- Konu Sahibi AdetaTuruncu
- #1
Şimdi size Masal ile ilk buluşmamız ve o ana kadar 3 gün içerisinde olanlardan bahsedeceğim.
Cuma günü yani 16 şubatta rutin doktor muayeneme gittim. Sabah erkenden gidiyordum çünkü kalabalıklaşınca fenalıklar geliyor bana. Doktor durumumu sorduğunda hareketlerin daha sert ama daha az olduğunu söyledim ve beni derhal ultrasona yolladı. Ultrasonda suyumun azaldığını öğrendik. Oradan beni riskli gebelik polikliniğine yönlendirdiler. Fakat ölüm gibiydi orada beklemek(kızlar imkanınız varsa özel doktor takibi yapın gebeliğiniz boyunca, biz bilemedik, devlet daha iyi dediler ama bekletme konusunu atlamışız:) )Her ne ise oradan çıkan kararla bana yatış verdiler fakat o yorgunlukla anlamadım. (bu arada belirtmekte fayda var ben dedemin vefatından sonra ilk kez bebeğim için hastahaneye gitmiş ve hastahaneden ölesiye korkan bir bireyim.)
Önce eşimle arabaya geçtik, o bana tane tane anlattı(aptallaştım çünkü), gidip görüşür eve geri döneriz diye kandırdır:) Yatış için hastahaneye gittiğimde bana sizi şu odaya alıyoruz eşiniz kıyafet vs getirsin gibi cümleler sarfetmeye başladıklarında birden ağlamaya başladım. Hastahanede yatamazdım, korkuyordum ve dolayısıyla hastahanedeki tüm çalışanlara zorluk çıkarmış oldum ağlayarak:S Benimkisi tıpkı küçük bi çocuğun elinden şeker alınmışcasına bir ağlamaydı ve neyse ki duruldum. O gece sancı dahi hissetmedim.
Ertesi sabah 9da birkaç bayanla birlikte ismim anons edildi, muayene yapacaklarmış, tamam dedik gittik. Doktor hanım koltuğa bacaklar açık pozisyonda oturttu. Sonra açma işlemi uyguladı. Hafiften adet sancısına benzer kasılmalar işte o zaman başladı. 2 cm açılmıştı! aralıklı olarak bunu 3 saatte bir tekrarladı ve sonunda saat akşam 8de seni doğumhaneye alıyoruz dediler. Herkesi tekerlekli sandalye ile götürürlerken benim koluma bir kadın girmişti ve yürüyordum. (biraz içimde uhde kalmadı değil)
Doğumhanede 3 kişilik sancı odaları bulunmaktaydı, ve burada açılma durumuna göre doğum odasına alınıyordunuz. Üzerimdekileri çıkartıp bir önlük giyindim ve bana verilen yatağa yerleştim. Aman allahım herkes çok ilgiliydi ki bu konuda çok samimiyim. Sancılarım artmaya başladı ve artık çok sıklaşmıştı. bi ara işedim sandım, utanarak temiz örtü istediğimde kadın bana utanmana gerek yok, suyun gelmiş dedi. Sonra bir iki doktor gelip açılmamı kontrol ettiler ve en son saat 12.30 da bir bayan doktor gelip bacaklarımı iyice karnıma çektirip ıkınmamı söyledi. MAsal hanımın kafası görünmüştü!! Derhal doğum odasına alındım.
Doktor önce ıkın dedi, ıkınırken bağırmanıza gerek kalmıyor, sadece biraz ıkınmanız yeterli, düzenli ve azar azar. Bir süre sonra ıkınmayı hemen kes dedi ve o an ne olduğunu anlamadan elindeki buruşuk pembiş şeyi bana gösterdi. O an içimden birşeyin kayıp gittiğini hissettim ve inanılmaz bir ferahlık vardı. Gerçekten yeniden doğmuş gibi oluyorsunuz kızlar. Doktor kordonu kesip bir süre daha beklememi, bebeğin eşi yani plesentanın düşeceğini söyledi. Sonrasında dikişim yapıldı. O telaş, bekleme, dikiş sırasında Masal kafası bana dönük biçimde parmağını emiyordu. İnanılmaz bir görüntüydü ve insan o an anlamsızca gülmeye başlar diye düşündüm ve de öyle yaptım. Sonrasında kucağıma aldığımda ise anne olmuştum tam anlamıyla. Hastahanede zaten hiç unutulmayacak ilkleri sırasıyla yaşıyorsun ilk bakış, ilk emiş bir tutuş... Şimdi bunları yazarken pofuduk kızım uyuyor ve keşke bir kere daha aynı şeyleri yaşasak diyorum.
Cuma günü yani 16 şubatta rutin doktor muayeneme gittim. Sabah erkenden gidiyordum çünkü kalabalıklaşınca fenalıklar geliyor bana. Doktor durumumu sorduğunda hareketlerin daha sert ama daha az olduğunu söyledim ve beni derhal ultrasona yolladı. Ultrasonda suyumun azaldığını öğrendik. Oradan beni riskli gebelik polikliniğine yönlendirdiler. Fakat ölüm gibiydi orada beklemek(kızlar imkanınız varsa özel doktor takibi yapın gebeliğiniz boyunca, biz bilemedik, devlet daha iyi dediler ama bekletme konusunu atlamışız:) )Her ne ise oradan çıkan kararla bana yatış verdiler fakat o yorgunlukla anlamadım. (bu arada belirtmekte fayda var ben dedemin vefatından sonra ilk kez bebeğim için hastahaneye gitmiş ve hastahaneden ölesiye korkan bir bireyim.)
Önce eşimle arabaya geçtik, o bana tane tane anlattı(aptallaştım çünkü), gidip görüşür eve geri döneriz diye kandırdır:) Yatış için hastahaneye gittiğimde bana sizi şu odaya alıyoruz eşiniz kıyafet vs getirsin gibi cümleler sarfetmeye başladıklarında birden ağlamaya başladım. Hastahanede yatamazdım, korkuyordum ve dolayısıyla hastahanedeki tüm çalışanlara zorluk çıkarmış oldum ağlayarak:S Benimkisi tıpkı küçük bi çocuğun elinden şeker alınmışcasına bir ağlamaydı ve neyse ki duruldum. O gece sancı dahi hissetmedim.
Ertesi sabah 9da birkaç bayanla birlikte ismim anons edildi, muayene yapacaklarmış, tamam dedik gittik. Doktor hanım koltuğa bacaklar açık pozisyonda oturttu. Sonra açma işlemi uyguladı. Hafiften adet sancısına benzer kasılmalar işte o zaman başladı. 2 cm açılmıştı! aralıklı olarak bunu 3 saatte bir tekrarladı ve sonunda saat akşam 8de seni doğumhaneye alıyoruz dediler. Herkesi tekerlekli sandalye ile götürürlerken benim koluma bir kadın girmişti ve yürüyordum. (biraz içimde uhde kalmadı değil)
Doğumhanede 3 kişilik sancı odaları bulunmaktaydı, ve burada açılma durumuna göre doğum odasına alınıyordunuz. Üzerimdekileri çıkartıp bir önlük giyindim ve bana verilen yatağa yerleştim. Aman allahım herkes çok ilgiliydi ki bu konuda çok samimiyim. Sancılarım artmaya başladı ve artık çok sıklaşmıştı. bi ara işedim sandım, utanarak temiz örtü istediğimde kadın bana utanmana gerek yok, suyun gelmiş dedi. Sonra bir iki doktor gelip açılmamı kontrol ettiler ve en son saat 12.30 da bir bayan doktor gelip bacaklarımı iyice karnıma çektirip ıkınmamı söyledi. MAsal hanımın kafası görünmüştü!! Derhal doğum odasına alındım.
Doktor önce ıkın dedi, ıkınırken bağırmanıza gerek kalmıyor, sadece biraz ıkınmanız yeterli, düzenli ve azar azar. Bir süre sonra ıkınmayı hemen kes dedi ve o an ne olduğunu anlamadan elindeki buruşuk pembiş şeyi bana gösterdi. O an içimden birşeyin kayıp gittiğini hissettim ve inanılmaz bir ferahlık vardı. Gerçekten yeniden doğmuş gibi oluyorsunuz kızlar. Doktor kordonu kesip bir süre daha beklememi, bebeğin eşi yani plesentanın düşeceğini söyledi. Sonrasında dikişim yapıldı. O telaş, bekleme, dikiş sırasında Masal kafası bana dönük biçimde parmağını emiyordu. İnanılmaz bir görüntüydü ve insan o an anlamsızca gülmeye başlar diye düşündüm ve de öyle yaptım. Sonrasında kucağıma aldığımda ise anne olmuştum tam anlamıyla. Hastahanede zaten hiç unutulmayacak ilkleri sırasıyla yaşıyorsun ilk bakış, ilk emiş bir tutuş... Şimdi bunları yazarken pofuduk kızım uyuyor ve keşke bir kere daha aynı şeyleri yaşasak diyorum.
