Merhaba arkadaşlar;
Bir kaç aydır,topiğe giremedim.Aslında uzaktan takip ettim ve sizlere umut olmak için,durumumdan emin olmak istedim.
Sitenin bu bölümün de,özellikle varikosel ameliyatından sonra hamile kalanlar topiğinde,beni tanımayan
yoktur sanırım.Arkadaşlarla uzun bekleyişimizin ardından,aramızda espri malzemesi bile olmuştu,
''herkes gitti bir biz kaldık buranın gedikçileri''diye :)
Durumumuzu bilmeyenler için kısaca özet geçeyim.
2,5 senelik mutlu evliliğimizin tek eksiğiydi bebeğimiz.
Korunmadan geçen 6 aydan sonra her ilişki de olduğu gibi ilk ben gittim dr'a.
Bütün testlerim normal çıkınca,eşime gitmesi gerektiğini söylediğimde
tipik erkek tepkisi ''acele etme,olacak mutlaka,daha ne kadar oldu ki''oldu.
Ama biraz silkelemeden sonra gönüllü olarak gitti :)
Sonuç 1.200000 sperm...
O rakam ilk başta hiçbir şey ifade etmedi aslında.
Ta ki işin içine girip,sahip olduğumuz sayının normal değerlerin çok altında olduğunu,
durumumuzun çok vahim olduğunu anlayana kadar...
Sonra hormon testleri yapıldı,gayet güzeldi sonuç.
Ama tekrarlayan bütün sperm testlerimiz birbirinin aynıydı.
O an karar verdim,her ne olursa olsun mücadele edicektim.
Asla oluruna bırakıp,kendi kendine düzelmesini beklemeyecektim.
Duyduğum ve aklıma yatan her şeyi denedim.
Kürler,takviyeler,ilaçlar,multivitaminler ve en son ameliyat...
Sayının azlığı araştırıldığında,bir neden yoktu.
Eşimin en son gittiği bir dr,başlangıç aşamasında 1. dereceden bir varikosel olduğunu söyledi.
Aile dostumuz,iyi görüştüğümüz bir ürolog büyüğümüze danıştık.
''ameliyata şimdilik gerek yok,bi faydası olmaz varikosel çok düşük,iltihap varsa kurutması için
antibiyotik vereyim,bi gözlemleyelim''dedi.
Hayatta en kötü şey çaresizlik.ve biz çok çaresizdik.
Çünkü sayının düşük olmasının sebebi bilinmiyordu.
Eve geldim ve yine kendimi burada buldum,kendi durumuma yakın olanları aradım.
Krishazel'i buldum eksik olmasın buralardan,bu topiğin O'na çok ihtiyacı var!
Durumumuzu anlattığım da bana şiddetle eşimin varikosel ameliyatı olmasını söyledi.
Aynı durumu yaşamışlardı ve ameliyat sonrası sayıları fırlamıştı mucizesine kavuşmuştu hatta 2. mucizesine de :)
Eşime anlattım,bana haber vermeden gidip ameliyat gününü almış.O'nun cesareti,isteği beni
daha da güçlendirmişti.Ameliyat sonrası 3 ay geçmek bilmedi.
Test günü geldi ve sonuç ikimizin de omuzlarını düşürdü.
O'dı...Ölçülememişti...
Bir iki gün O'na belli etmedim,''olabilir,daha ilk test bu ancak yenileniyo spermler''diye
O'nu teselli ederken,gizli gizli ağladım.
sonra 6. ay ikinci test,sayı yine 0'dı.
Ameliyat olanlarla konuştuğumuz bir topikte,test sonuçlarımızı söylerken,
sayıları 90-100 milyonlarda olan arkadaşımızın bizim sonucumuzu duyduğunda ki
''Allaha çok şükür bizim sayı problemimiz yok canım'' cümlesi,
zaten bozuk olan moralimi daha da demoralize etmişti.
Yılmadık,pes etmedik,kürlere,takviyelere bir aydan fazla ara vermedik.
Eşim yanlış hatırlamıyorsam son testini eylül ortası gibi vermişti.
Sayı 1.000.000 çıkınca sanki beta-hcg değerimi görmüş gibi sevindim.
En azından bi umut vardı,artabilirdi.Yine standartların çok çok çok altında bir sayıydı ama
yüzümüzü güldürmüştü.Eşim takviyelere her zaman ki gibi devam etti tabi.
Sonra geçen ay bir gün,saat gibi bir tek gün bile gecikmeyen reglim gecikti :)
Ama hiç umutlanmadım biliyor musunuz.Çünkü daha önce reglime bir gün kala bile yaptığım onlarca
idrar testinden,''bu aydan çok umutluyum''diye koştuğum kan testlerinin negatif sonuçlarından sonra.
Çooooooook uzun zaman geçmişti test yapmayalı.
Eşime bir şey söylememe gerek yoktu çünkü benden iyi biliyordu tarihlerimi ve,
bana sinyal veren göğüslerimin ağrısını.Adet olmadan bir hafta önce sormaya başlardı ''göğüslerin ağrıyor mu,
kasıkların bacakların ?''Bir gün geçti,2-3-4... :)
Eşim işteydi aradım ''gelirken test al ama lütfen umutlanma olur mu''
Geldi,testi yaptım,banyo da heyecanla beklemeye başladık.
Ama daha 1 dk yeni geçmişken gördüğüm şeyle aklımı kaçıracak gibi oldum,
aylarca,yıllarca yaptığımız testler de spotun altına sokup dk larca bakıp,ikinci çizgiyi adeta bilinçaltımız da
kendimiz yaratırken,bu defa ikinci çizgi kıpkırmızı,kopkoyu oradaydı işte.
Ben inanamadım,eşimin sesiyle kendime geldim,sonrası çığlık,ağlama ''işte buuuuuu''nidaları :)
yarım saat sonra tekrarladık yine aynı sonuç :) sonra sırasıyla ertesi sabah kan testi,
keseyi görmek,kalp atışlarını duymak...Her bebek her hamilelik bir mucizedir,
ama bizim durumumuzda yaşadığımız bu mutluluğun başka bir tarifi yok...Mucize!
Hiç önemi yoktu aslında ihtimallerin ama düşündüm yine de,
dalgalı kur gibi olan spermlerin sayısı muhtemelen artmıştı,
1,5 ay önce 1.000000 olan sayı ya birden fırlamıştı,
ya da hep dediğimiz gibi ''tek bir tanesi yetmişti'' :)
Yerimde duramıyordum,rüyada gibiydim.Yeni yeni idrak ediyorum her şeyi...
Allahım öyle büyük bir mucize yaşattı ki bize,öğrendiğim günden beri her gün dua ediyorum,
''Allah'ım sana şükürler olsun,bana da yaşattın bu güzel duyguyu,
tanıdığım tanımadığım bütün hemcinslerime yaşat,kimseyi aratma ağlatma,bekletme.
İsteyen,dileyen ve hakeden herkese yaşat''diye.
Çünkü çok isterken sahip olamamanın nasıl bir acı olduğunu inanın en iyi ben bilirim.
Biz eşimle bütün bunları yaşarken çevremizde ki herkese yalan söylemek zorunda kalmıştım.
Ama iyi niyetle ama bir sorun olduğunu hissedip canımı yakmaya çalışarak ''hani bebek yok mu?,
düşünmüyor musunuz?''diye soran herkese ''yok böyle çok iyiyiz,daha erken düşünmüyoruz''diye
kendimin bile inanmadığı yalanları sıralıyordum.Allah affetsin ama o zihniyette insanlara dürüst olup,
''çok istiyoruz ama olmuyor''desem,dahiyane fikirlerini ve laflarını çevire çevire sokarlardı eminim.
Çok uzattım biliyorum ama ben sıkılmadan sonuna kadar okuyacağınızı biliyorum çünkü ben de
''biri böyle mucize hikayesini,güzel sonuçlaını yazsa da okusam''diye can atardım.
Çünkü her mucizeyle biten güzel hikaye bizi biraz daha güçlendiriyor.
''Onlar başarmış,biz de başarabiliriz''diye düşünürdüm okurken.
Canlarım,yüreklerinden geçenleri en iyi bildiklerim;
sakın ama sakın bir tek an bile umutsuzluğa kapılmayın!
Bir tek gün bile olmayacağına inanmayın,vazgeçmeyin.
Ne kadar umudum azalsa da,moralim çöküp,omuzlarım düşse de bir gün bu güzelliği yaşayacağıma hep inandım.
Siz de inanın,sizler o küçük mucizeleri böylesine isterken,böylesine hakederken,
gelmemeleri imkansız!!!
Allah verdiğiniz mücadelenin her adımını görüyor.
Her bir gözyaşınızı,canınızı acıtan herkesi,
her gece yatağa yattığınızda karnınızı okşayarak ettiğiniz duaları,
hiç tanımadığınız bir çocuğun gözlerine bakarak dilediğiniz her şeyi biliyor,görüyor...
Ve hepsinin mükafatını er yada geç veriyor.
Kendinizin bile inanmadığı bir ay da :)
Size kullandığımız kürleri,takviyeleri yazıcam bir sonra ki mesajım da.
Her satırında yeniden yaşadığım hikayem biraz duygulandırdı da :)
Ara verelim,tekrar yazıcam...