sabah evden çıkarken kahvaltı yapamıyorum.
hem işe yetişme telaşı hem kızımı hazırlama faslı derken fırsat olmuyo ama 2 dılım tam bugday ekmegının arasına peynır koyup işe getiriyorum ve 1 kupa çayla yapıyorum kahvaltımı.
ara öğün zihniyetim çok fazla yok,acıkmıyorumda.bazen denk gelırse,yanımda da meyve vs olursa yerım ama genel olarak cok aramam..
öğlen, işyerim annemın evıne cok yakın oldugundan oraya gidiyorum.bu benım için büyük bür artı.
dışarıda hergün ne yesem derdim olmuyor,hiçbirşey bulamazsam 2 yumurta haşlayıp bol salatayla tüketebiliyorum.
akşamları önemli..
ah o akşamlar..
az yesen bile sonra seni ince ince kemiren o atıştırma isteği,tatlı yeme arzusu...
onu bırakabildiğimde zaten rayına oturacak herşey.
ve müjde; bıraktım
haftasonu bol organızasyonlu geçtiğinde hunharca yemiştim,iki gündürde öyle,
ama bugün farklı,neden mi?
çünkü bugn benım geri kalan hayatımın ilk günü
ve ben kalan ömrümde kendim için en önemli şeyi yapmak istiyorum.
sabah 126,7 idim.
öncelıgım şu 120 rakamından kurtulmak.sonrasında ise daha önce yazdıklarım geçerli..