Baştan beri, ilk 2 hafta annem sonrasında da kv vardı zaten. Sezaryen oldum, ilk hafta kucağıma almak bile çok zordu. Hep yardım almış oldum bebeğe bakma konusunda. Kendi başıma banyo bile yaptirmadim henüz... bebeğine tek başına bakan o kadar çok insan var ki... ben ise yanımda biri olmazsa bakamazmışım gibi... Kv diyor ki sen emzir git, gece uyanirsa sana haber veririm. İyilik yaptığını düşünüyor ama öyle olmaz ki! Öyle annelik mi olur. Bebeği kendi uyudugum odada uyutsam, aglamasini hemen duyup geliyor. O kadar da iyilik yapmasını istemiyorum. Bıraksa da ben baksam cocuguma, cok aşırı yorulursam, yardım istesem... Sonuç, ben kv ile oturma odasında bebekle uyuyorum, eşim yalnız yatak odamizda
bebek uyanirsa ağlarsa, kv ve ben uyaniyoruz. Bebek onun kucağında bile olsa oturup uyumasini bekliyorum. Bebek ağlarken uyuyamam ki zaten... işte bakıyorum bebeği uyutmayi o başarıyor, bebek onun kucağında aglamayi kesiyor; bu da ben de yetersizlik duygusu oluşturuyor... neyse bugün kendim banyosunu yaptırmayı deniycem....
sinirlerimi bozuyor zırıl zırıl... dün gece iyiydi, bugün dellendi.
