Biz sevgiliyken nerdeyse ilk 1 sene hiç kavga etmezdik. Sonra aynı evde yasamaya basladık. Yine baslarda güzeldi kavga etmiyorduk hiç. Ama sonra benim yasadıgım bir travmam oldu (eşimle alakalı değildi). O zamanlar evet eşim yanımdaydı yalnız bırakmadı beni. Ama ben sözsel duygusal teselli edilememişim.O zaman bunu farkına varamadım.İnsan sorgulamaya baslayınca anlıyor farkediyor yalnızlastırıldıgını. O zamanlar da oyun oynardı evde. Ben travmamdan sonra evet öfkeliydim kendime, hatta anksiyete hastası oldum.Ataklar geciriyordum.Eşim ise o zamanlar sözsel falan da teselli etmedi pek.Ben yalnız hissediyorum, mutlu değilim dediğimde ise o zamanlar hiç üstünde durmuyordu bu konunun.Cogu kez böyle söylüyordum o dönemimde.Sonra ben yine şimdi ki gibi hissettim o zaman da. Ciddi bir konusma yapmıstım evlilik öncesi. Yine ben konusmustum sorular sormustum.Ama farkediyordum aramızda bir duygusal kopukluk vardı.O an o yine tutuklu kalıyor gibi cevaplıyordu.Nasıl hissetiğimi anlatmıstım. Ve nasıl yalnız bıraktıgını da.Ondan sonra biraz değişir gibi oldu. İştee şimdi yine sanki tekrarlıyoruz gibi.Ben de evet onu kırdım bazı zamanlar biliyorum. Fakat bunu acıkca söylemesini isterdim. Sonra işte gittikçe uzaklastık birbirimizden. Ama eşime göre hiç bir soruj yok ilişkimiz de bana öyle dedi ilk bas sordugumda. Yani bu demek oluyor ki ben onun gözü önünde öfkelenirken. Ya da artık tahammülümü kaybedip en önemsiz şeye öfkelenirken. Durup da düşünmemiş demek ki bu kadın neden bu ufak şeye bu kadar tepki görsteriyor artık diye. Çünkü bu soruyu hiç sormadı bana. Mesela ankisyetem gelecek gakiba çarpıntım geliyor dediğimde genelde geçmiş olsun der sadece. Bunu bile uyardım. Şimdi ise hastaneye gidelim mi diyor.Artık içimdem geldiii için mi zoraki mi bilmiyorum. Ama bazense ben hastayken hastaneye gidelim diyor kendisi.Ben anlayamıyorum arrık
adam bildigin gamsız işte
