Merhaba millet,
2016 Mayıs ayında çokta severek evlendim eşimle. 1 yılda ondan öncesinde bir sevgililik dönemimiz oldu. Sevgiliyken çok iyiydi bana karşı, kavgamız gürültümüz pek olmazdı, fikirlerime özen gösterirdi, el üstünde tutardı, birlikte gezer dolaşırdık.
Evlendikten sonra direk kabus oldu. bir insan bu kadar nasıl değişebilir şaştım kaldım. Ailesinin ağzına bakan, onlar ne derse yapan, benim söylediklerimi pek umursamayan, ben bir şey deyince tam tersini yapıp banada her defasında ama , inat yapıyorsun diyen, sürekli annemlere gidelim diyen (ki evlenmeden önce eve zor girerdi ben derdim dışarda durma ailenin yanında ol diye ) bi insan oldu.
evlenmeden bir sürü borç yapmış. bu olabilir tabi yuva kurmak kolay değil. ama ailesiyle harcamış herkesin haberi var bir benimle paylaşmamış. takılarımı aldı götürdü borca yatırdı ben görmedim bile. düğün yaparken kız tarafının alması gereken her şeyi bana aldırıp. erkek tarafının alması gereken her şeyi ailesiyle ortak borcundan harcayıp bana borç getirmiş.
Kıyafetime karışmayan insan şimdi omzum gözükse bana kötü davranan , ağır sözler söyleyen biri oldu.
bende çalışıyorum kendisi de çalışıyor. evin yemeği temzliği her şeyi bende hiç bir şeye yardım etmedği gbi birde ufacık bir şeyde hemen azarlanıyorum.
bir pazarımız var yataktan kalkmak bilmez. kaldırsam kalkmaz. kaldırmasam bu kdr saat niye uyuttun kahvaltı hazırlayp kaldırsaydın der. (sanki o da bana zimmetliymiş gbi birde). her hafta sonu bir plan yapardık dolaşırdık. şimdi gözün hep dışarda gezmicez oh olsun sana haketmiyorsun sen diye garip cümleler kuruyor. kendi benden çok çevresiyle görüşüyor ama. ayrıca ben ona dışarı çıkalım bile demiyrm buna rağmen bu cümleler bana geliyor.
evlendikten snra çekilecek bir insan olmadı yani. artık sabredebilecek gücüm kalmadı. üstüne birde Hamileyim!
ufak tefekte o kadar çok şey oluyorki. mesela aynı şeyi ben desem yapmıyor. 10 dk sonra kardeşi annesi dese hemen yapıyor. onlarla konuştuğu şeyleri benden sürekli gizliyor.
Bu kadar şeye de bir şey desem küssem konuşmasam, umrunda değil "Ben Böyleyim" "Keyfin Bilir" gbi cümleler kuruyor.
Eve gitmek istemiyorum. suratını görmek istemiyorum. eşimden böyle yaptıkça soğuyorum, sürekli mutsuzum. evliyim , çocuğum olacak diye sürekli sabrediyorum. çok yoruldum.
sizden fikirlerinizden, tecrübelerinizden bir başka gözle bakıp yardımcı olmanızı istiyorum
Ne yapmalıyım? Nasıl eski günlerimize döneriz? Ne yapsam yaptığı hatayı anlar?
Mutlu olmak varken mutsuzluk niyedir anlamıyorum. yardım edin
(((((
