- Konu Sahibi kardelen__89
- #1
Uzun süredir forumu ziyaretçi olarak takip ediyordum..bana akıl verecek, yardımcı olacak arkadaşlara ihtiyacım var.konu uzun,dert bi tane değil ve ben tükendiğimi hissediyorum artık...
yakında 25 yaşına giriyorum üniversiteden bu sene mezun oluyorum kısmetse..benim sorunum yıllardır bilinçaltıma yerleşmiş olan kötü hatıraları silip yeni bir başlangıç yapamıyor olmam.Anlatacaklarım kiminizin ailesinde vardır kiminizin yoktur ama lütfen anlayış gösterin ve hiçbirşey için asla olmaz demeyin..
Herşey ben 13 yaşında ortasona gidiyorken başladı.en büyük ablam benden on yaş büyük.ben 5.sınıfta görücü usülü evlenmişti.o zamanlar pek hatırlamasamda babamın isteksiz olması ama o yıllarda zaten ailemizde kızların 18-19 dedimi evlendikleri ve genelde kızların okumadığı..yanlış bi kararla ailesi yaşantısı bize uygun olmayan biriyle ablam evlendi.başlangıçta kötü olmasada ablamın sonraları aslında utlu olmadığı adamın çok sorumsuz olduğunu evde tüp bitse bişey olsa bile ilgilenmediğini evliliklerinin 3.yılı öğrendik ve bu sorunlarla ablamın eski eşinin dayak girişimiyle beraber evlilikleri bitti.babam bunu duyduğu an uzun yola çıktılar ve ablamı getirdi.onu o yalnız ve sorumsuz adamdan kurtardı çok şükür.Ama başlangıçta ablamı araştırmadan nasıl öyle bi adama verdiği için çok suçladı kendini ve annemi..çünkü ablamın evlenmesinde anneminde payı vardı mutlaka.Çocukken farkında değildim ama şimdi baktığımda ablamı hiç düşünmemişler evlilik yaşına gelmiş gibi düşünüp vermişler.adam iyide çıkabilirdi buda bi ihtimal ama öyle olmamış.
Ablam boşandığında 2.5 yaşında yeğenimde vardı.geldikten sonra babam ablamın okuması için elinden geleni yapıp 3 yıl dersaneye gönderdi ve ablam kazanıp güzel bi şehre yeğenimle beraber okumaya gitti.özel ev tutuldu ve babam evlenirken yaptığı hatayı maddi manevi fazlasıyla gidermeye çalıştı.Normaldede şevkatli bi babadır her yönüyle.Tabii bu mutsuz bi evliliğin ablamın hayatına kattığı eksiklikleri gideremezdi..
Benim hikayemse burada başlıyor..ablam ilk geldiğinde bize üst kat komşularından bahsediyordu ve çok iyi olduklarından ablama çok iyi davrandıklarından vesaire..bi tane oğulları varmış misal ablamdan 4-5 yaş büyük.şaşııracaksınız belki ama ablamın evliliği son bir yıl gerçek bi evlilik gibi olmadığından güya o adam ablam boşandıktan sonra ablamla evlilik düşünürmüş çok iyi efendi biriymiş ablam böyle anlattı.benim zaten yaşım pek ermiyor anlattıkalrına..annem ablamı bilinçsiz bi şekilde evlendiridiği için suçlu ve kızım önce oku..sonra adam seni halen sevip beklerse o zaman düşün demişti.
ablamda o komşularına arada mektup yazardı yolardı bahsettiği adamın yengesiyle iyi arkadaşlar sözde.benle beraber postaneye giderdik yollardık.hep çok iyi insanlar derdi.ilk aylar oluyor tabi..
Ve ben bigün meraktan ablam kapıyı kitleyip niye o kadar mektup yazıyor diye merak edip o mektubu okudum..yanlış yaptım onun özeliydi ve karışmamalıydım.13-14 yaşındaydım o dönem..ve mektubu okuduğumda büyük bi şok yaşadım.Ablamın o bahsettiği adama aşk mektubu yazdığını ve henüz daha evliyken aylarca görüştükleri anlaşılıyordu mektuptan...benim için büyük bir yıkımdı..o yaşta okuduğum o cümleleri anlayacak durumda bile değildim.Şimdi halen o kadar yıl geçmiş bin pişmanım okuduğuma...
ablam başta okumak istemiyordu sanırım direk o adamla yeni bi evlilikti düşüncesi ama bunu o kadar erken söylemezdi babama..
Neyse ben görünce ne yapacağımı şaşırdım.bunu anneme asla söyleyemezdimm kötü şeyler olurdu çünkü ablam eve geleli daha 1-2 ay olmamıştı sanırım..bunu diğer ablamla paylaştım oda dedi kimseye söylemeyelim.ben konuşayım zamanla bırakır olmayacağını anlar.
zamanla mektuplar sıklaşmaya başladı çünkü benide yanında götürüyordu psikolojim altüsttü o dönem.zaten kötü bi ergenlik geçirdim ben..ilk adet olduğumda annemede ablalarımada paylaşamadım mesela..çok ilgisizlerdi sanki ayıp bişeymiş gibi..ortasonda ilgi duyduğum bi çocuk vardı ismini defterime yazmışım unutmuşum silmeyi..bunu gören küçük ablam annem büyük bi hata yaptığımı söyler.kızarlardı.benimse derslerim çok çok iyiydi ilkokul boyunca hep takdir almış ders disiplinine sahip bi öğrenci...erkeklerlede konuşamayacak kadar utangaç..
neyse ablam büyük ablamla konuştu ve ablam inkar etti benim ona iftira attığımı söyledi.o günden sonrada bana düşmanca davrandı..benimle büyük kavgalar etti çünkü belkide o adamla evlenmek için o mektubun okunması önünde engeldi.biz annemlere söyleemdik başlangıçta böyle aylar geçti ablam öyle bişey olmadığını söylemiş diğer ablama ve ben bi gün evde tekiz o adamla telefon görüşmesi yapıp konuştuğunu gördüm ve korkumdan kimseye bişey demedim.sadece o ablamla paylaştım ve ablam yina inkar etti bana şiddet uyguladı yalancı iftiracı sanane benim hayatımdan vesaire..haklıydı belkide..evet banane.neden ben bunları yaşadım şahit oldum.keşke hiçbişey farketmemiş gibi davransaydım.
Sonraları o diğer ablamda mektuplar yakaladı ve en sonunda bu iş büyük ablamın görüştüğü adamın babasının benim babamı arayıp 'kızın oğluma musallat olmuş ben sizi tanımam etmem ama bu iş olmaz' demesiyle açığa çıktı.babam kalp krizi geçiriyordu nerdeyse..iki yıl içinde oldu tüm bunlar..yıkılmıştık nasıl bir yüktü bu düşünün..
bu sürede ablam beni sevmiyor yeğenim büyüyor ve yaramazlıkları söz dinlememesi rahatsız oluyorum ablamın beni dövmeye kalkması hep suçlaması psikolojim çok bozuktu ailede yaşananlardan..ablamın bana gösterdiği düşmalık duygusu yeğenimle ilişkimi etkiliyor.ona hiçbişekilde sevsem yaranamam kızsam hiç yaranamam..lise hayatım berbat geçti böylece..derslerim başarım herşeyim özgüvenim düştü.Ablam babama ve anneme karşı büyük bi kinle yaşıyordu artık.ve 4-5 yaşındaki yeğenime 'bizi sevmiyorlar senide sevmiyorlar diye aşıladı hep..' üniversiteyi kazandığı dönemde...araya yıllar girdi bunlar unutuldu benim ablamla aram iyi olmaya başladı..yaz stajlarında yanına gittim iki ay yeğenime baktım o sıra ilkokula gidiyordu..ama eskiye dair kötü anılar unutulmuyor tabii..
Çünkü tabiiki ne yaparsa yapsın tabiiki ben ablamı seviyordum.ama çok kötü şeyler yaşamıştım.mesela yeğenimin en ufak bişeyine karışamazdım.asla kızamazdım kızarsam ablam karışma derdi karışamazsın.Sorumluluğa gelince bütün sorumluluğu bana verirdi kendisi arkadaşıyla gezmeye istanbula gidip bana teslim ederdi annemlerin haberi olamzdı ama ben desemki yeğenim şunu yapma kıyafetlerini topla yada başka bişey çok çok rahatsız olurdu.yeğenimde bu duygularla büyüdü..kimi zaman yabancı gibi davranırdı banada diğer teyzelerinede...ki onunla en çok ilgilenen banyosundan yemeğinden ben olmama rağmen..diğer ablalarım yapmazlardı severlerdi ama ilgili değillerdi..bense ablam 3 yıl içinde üniversitey gitmeden öncede sonrada yeğenimle ilgili büyük sorunlar yaşadım dayaklar yedim...Anlamsız ve bi o kadar acı..............unutamadığım.
Yeğenim 5-6 yaşlarında bigün abim dışarı çıkıyor ayakkabısını giyerken yeğenimde kapının kulpuna aslıyor sürekli bende asılma bak bozuldu diye çok sefer uyarmışım ama yeğenim inadına başkalarının yanında yaşı küçük olmasına rağmen bana kötü bakıyor ve ben ne desem tersini yapıyor.bende dedimki ama kaç defa dedim kapının kolu yalama oldu diyerek elini ordan çektim hafif sert..Asla o yaşta çocuğu yere itekleyecek kadar kadar değil ve nasıl olduğunu anlamadan yeğenim kendini yere attı ve hani çocuklar rol icabı ağlarya uzun uzun ağladı..ben neden ağladığını bile anlamadım ve bianda abim arkasını döndü baktı yeğenim parmağıyla beni gösterip beni itelediiiii diye ağlıyor.ben şok tabii abim içeri girdi ve benim babasız büyüyen bi çocuğa vurduğumu düşünüp,beni öyle bi dövdükiiiii
Hayatımda yediğim en kötü dayaklardan biridir..duvardan duvara çarpıp saçlarımdan çekip niye sen onu yere atmışsın...hani deseniz başka zamanlar ben yeğenime karışan döven biriolsam neyse ama ilk defa böyle bişey oluyor.ben sadece uyarırdım ders çalışırken koşma bağırdıında sessiz ol gibisinden..öyle dayak yedimki gözlerimin altı morardı saçlarımın çekilmesinden.onun çocukça ağlamasına abim beni öldüresiye dövmüştü...sonra odama gittim kapıyı kitledim saatlerce ağladım.ben bunu yaşadığımda lise 2 ye gidiyordum.Ablam vicdan yapıp odamın kapısında nöbet tutupp kapıyı aç bak abim için o salak bilmeden yaptı aç bak sana aldığı kalıcı bi ruj vardı 30 liraya almış o dönem sana onu vericem diyor...nefret ediyorum dedim hepinizden.sendende kızındanda.
af diliyor sonra gidiyor ben karanlık odada intihar etmeyi düşünüyorum..ve bu sırada abim sonra pişman oluyor.annem halime üzülüyor ama asla destek olmuyor.
Ben yeğenimin yaramazlıklarına karştığım için büyük abimde bigün tokat etmıştı hakaret etmişti..Bi gün hiç unutmam yaş pasta yapmışım..herkes kendine düşeni yemiş en sona annem kalmış.bende heyecanla annemin yemesini bekliyorum ve yeğenim nrmalin üstünde iştahlı annemin payınıda isteyince bende niye bakıyosun o annanenin payı dediğim için büyük abim bana !gerizekalı aptal defol git o çocuk bakmışsa istemişse ne olmuş çık odadan defol deyip beni kovdu..15 tim sanırım hayatta kimseye güvenmeyen berbat bi ergenlik dönemiydi..
bu arada yeğenim artık abimler onu her sevdiğinde bana kötü kötü bakıp kıskandırmaya çalışıyor.küçük ama herşeyin farkındaydı.bana verilmeyen değerinde...
İçimden diyorum yaşadığım duruma bak....bu nasıl bi duygu..üniversite döneminde ablamın yanına gidişlerim yediğim dayağı hakareti unutmaya çalıştığım zamanlardı...Ablam üniversitedeykende bi kaç kişiyle görüşştü ben ona destek iyi bi kızkardeş oldum..herşeyi konuşurduk aba yeğenim artık küçüklüğünden kalma duygulara devam ediyordu..3.sınıfa gidiyor..benim burnum biraz problemli bana yine sinsice bakıp senin burnunun uucu niye böyleee diye soruyor.bigün yine 4.sınıfa giderken ben ilkokul albümümü ablamlara gösterirken sınııfın en kaba görünen en çirkin kötü görünümlü kızını bana gösterip sen busuunn diyor..susuyorum diyorum ben onamı benziyorum ki alakam yok.o bunu anlayacak yaşta....
Yıllar böyle geçti iyi kötü....sürekli davranışlarımı kontrol etme bakma kontrol durumları ki ben birinin sürekli yemek yerken başka zamanda bana bakmasından rahatsız olurum yok diyorlarki seni örnek alıyor en küçük teyzesi sensin diye..bi yere kadar tamam diyorum.sonra yeğenim büyüyor ve boyu uzadıkça sürekli kendisiyle beni kıyaslıyor sürekli heryaptığıma dikkat ediyor..bu normaldir ama benim yaşadığım sınırın üstü.boyum 1.64 boy kompleksim hiç yoktur..keşke daha uzun olsaydım demişimdir tabii ama şikayetçi değilim en yakın arkadaşlarım 1.75-76 boylarındadır ve ben kendimi hiç kötü hissetmem...
Nasılki yeğenim büyüdü 13-14 yaşına geldi boyu 1.70 geçti sanırım hani bazen anlarsınızya sizden uzun birinin üstünlük tasladığı bakışları..işte bana teyzesine topuklu terlik giyip sinsi bakışlarını yakaladım defalarca..çocukluğuna verdim dedim Allahım bu ne yaşadığım.fazla yapınca ablamada yeğenimede dedim ece sen napıyosun sürekli bana yan bakıp süzülmeler oldu keç keredir mahçup olup o an başını öne eğdi ablamsa bana boşver densizlik etmiş dedi..umursamadım..sonra güzel giyinince artık genç kız olmuş yine durum aynı..
son bir yıldada gizliden benşm bilgisayırımı kullanmalar sonradan inkar etmeler..bi ara küstüm dedim sen böyle yaparsan bak ben bi teyze olarak senin hayatında kalmam..söylediğim sözleri ciddiye almayıp dalga geçer halleri sürekli beni kontrol etmeleri..bunaldım artık yıllarca..ve çocukluktan gelen o duygu..
küstüğüm bi dönem yine izinsiz internetimi bilgisayarımı kullanmış zannediyorki farketmiyorum.ablama söylediim artık tak etti canıma söylemekten yoruldum hiç muhatap olmadım.ablam kızmış bu sefer..teyzen senle küs sen onun özel eşyasını nasıl izinsiz kullanırsın bi defada değil...
buraya yazdıkalrım yaşadığımın yarısı bile değil...şimdi yaklaşık bi yıldır konuşmuyorum aynı evdeyiz.ablamla aramız iyi oda herşeyin farkında..ben söz geçiremiyorum diyor.Bende ablamı suçluyorum küçükken seni sevmiyorlar diye doldurmasaydın bu kız böyle olmayacaktı diyorum.şimdi ablamda pişman..
Ve ben yıllarca yaşadıklarımdan yeğenimle böyle olmayı istedimmi.Hayır..ama öyle şeyler olduki bu durumdayım.vicdanım rahat çünkü öyle kötü şeyler hissettimki mesela ben tv de birinin yakışıklı olduğunu söylesem dikkatle ona bakması,her konuda kıyasladığını hissetmem herşeyi bitirdi..Bana sen teyzesisin seninle kendini kıyaslıyor dediler ama durum buda değil bi yere kadar hoş karşılarsın bu durumu benimki o değil..
Şimdi aynı evdeyiz benim olduğum odaya gelmesine izin vermiyorum 14 yaşında.görmeye tahammülüm yok diyebilirim..sayısız şey yaşadım.ablamda durumu kabullenmiş.böylesi iyi huzurum yerinde..Ama bazen yeğen olarak şevkatimi düşünüyorum..ben yapabileceğim herşeyi yaptım inanın 10 yıl içinde...herşeyi...bi teyse olarak yaşımdan çok daha büyük şeyler yaşadım...ama bazen üzülüyorum bu duruma..en son konuştuğumda dedim ben sana çok söyledim ece..sana çok iyi bi teyze olup artık bütüdün seninle arkadaş gibi olup herşeyimiz güzel olabilirdi..ama senin bile istey yaptıkların yüzünden konuşmuyorum.bunu dediğimde mahçup oluyor susuyor ama bana karşı o duygusu her defasında geçmiyor..
kıyaslaması tehlikeli boyuta gelmişti artık....ve ben hiç bi zaman havalı kendini öven güzellik konusunda ona buna hava atan biri değilim...
yazdıklarım çok karışık oldu belki ama inanın nasıl anlatacağımı bilemiyorum...bu durumu kabullenip hayatımda biri yada birilerini silmiş olmak canımı acıtıyor..Ama içimden bi ses senin için hayırlısı buydu diyor.vicdanım rahat
Bu arada aile bağlarımız güçlü değildir...tüm bunlar dışında dayak psikolojik baskı küçümsenme hepsini yaşamışımdır büyüklerimden..kimi yeri geldi özür diledi benden ama geçmediii..........
24 yaşındayım hayattan hiç bi beklentim yok...psikolog derseniz bende istiyorum gitmeyi yıllardır...hatta liseden beri...ama cesaretim yok.benşm psikolojimi bu duruma getirenlerin
Aaaaaa bak psikoloğa gidiyormuş demelerini dalga geçer gibi söylemelerini istemiyorum.yeğenim bile nunu der herkes der..gidersemde gizli olur ve bi gün kendi maaşımı aldığımda olur.
Çok uzun oldu okuyan herkesten Allah razı olsun.sadece paylaşmak istedim ...
yakında 25 yaşına giriyorum üniversiteden bu sene mezun oluyorum kısmetse..benim sorunum yıllardır bilinçaltıma yerleşmiş olan kötü hatıraları silip yeni bir başlangıç yapamıyor olmam.Anlatacaklarım kiminizin ailesinde vardır kiminizin yoktur ama lütfen anlayış gösterin ve hiçbirşey için asla olmaz demeyin..
Herşey ben 13 yaşında ortasona gidiyorken başladı.en büyük ablam benden on yaş büyük.ben 5.sınıfta görücü usülü evlenmişti.o zamanlar pek hatırlamasamda babamın isteksiz olması ama o yıllarda zaten ailemizde kızların 18-19 dedimi evlendikleri ve genelde kızların okumadığı..yanlış bi kararla ailesi yaşantısı bize uygun olmayan biriyle ablam evlendi.başlangıçta kötü olmasada ablamın sonraları aslında utlu olmadığı adamın çok sorumsuz olduğunu evde tüp bitse bişey olsa bile ilgilenmediğini evliliklerinin 3.yılı öğrendik ve bu sorunlarla ablamın eski eşinin dayak girişimiyle beraber evlilikleri bitti.babam bunu duyduğu an uzun yola çıktılar ve ablamı getirdi.onu o yalnız ve sorumsuz adamdan kurtardı çok şükür.Ama başlangıçta ablamı araştırmadan nasıl öyle bi adama verdiği için çok suçladı kendini ve annemi..çünkü ablamın evlenmesinde anneminde payı vardı mutlaka.Çocukken farkında değildim ama şimdi baktığımda ablamı hiç düşünmemişler evlilik yaşına gelmiş gibi düşünüp vermişler.adam iyide çıkabilirdi buda bi ihtimal ama öyle olmamış.
Ablam boşandığında 2.5 yaşında yeğenimde vardı.geldikten sonra babam ablamın okuması için elinden geleni yapıp 3 yıl dersaneye gönderdi ve ablam kazanıp güzel bi şehre yeğenimle beraber okumaya gitti.özel ev tutuldu ve babam evlenirken yaptığı hatayı maddi manevi fazlasıyla gidermeye çalıştı.Normaldede şevkatli bi babadır her yönüyle.Tabii bu mutsuz bi evliliğin ablamın hayatına kattığı eksiklikleri gideremezdi..
Benim hikayemse burada başlıyor..ablam ilk geldiğinde bize üst kat komşularından bahsediyordu ve çok iyi olduklarından ablama çok iyi davrandıklarından vesaire..bi tane oğulları varmış misal ablamdan 4-5 yaş büyük.şaşııracaksınız belki ama ablamın evliliği son bir yıl gerçek bi evlilik gibi olmadığından güya o adam ablam boşandıktan sonra ablamla evlilik düşünürmüş çok iyi efendi biriymiş ablam böyle anlattı.benim zaten yaşım pek ermiyor anlattıkalrına..annem ablamı bilinçsiz bi şekilde evlendiridiği için suçlu ve kızım önce oku..sonra adam seni halen sevip beklerse o zaman düşün demişti.
ablamda o komşularına arada mektup yazardı yolardı bahsettiği adamın yengesiyle iyi arkadaşlar sözde.benle beraber postaneye giderdik yollardık.hep çok iyi insanlar derdi.ilk aylar oluyor tabi..
Ve ben bigün meraktan ablam kapıyı kitleyip niye o kadar mektup yazıyor diye merak edip o mektubu okudum..yanlış yaptım onun özeliydi ve karışmamalıydım.13-14 yaşındaydım o dönem..ve mektubu okuduğumda büyük bi şok yaşadım.Ablamın o bahsettiği adama aşk mektubu yazdığını ve henüz daha evliyken aylarca görüştükleri anlaşılıyordu mektuptan...benim için büyük bir yıkımdı..o yaşta okuduğum o cümleleri anlayacak durumda bile değildim.Şimdi halen o kadar yıl geçmiş bin pişmanım okuduğuma...
ablam başta okumak istemiyordu sanırım direk o adamla yeni bi evlilikti düşüncesi ama bunu o kadar erken söylemezdi babama..
Neyse ben görünce ne yapacağımı şaşırdım.bunu anneme asla söyleyemezdimm kötü şeyler olurdu çünkü ablam eve geleli daha 1-2 ay olmamıştı sanırım..bunu diğer ablamla paylaştım oda dedi kimseye söylemeyelim.ben konuşayım zamanla bırakır olmayacağını anlar.
zamanla mektuplar sıklaşmaya başladı çünkü benide yanında götürüyordu psikolojim altüsttü o dönem.zaten kötü bi ergenlik geçirdim ben..ilk adet olduğumda annemede ablalarımada paylaşamadım mesela..çok ilgisizlerdi sanki ayıp bişeymiş gibi..ortasonda ilgi duyduğum bi çocuk vardı ismini defterime yazmışım unutmuşum silmeyi..bunu gören küçük ablam annem büyük bi hata yaptığımı söyler.kızarlardı.benimse derslerim çok çok iyiydi ilkokul boyunca hep takdir almış ders disiplinine sahip bi öğrenci...erkeklerlede konuşamayacak kadar utangaç..
neyse ablam büyük ablamla konuştu ve ablam inkar etti benim ona iftira attığımı söyledi.o günden sonrada bana düşmanca davrandı..benimle büyük kavgalar etti çünkü belkide o adamla evlenmek için o mektubun okunması önünde engeldi.biz annemlere söyleemdik başlangıçta böyle aylar geçti ablam öyle bişey olmadığını söylemiş diğer ablama ve ben bi gün evde tekiz o adamla telefon görüşmesi yapıp konuştuğunu gördüm ve korkumdan kimseye bişey demedim.sadece o ablamla paylaştım ve ablam yina inkar etti bana şiddet uyguladı yalancı iftiracı sanane benim hayatımdan vesaire..haklıydı belkide..evet banane.neden ben bunları yaşadım şahit oldum.keşke hiçbişey farketmemiş gibi davransaydım.
Sonraları o diğer ablamda mektuplar yakaladı ve en sonunda bu iş büyük ablamın görüştüğü adamın babasının benim babamı arayıp 'kızın oğluma musallat olmuş ben sizi tanımam etmem ama bu iş olmaz' demesiyle açığa çıktı.babam kalp krizi geçiriyordu nerdeyse..iki yıl içinde oldu tüm bunlar..yıkılmıştık nasıl bir yüktü bu düşünün..
bu sürede ablam beni sevmiyor yeğenim büyüyor ve yaramazlıkları söz dinlememesi rahatsız oluyorum ablamın beni dövmeye kalkması hep suçlaması psikolojim çok bozuktu ailede yaşananlardan..ablamın bana gösterdiği düşmalık duygusu yeğenimle ilişkimi etkiliyor.ona hiçbişekilde sevsem yaranamam kızsam hiç yaranamam..lise hayatım berbat geçti böylece..derslerim başarım herşeyim özgüvenim düştü.Ablam babama ve anneme karşı büyük bi kinle yaşıyordu artık.ve 4-5 yaşındaki yeğenime 'bizi sevmiyorlar senide sevmiyorlar diye aşıladı hep..' üniversiteyi kazandığı dönemde...araya yıllar girdi bunlar unutuldu benim ablamla aram iyi olmaya başladı..yaz stajlarında yanına gittim iki ay yeğenime baktım o sıra ilkokula gidiyordu..ama eskiye dair kötü anılar unutulmuyor tabii..
Çünkü tabiiki ne yaparsa yapsın tabiiki ben ablamı seviyordum.ama çok kötü şeyler yaşamıştım.mesela yeğenimin en ufak bişeyine karışamazdım.asla kızamazdım kızarsam ablam karışma derdi karışamazsın.Sorumluluğa gelince bütün sorumluluğu bana verirdi kendisi arkadaşıyla gezmeye istanbula gidip bana teslim ederdi annemlerin haberi olamzdı ama ben desemki yeğenim şunu yapma kıyafetlerini topla yada başka bişey çok çok rahatsız olurdu.yeğenimde bu duygularla büyüdü..kimi zaman yabancı gibi davranırdı banada diğer teyzelerinede...ki onunla en çok ilgilenen banyosundan yemeğinden ben olmama rağmen..diğer ablalarım yapmazlardı severlerdi ama ilgili değillerdi..bense ablam 3 yıl içinde üniversitey gitmeden öncede sonrada yeğenimle ilgili büyük sorunlar yaşadım dayaklar yedim...Anlamsız ve bi o kadar acı..............unutamadığım.
Yeğenim 5-6 yaşlarında bigün abim dışarı çıkıyor ayakkabısını giyerken yeğenimde kapının kulpuna aslıyor sürekli bende asılma bak bozuldu diye çok sefer uyarmışım ama yeğenim inadına başkalarının yanında yaşı küçük olmasına rağmen bana kötü bakıyor ve ben ne desem tersini yapıyor.bende dedimki ama kaç defa dedim kapının kolu yalama oldu diyerek elini ordan çektim hafif sert..Asla o yaşta çocuğu yere itekleyecek kadar kadar değil ve nasıl olduğunu anlamadan yeğenim kendini yere attı ve hani çocuklar rol icabı ağlarya uzun uzun ağladı..ben neden ağladığını bile anlamadım ve bianda abim arkasını döndü baktı yeğenim parmağıyla beni gösterip beni itelediiiii diye ağlıyor.ben şok tabii abim içeri girdi ve benim babasız büyüyen bi çocuğa vurduğumu düşünüp,beni öyle bi dövdükiiiii
Hayatımda yediğim en kötü dayaklardan biridir..duvardan duvara çarpıp saçlarımdan çekip niye sen onu yere atmışsın...hani deseniz başka zamanlar ben yeğenime karışan döven biriolsam neyse ama ilk defa böyle bişey oluyor.ben sadece uyarırdım ders çalışırken koşma bağırdıında sessiz ol gibisinden..öyle dayak yedimki gözlerimin altı morardı saçlarımın çekilmesinden.onun çocukça ağlamasına abim beni öldüresiye dövmüştü...sonra odama gittim kapıyı kitledim saatlerce ağladım.ben bunu yaşadığımda lise 2 ye gidiyordum.Ablam vicdan yapıp odamın kapısında nöbet tutupp kapıyı aç bak abim için o salak bilmeden yaptı aç bak sana aldığı kalıcı bi ruj vardı 30 liraya almış o dönem sana onu vericem diyor...nefret ediyorum dedim hepinizden.sendende kızındanda.
af diliyor sonra gidiyor ben karanlık odada intihar etmeyi düşünüyorum..ve bu sırada abim sonra pişman oluyor.annem halime üzülüyor ama asla destek olmuyor.
Ben yeğenimin yaramazlıklarına karştığım için büyük abimde bigün tokat etmıştı hakaret etmişti..Bi gün hiç unutmam yaş pasta yapmışım..herkes kendine düşeni yemiş en sona annem kalmış.bende heyecanla annemin yemesini bekliyorum ve yeğenim nrmalin üstünde iştahlı annemin payınıda isteyince bende niye bakıyosun o annanenin payı dediğim için büyük abim bana !gerizekalı aptal defol git o çocuk bakmışsa istemişse ne olmuş çık odadan defol deyip beni kovdu..15 tim sanırım hayatta kimseye güvenmeyen berbat bi ergenlik dönemiydi..
bu arada yeğenim artık abimler onu her sevdiğinde bana kötü kötü bakıp kıskandırmaya çalışıyor.küçük ama herşeyin farkındaydı.bana verilmeyen değerinde...
İçimden diyorum yaşadığım duruma bak....bu nasıl bi duygu..üniversite döneminde ablamın yanına gidişlerim yediğim dayağı hakareti unutmaya çalıştığım zamanlardı...Ablam üniversitedeykende bi kaç kişiyle görüşştü ben ona destek iyi bi kızkardeş oldum..herşeyi konuşurduk aba yeğenim artık küçüklüğünden kalma duygulara devam ediyordu..3.sınıfa gidiyor..benim burnum biraz problemli bana yine sinsice bakıp senin burnunun uucu niye böyleee diye soruyor.bigün yine 4.sınıfa giderken ben ilkokul albümümü ablamlara gösterirken sınııfın en kaba görünen en çirkin kötü görünümlü kızını bana gösterip sen busuunn diyor..susuyorum diyorum ben onamı benziyorum ki alakam yok.o bunu anlayacak yaşta....
Yıllar böyle geçti iyi kötü....sürekli davranışlarımı kontrol etme bakma kontrol durumları ki ben birinin sürekli yemek yerken başka zamanda bana bakmasından rahatsız olurum yok diyorlarki seni örnek alıyor en küçük teyzesi sensin diye..bi yere kadar tamam diyorum.sonra yeğenim büyüyor ve boyu uzadıkça sürekli kendisiyle beni kıyaslıyor sürekli heryaptığıma dikkat ediyor..bu normaldir ama benim yaşadığım sınırın üstü.boyum 1.64 boy kompleksim hiç yoktur..keşke daha uzun olsaydım demişimdir tabii ama şikayetçi değilim en yakın arkadaşlarım 1.75-76 boylarındadır ve ben kendimi hiç kötü hissetmem...
Nasılki yeğenim büyüdü 13-14 yaşına geldi boyu 1.70 geçti sanırım hani bazen anlarsınızya sizden uzun birinin üstünlük tasladığı bakışları..işte bana teyzesine topuklu terlik giyip sinsi bakışlarını yakaladım defalarca..çocukluğuna verdim dedim Allahım bu ne yaşadığım.fazla yapınca ablamada yeğenimede dedim ece sen napıyosun sürekli bana yan bakıp süzülmeler oldu keç keredir mahçup olup o an başını öne eğdi ablamsa bana boşver densizlik etmiş dedi..umursamadım..sonra güzel giyinince artık genç kız olmuş yine durum aynı..
son bir yıldada gizliden benşm bilgisayırımı kullanmalar sonradan inkar etmeler..bi ara küstüm dedim sen böyle yaparsan bak ben bi teyze olarak senin hayatında kalmam..söylediğim sözleri ciddiye almayıp dalga geçer halleri sürekli beni kontrol etmeleri..bunaldım artık yıllarca..ve çocukluktan gelen o duygu..
küstüğüm bi dönem yine izinsiz internetimi bilgisayarımı kullanmış zannediyorki farketmiyorum.ablama söylediim artık tak etti canıma söylemekten yoruldum hiç muhatap olmadım.ablam kızmış bu sefer..teyzen senle küs sen onun özel eşyasını nasıl izinsiz kullanırsın bi defada değil...
buraya yazdıkalrım yaşadığımın yarısı bile değil...şimdi yaklaşık bi yıldır konuşmuyorum aynı evdeyiz.ablamla aramız iyi oda herşeyin farkında..ben söz geçiremiyorum diyor.Bende ablamı suçluyorum küçükken seni sevmiyorlar diye doldurmasaydın bu kız böyle olmayacaktı diyorum.şimdi ablamda pişman..
Ve ben yıllarca yaşadıklarımdan yeğenimle böyle olmayı istedimmi.Hayır..ama öyle şeyler olduki bu durumdayım.vicdanım rahat çünkü öyle kötü şeyler hissettimki mesela ben tv de birinin yakışıklı olduğunu söylesem dikkatle ona bakması,her konuda kıyasladığını hissetmem herşeyi bitirdi..Bana sen teyzesisin seninle kendini kıyaslıyor dediler ama durum buda değil bi yere kadar hoş karşılarsın bu durumu benimki o değil..
Şimdi aynı evdeyiz benim olduğum odaya gelmesine izin vermiyorum 14 yaşında.görmeye tahammülüm yok diyebilirim..sayısız şey yaşadım.ablamda durumu kabullenmiş.böylesi iyi huzurum yerinde..Ama bazen yeğen olarak şevkatimi düşünüyorum..ben yapabileceğim herşeyi yaptım inanın 10 yıl içinde...herşeyi...bi teyse olarak yaşımdan çok daha büyük şeyler yaşadım...ama bazen üzülüyorum bu duruma..en son konuştuğumda dedim ben sana çok söyledim ece..sana çok iyi bi teyze olup artık bütüdün seninle arkadaş gibi olup herşeyimiz güzel olabilirdi..ama senin bile istey yaptıkların yüzünden konuşmuyorum.bunu dediğimde mahçup oluyor susuyor ama bana karşı o duygusu her defasında geçmiyor..
kıyaslaması tehlikeli boyuta gelmişti artık....ve ben hiç bi zaman havalı kendini öven güzellik konusunda ona buna hava atan biri değilim...
yazdıklarım çok karışık oldu belki ama inanın nasıl anlatacağımı bilemiyorum...bu durumu kabullenip hayatımda biri yada birilerini silmiş olmak canımı acıtıyor..Ama içimden bi ses senin için hayırlısı buydu diyor.vicdanım rahat
Bu arada aile bağlarımız güçlü değildir...tüm bunlar dışında dayak psikolojik baskı küçümsenme hepsini yaşamışımdır büyüklerimden..kimi yeri geldi özür diledi benden ama geçmediii..........
24 yaşındayım hayattan hiç bi beklentim yok...psikolog derseniz bende istiyorum gitmeyi yıllardır...hatta liseden beri...ama cesaretim yok.benşm psikolojimi bu duruma getirenlerin
Aaaaaa bak psikoloğa gidiyormuş demelerini dalga geçer gibi söylemelerini istemiyorum.yeğenim bile nunu der herkes der..gidersemde gizli olur ve bi gün kendi maaşımı aldığımda olur.
Çok uzun oldu okuyan herkesten Allah razı olsun.sadece paylaşmak istedim ...
dün gibi aklınızda herşey normal de bu kadar uzun hikayeleri okumam ama çok kötü dayaklara içim sızladı Rabbim en kısa sürede sizi hayırlı düzgün bir adam ile karşılaştırsın biran önce kurtul o evden 
