Bak sana çok ilginç bir olay analatayım....birgün genç bir gebe yatırdık bebek 20 haftayı geçmişti...anneye akut lösemi tanısı koyduk...kadıncağız kendi derdine düştü, bebeği bırakın beni kurtarın diye yalvarıyor...biz ise ikisinide kurtarmak için uğraşıyoruz...bebek hareketli sağlıklı....neyse tüm riski aldık, aile bebeğin kaybını göze aldı, anneye kemoterapi verdik ama hiç yanıt yok, hücreler sıfırlandı...ikinci kür yine yanıt yok...ama bebek kıpır kıpır, kadın doğumcular ve biz şaşkınız...daha yüksek doz vermemiz gerekiyor ve bebek 30 haftayı geçti...Kan hücreleri nerdeyse sıfırlanmış halde, konsey kararı ile bebek sezeryanla alındı, biraz küvezde kaldı, sapasağlam...rabbimin mucizesi...kadının eltiside bebek emziriyormuş, bebeği yengeye gönderdik emzirdi, anneyye tedavi verdik , iyileşti, kemik iliği nakli oldu...birgün geldi bizi ziyarete tosuncuk kocaman olmuş nasıl gülüyor...bazıları bizi ruhsuz ve merhametsiz sanıyor ama o gün o bebeği kucağıma alıp ağlamıştım, annesiyle birlikte.... O kadını kurtaran hayata bağlılığı oldu...umarım sanada moral olur...