Konu ne biliyormusun, evet, eminim onsuzda cok mutlu olurum, suphem yok (Allah biliyo kalbimi gercekten oyle dusunuyorum). Ama konu onsuz mutlu olmak degil, yada icimi acitan onsuz kalma korkusu ve alisamayacak olmam falan hic degil. Luzumsuz bir gurur yuzunden benden vazgecip, korkularimi hakli cikaracakya, inan onsuz kalmaktan cok 'demekki hakikaten deger vermemis' gercegiyle karsi karsiya kalmak beni korkutuyor. Karsima gecip 'sevmiyorum ve istemiyorum' diyemeyecek kadar aciz bir adammisin sen diye haykirasim geliyo karsisina gecip. Pire icin yorgan yakar o, cok kez yakti (benimle alakasi olmayan konularda), biliyorum yine yapar. Ama su anda nicin hala sessiz, neyi bekliyor, ne dusunuyor olayi beni cok yipratiyor.
Ya gururunu sececek, ya beni. Ya artik sevdigini hem kendi kabullenecek ve soyleyecek, yada benden vazgececek. Secenegi yok artik ya siyah, ya beyaz. Gri yok, griyi kabul etmeyecegim bundan sonra. Icimde tereddut kalmayacak. Kalirsada, devam etmeyecegim. Bu kararimdan vazgecmem insallah Rabbimin bana verdigi guc ile.