O kadar üzüldüm ki,bizde dedem ve anneannem ile büyüdük.Hiç aç kalmadık ama o kadar göze battık ki ve laf duymaktan sokaktan içeri girmezdik,kuzenler gelince onlar prenses ben külkedisi oldum hep,çocukluğumu düşününce bazen çok öfkeleniyorum.
Annem çok sonra farketti durumu,bizi aldı ve merkeze taşındık derken birden çok kıymetli olduk.
Gitmeyi,konuşmayı bıçak gibi kesip atmıştım.
En son hastalandığında bastım gittim ve sonunda dayanamayıp patladım."En çok seni seviyorum,kimseden hayır yok" dediğinde, "O yüzden mi bizi koruyamadın,herkes geldiğinde keyif yaparken beni hizmetçi yaptın,geç bunları diye ne var ne yoksa içimde döktüm ve yüzleştim." O dönemi unutturmadı ama rahatladığımı hissettim.
Psikologa giderken çok öfke dolu olduğumu,hayatımda baba, anneanne,teyze gibi öfke duyduğum kişilerle yüzleşmemi söylemişti,sonra herkesle tek tek yüzleştim ve hafifledim.Ne sevgi ne öfke kalmadı,kimsede arayıp sıkıştıramadı birdaha.
Çocukluğunu getirmez ama içinde biriktirdiklerini,sebep olan kişiye aktar artık,en azından için rahatlar ve yüzsüz gibi arayamazlar.Ben küçük çocuk halimi savunup sarmışım gibi hissetmiş ve huzurlu olmuştum,tavsiye ederim.