- 15 Nisan 2016
- 5
- 0
- 1
- 27
- Konu Sahibi grumpygirl
- #1
Artık kendimi tanıyamıyorum. Bu sene üniversiteyi kazandım ve İstanbul'a geldim. İlk yılım olduğu için yurtta kalıyorum. Haliyle beslenme düzenim tamamen değişti.6 ayda 15 kilo aldım.Şu an 80 kiloyum. Sürekli kilo alıyorum. 2 ay önce 15 tatilde eve gittiğimde herkes çok kilo aldığımı söyledi ve bende bunun üzerine İstanbul'a döner dönmez diyete başladım. Aslında sağlıklı beslenmeye. Sabahları domates,salatalık,peynir,zeytin yiyordum, akşamları da salata ama içine mutlaka besleyici gıdalar da ekliyordum(nohut,fasulye,ton balığı,lor peyniri vs). Spor salonuna da kaydolmuştum ve her gün düzenli olarak spor yapıyordum. Günde 2.5 litre su içiyordum. 1 ayın sonunda hiç açlık çekmeden 4 kilo vermiştim ve bu diyete başlarken 76 kiloydum. Her diyetin sonucunda olduğu gibi bende verdiğimi iki katıyla geri almışım... Her neyse, sonra bir anda işler değişti ve ben yine düzensiz beslenmeye başladım, paket gıdalar, hamburgerler, pizzalar.. Bu arada iki ay önce eve döndüğümde doktora da gittim. Tiroidim var ama bunun için ilaç kullanmamı istemedi doktor. Sanırım insülin direncimden dolayı bana Glifor yazdı. Sağlıklı beslendiğim o bir aylık süreçte ilacımı da sürekli kullandım. Belki psikolojik bilemiyorum ama canım tatlı da istemiyordu eskisi gibi. Her şey yolundaydı yani. Ben diyeti bırakınca ilacı da bıraktım, sporu da..
Çok pişmanım, ve de çok üzgün.
Aslında böyle çok yiyen bir kız değildim, hamburgerden nefret ederdim mesela. Evet paket gıdalara bisküvilere hep düşkündüm ama kendimi mutlaka frenlerdim.
Şimdi yemek yerken sanki kendimi cezalandırıyorum. Sanki şişman olmayı hak ediyorum. Canım istemese bile yiyorum. Oda arkadaşım diyet yaparken bana sürekli psikolojik baskı uyguluyor. Bir lokma al, hatrım için ye vs. Yemediğimde bana küsüyor inadıma yanımda yiyor sanki yaptığım kötü bir şeymiş gibi davranıyor aa ama sen yiyemezsin diye beni küçümsüyor. Aslında güçsüz bir insan değilim ama diyet döneminde yıpranmamda önemli bir faktör bu baskı. Günden güne psikolojim bozuldu. Okula gitmek istemiyorum ki çoğu zaman da gitmiyorum. Hayatım belki de bu yüzden çok düzensiz. Sabaha kadar oturup öğlen uyanıyorum. Mutfağım yok, kendi yemeğimi yapamıyorum ve yurtta da yemek çıkmıyor yani mecburen hazır gıdayla besleniyorum. Aslında salata yapıp yiyebilirim ama yeniden savaşacak gücüm yok. Kendimi çok değersiz hissediyorum ve de çok yalnız. 19 yaşındayım. Evet hiçbir zaman kendimi insanlara net bir şekilde açabilen bir kız olmadım ama en azından annem kardeşlerim yanımdaydı ve böyle amaçsız yaşamıyordum. Eskiden üzüldüğümde, stres olduğumda yemek yiyemezdim iştahım kapanırdı, ama şimdi kendimi cezalandırırcasına nerdeyse ağlaya ağlaya yiyorum.
Artık bunu değiştirmek istiyorum. Okula devam edeceğim ve kendime bir iş bulacağım. Mümkün olduğunca yurttan uzak kalmak isyorum. 1 ay sonra annem gelecek. O geldiğinde zayıf olmak istiyorum. Spor salonuna 1 ay üyeliğim kaldı spora da devam edebilirim.
Lütfen bana destek olun, çok yalnızım ve bunları paylaşabileceğim hiç kimse yok....
Çok pişmanım, ve de çok üzgün.
Aslında böyle çok yiyen bir kız değildim, hamburgerden nefret ederdim mesela. Evet paket gıdalara bisküvilere hep düşkündüm ama kendimi mutlaka frenlerdim.
Şimdi yemek yerken sanki kendimi cezalandırıyorum. Sanki şişman olmayı hak ediyorum. Canım istemese bile yiyorum. Oda arkadaşım diyet yaparken bana sürekli psikolojik baskı uyguluyor. Bir lokma al, hatrım için ye vs. Yemediğimde bana küsüyor inadıma yanımda yiyor sanki yaptığım kötü bir şeymiş gibi davranıyor aa ama sen yiyemezsin diye beni küçümsüyor. Aslında güçsüz bir insan değilim ama diyet döneminde yıpranmamda önemli bir faktör bu baskı. Günden güne psikolojim bozuldu. Okula gitmek istemiyorum ki çoğu zaman da gitmiyorum. Hayatım belki de bu yüzden çok düzensiz. Sabaha kadar oturup öğlen uyanıyorum. Mutfağım yok, kendi yemeğimi yapamıyorum ve yurtta da yemek çıkmıyor yani mecburen hazır gıdayla besleniyorum. Aslında salata yapıp yiyebilirim ama yeniden savaşacak gücüm yok. Kendimi çok değersiz hissediyorum ve de çok yalnız. 19 yaşındayım. Evet hiçbir zaman kendimi insanlara net bir şekilde açabilen bir kız olmadım ama en azından annem kardeşlerim yanımdaydı ve böyle amaçsız yaşamıyordum. Eskiden üzüldüğümde, stres olduğumda yemek yiyemezdim iştahım kapanırdı, ama şimdi kendimi cezalandırırcasına nerdeyse ağlaya ağlaya yiyorum.
Artık bunu değiştirmek istiyorum. Okula devam edeceğim ve kendime bir iş bulacağım. Mümkün olduğunca yurttan uzak kalmak isyorum. 1 ay sonra annem gelecek. O geldiğinde zayıf olmak istiyorum. Spor salonuna 1 ay üyeliğim kaldı spora da devam edebilirim.
Lütfen bana destek olun, çok yalnızım ve bunları paylaşabileceğim hiç kimse yok....
