Ben seninle hemen hemen ayni durumlari yasadim. 6. Ayda hamile kaldim. Ailesinin bana olan soguk tavirlari, esimin her bos dakikamizi ailesiyle gecirmek istemesi, annesinin gicik laflariyla dolmustum zaten. Hamile kalmama da kayitsiz kalmalari artik o kadar icimi acitti ki kavga etmeye basladik. Bosanmaya dogru gidiyoruz ben tek basima bebege nasil bakicam diye bunalimlara girdim. Cocugu aldirmayi defalarca dusundum de soyledim de. Surekli ben cocugu istiyorum dedi ama biz duzelicez demedi. Baska beni cok yaralayan bir durum daha oldu eski sevgiliyle ilgili, konularimda var, ben uzuntuden cocugu dusurdum. Hep aldiricam dedigim icin esim inanmadi dustugune. Bosanmak istedi. Annesi inanilmaz baski yapti, hala da yapiyor bosanmamiz icin. Tehdit ediyir onu resmen. Kac kere evden gitti. Ben zaten korkunc bir travma yasadim, aslinda ben de ondan nefret ediyodum ama beni teselli edebilecek tek insan da oydu. Aynen senin gibi bosanmak istemedim. Ayni senin kocan gibi bir an bana sarilirken bes dakika sonra bosanalim diyordu. Boyle uc ay gecirdik. En son evi terketti. Ben de ac davayi dedim. Dondu eve sonra. Kavga ettigimizde hala bazen bosanalim diyo ama eskisi gibi degil. Yine de cok dengesiz. Sizde vicdan azabi var, benim esimde de cocugu aldirdigim suphesi. Yine de benim isim daha zor. Cunku inanilmaz sert otoriter tehdit eden bir anne, kavgalarla yipranmis bir evlilik ve sevgi, eski sevgiliyle gorusmelere ragmen biz hala bosanmadiysak siz de bosanmazsiniz heralde. Hakkinizda hayirlisi olsun ama ne kadar ustune dusersen o kadar kacacaktir. Bende oyle oldu. Artik umudum bittiginde tamam ac dava dedim, acamadi.