evet kızlar,bitanecik kızım ayın 22 sinde dünyaya geldi..çok zor bi ameliyattı,çok kan kaybettim,hastanede 1 gün fazladan kaldım,zar zor toparladım...annem şimdi hem bana hem torununa bakıyo...kaynanamla,eşimle araları iyi sayılır...eşimle daha iyi,eşim akşamları bugün bişey yemediniz,yoruldunuz tost yapayım size falan diyo..anladı tabi ona nasıl ihtiyacımız olduğunu...artık ne zaman gidecek falan da demiyo.ama ameliyatın 3.gününden itibaren yine benim canıma okudu,hemen kalk,adapte ol hayata,hemen iyleş falan...beni böyle görünce morali bozuluyomuş,canı sıkılıyomuş...nasıl kalkayım?suratım hala sapsarı kan kaybından,evde 3 gün yattım sadece,gündüzleri hep salonda oturuyorum,yada misafir geliyo onlara çay falan yapıyoruz annemle..kaynanam oturuyo tabi..3 günde bir geliyo,onda da misafir getiriyo,yakın akrabalarını..ama ona söyledim,40 ım çıkana kadar kimseyi istemiyorum,toparlanmam lazım dedim,çekine çekine telefon açıyo,izin alıyo,öle geliyolar...artık izin falan alınca da gelmesinler demiyorum tabi,bayram zamanı hani uzak şehirlerden falan gelenler zaten...akşamları eşimle salonda sarılıp oturuyoruz,konuşuyoruz,beraber kızımızı seviyoruz,bu sefer de ertesi gün annem surat yapıyor,akşama kadar beddua ediyor...yine moralim bozuluyor.gerçi annemin de burnundan geldi tabi,sinir oldu kadın bi şekilde sinirlerini boşaltması lazım...ama benim de eşimle aramı düzeltmem lazım,bu bir dönem ve en az zararla atlatmam lazım...güzel bir kızımız var,7-8 ay önceki durumumuza dönmek istiyorum...