- Konu Sahibi rapunzel0316
-
- #1
Merhaba kızlar, yine bir ayrılık öyküsü ile size geliyorum. 1 seneyi geçen bir ilişkimiz vardı. Farklı şehirlerde üniversite öğrencisiyiz. Başlarda cicim aylarında her şey çok güzeldi, zamanla farklı hayat tarzlarımız olduğunu farkettik ve birbirimize uyum göstermeye çalıştık, daha doğrusu ben uyum göstermeye çalıştım. Ben açıkçası çok sosyal olmayan bir insanım fakat farklı şehirler, konserler, sergiler gezmeyi çok severim. (Eski) sevgilim ise her gün arkadaşları ile takılır, ne biliyim çay içerler bilgisayar oyunu oynarlar, fakat konsermiş geziymiş hiiiç sevmez. Bu konuda daha önce başlık da açmıştım. Şimdi böyle anlatırken bana bile o kadar saçma geliyor ki ayrılık nedenimiz. Defalarca bu konuda kavga ettik çünkü onunla beraberliğimden beri ben ne bir konsere ne bir geziye gidemez oldum, benimle gelmiyor ve arkadaşlarımla gittiğimde de trip atıyor. Beraber gitmeyi o kadar çok istedim ki 1 yıldır defalarca plan yapmaya çalıştım, hadi bir haftasonu 1 günlük Uludağ'a gidelim, hadi bu akşam şu konsere gidelim. Yok yok yok! Sürekli bahaneler, birinde canı istemez, birinde parası olmaz, birinde okulu ekemez. İnsan 1 yılda hiç zaman ayıramaz mı ya? Görüştüğümüzde sürekli evde oturuyoruz, beraber pasta yapıyoruz, bazen cafeye falan gittiğimiz oluyor o da çok nadir. Tamam beraber bunları yapmak da güzel de, benim bir hayat tarzım var ve ben daha öğrenciyim sonuçta. Bu kadar eve tıkılmaya gerek yok ki. İleride iş hayatına atıldığımızda zaten hiç bir şeye zamanımız olmayacak. Bıraksa azıcık hevesimi alsam 2 konsere gitsek de benim çenem kapansa ne güzel olmaz mı? Başlarda belki parası yoktur diye üstüne gitmiyordum, 1 yıldır hala tık yok ve anladım ki hepsi bahane. Benim sürekli ödevim sunumum oluyor ve gerçekten çok bunalıyorum, benim başetme yolum böyle küçük aktiviteler. Ve bunlar olmayınca 1 yıldır depresyonda gibiyim.
Derkeeen 3 hafta önce yine bir konser mevzusunda tartıştık, bana söz vermişti fakat son anda bahane üstüne bahane. Ben de sinirlendim ve yüzüne kapattım. O günden beri ikimiz de birbirimizi ne aradık ne mesaj attık. Bazen Facebook'da karşılaştık ama hiç konuşmadık. Dün ilişki durumunu kaldırmış ve bu şekilde bitti, fotoğraflarımızı hala kaldırmamış. Hiç konuşmadan, bu derece çocukça. Ve ilk defa bir ayrılıkta ağlamadım, hala ona sinirliyim. Asla bir adım atmak istemiyorum. Belki o konuşsaydı yumuşardım, bir şans verirdim. Benim hatam telefonu onun yüzüne kapatmak oldu. Onun hatası benim yaşam tarzıma saygı duymamak oldu.
Sanki konuşsam hemen geri eski halimize döneriz gibi bir his var içimde, belki o yüzden bu kadar rahatım, onu kaybettiğimi hala anlayamadım gibi geliyor. Bir yandan da mantıklı düşündüğümde, ben böyle bir adamla bir ömür geçiremem diyorum. Eğlence anlayışımız, tatil anlayışımız, aktivitelerimiz o kadar farklı ki, sadece aşk yetmiyor, hayatta aşktan başka şeyler var ve onunlayken başka bir hayatım olamıyor. Ne büyük bir aşkmış hiç konuşmadan bitti.
İtiraf edeyim bir yandan da daha iyisini bulamazsam diye bir korku sardı içimi. Yalnız kalmaktan korktum sanırım. Çünkü gerçekten düzgün bir insandı, asla ve asla aldatır mı diye şüphe duymadım. Siyasi, dini, sanatsal her konuda görüşlerimiz o kadar aynıydı ki, benimle bu derece aynı olan başka bir ruh ikizim olamaz. Teoride aynıydık fakat pratikte farklıydık işte.
Şimdi ne yapsam, öylece bekliyorum. Bana bir şeyler yazmasını istiyorum, ama barışmak isteyip istemediğimi bilemiyorum :2:
Derkeeen 3 hafta önce yine bir konser mevzusunda tartıştık, bana söz vermişti fakat son anda bahane üstüne bahane. Ben de sinirlendim ve yüzüne kapattım. O günden beri ikimiz de birbirimizi ne aradık ne mesaj attık. Bazen Facebook'da karşılaştık ama hiç konuşmadık. Dün ilişki durumunu kaldırmış ve bu şekilde bitti, fotoğraflarımızı hala kaldırmamış. Hiç konuşmadan, bu derece çocukça. Ve ilk defa bir ayrılıkta ağlamadım, hala ona sinirliyim. Asla bir adım atmak istemiyorum. Belki o konuşsaydı yumuşardım, bir şans verirdim. Benim hatam telefonu onun yüzüne kapatmak oldu. Onun hatası benim yaşam tarzıma saygı duymamak oldu.
Sanki konuşsam hemen geri eski halimize döneriz gibi bir his var içimde, belki o yüzden bu kadar rahatım, onu kaybettiğimi hala anlayamadım gibi geliyor. Bir yandan da mantıklı düşündüğümde, ben böyle bir adamla bir ömür geçiremem diyorum. Eğlence anlayışımız, tatil anlayışımız, aktivitelerimiz o kadar farklı ki, sadece aşk yetmiyor, hayatta aşktan başka şeyler var ve onunlayken başka bir hayatım olamıyor. Ne büyük bir aşkmış hiç konuşmadan bitti.
İtiraf edeyim bir yandan da daha iyisini bulamazsam diye bir korku sardı içimi. Yalnız kalmaktan korktum sanırım. Çünkü gerçekten düzgün bir insandı, asla ve asla aldatır mı diye şüphe duymadım. Siyasi, dini, sanatsal her konuda görüşlerimiz o kadar aynıydı ki, benimle bu derece aynı olan başka bir ruh ikizim olamaz. Teoride aynıydık fakat pratikte farklıydık işte.
Şimdi ne yapsam, öylece bekliyorum. Bana bir şeyler yazmasını istiyorum, ama barışmak isteyip istemediğimi bilemiyorum :2: