeşi o konu beni zorluyor büyüğe ders çalıştırıcam bebek rahat vermiyor bi şekilde idare ediyoruz bakalım öyle yada böyle büyüğü okuma yazma öğrenir diye düşünüyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?