Yok olmaya başladım sanki...

8 yaşımdan beri sürekli ciddi anlamda depresyondayım ve atlatamıyorum. 10 yıl geçti ama hala aynıyım. O dönem annem ve babam arasında sorunlar vardı ve ayrılacaklardı bazı kavgalara şahit olmak, babamın bi anda sürekli uzakta çalışmak istemesi, annemin bizi dedemin evine getirmesi ve orda başkasının evinde sığıntı gibi yaşamak, babamın iflas etmesi üzerine insanların bi anda hemen değişmesi, babamın iflas nedeniyle sürekli kaçması... Küçüktüm çoğu şeyi anlamıyordum ama anladığım kadarı bile öylesine ağır geliyordu ki. Doğal olarak tavırlarım değiştirmişti ve teyzemden tutup yengemin bile bağıra bağıra bunu 'düzeltmek istemesi' tuz biber oldu iyice ağırıma gitti bazı şeyler. Yıllar geçtikçe yine aynı şekilde devam etti üstüne eklene eklene.. bu 10 yılın 6 yılını saçma sapan antidepresanlar sakinleştiriciler ve uyku hapları eşliğinde okulda evde her yerde ruh hastası damgasıyla geçirdim. Geriye bakıp düşündügümde bakıyorum da hepsi o küçüklük dönemlerimden kalma. O zaman söylenen belki yanlış bile olmayan farkında olmadan söylenen ufacık şeylerin bile resmen tramvalara sebep olduğunu farkettim. Araştırma yaptım defalarca hareketlerimin altındaki anlamları kendim çözmeyi denedim ve yine aynı şeyi farkettim. Farkettim ama önüne geçemiyorum. Önce sürekli şefkat aradim ailem arkadaslarim akrabalarim bi anlık hoşlantı olan insanlar hatta öğretmenler.. Sadece ufacık bi sevgi sözcüğü, ilgi bekledim ve fazlasıyla yanılıp yaşıma göre alınamayacak darbeler altında kaldım. Sonrası mı? Öylesine özgüvensiz, öylesine güvensiz, öylesine nefret dolu bir kız oldum ki... İnanılmaz kıskançlık yapıyorum. Babam vefat ettikten sonra iyice arttı bunlar herkes sanki bırakacak, zarar verecek, üzecek gibi geliyor. Sevdiklerimin yanında kimseyi görmeye tahammül bile edemiyorum zaten. Kimseyle görüsmek istemiyorum tanidigim insanlari görünce yüzümü çeviriyorum. Eve kapattım sanki kendimi. Aylardır çıkmıyorum bile. İnsanlar sürekli hatalarimdan dolayi ayıplıyormuş, sanki sürekli dalga gećiyormuş gibi geliyor. Sürekli oturup yemek yemek uyumak ve kulaklık sürekli kulağımda oturmaktan başka bir şey yapamaz hale geldim artık. Her değişcem sözcükleri zamanla yok oluyor. Olmuyor... küçücük şeyler bile öylesine işlemiş ki karakterime... kurtulamıyorum. Eskiden bağırıp çağırıp ağlar ilaçlara sığınırdım şimdi o bile yok. Ağlayamıyorum, her şeyi içime atıyorum. Yıllardır hiçbir işe yaramayan o ilaçları artık içmek bile istemiyorum ve aylar önce bıraktım... Ne yapcam bilmiyorum git gide yok oluyorum. Öylesine bezdim ki sürekli bundan kurtulmak için dua eden ben artık dua etmek için bir umut bile bulamıyorum. Sürekli kilo alıyorum ve sürekli her yerimde ağrılar oluşuyor artık. Artık kurtulmak istiyorum nasıl kurtulcam ben...

Lütfen kendini salma bırakma lütfen, herkesin hayatinda bir cok kotulukler lanetler oluyor soyle bi cevrene bak...
Insanlari degerlendir, sonra soylemesi kolay yapmasi ne kadar zor olsa da unut gecmisi aklina gelse bile ac bi canli muzik dinle favori yabanci dizilerin olsun mesela maddiyatin yetiyorsa spor salonuna yazil yetmiyorsa bol bol kosu alanlarinda ac muzigini kos yuru ve sunu asla unutma SEN BU DUNYAYA BIR KEZ GELDIN. Ve yasadigin dakikanin dahi tekrari yok. Birak herseyi kapinin onunde ort kapini yeni bi hayata adimlar at hatta kos...
Cinsel istismara ugrayip yillar sonra herseyi geride birakip evlenip normal hayatlar kuran insanlar tanidim ben...
Ki daha bir cok ornek var..
Birakm kendini asla salma.