• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Yeni bir başlangıç

Uzun zaman olmuş, normalde bana fazla gelirdi yakıp kül etmek ama sanırım sizin durumunuzda en iyisi...
3 hafta bile ertelemeyin bence... başka yardımcı olacak kimse Yok mu size? Çağırın onu bugün-yarın bitsin gitsin her şey...
 
Acımasızca değil güzel yazmışsınız. İnşallah geçmişe perde çekebilirim. Bunun ilk adımı da bu sanırım. Şuan için aklımda sadece ultrason fotoğrafını saklamak ve geri kalan her şeyi elden çıkarmak var ama eşim görevde 3 hafta sonra onunla halledeceğim.
En guzeli beraber yapmaniz hem destek olursunuz birbirinize
Inşallah en kisa surede bebeginizi alirsiniz kucaginiza
 
Bence onlari atmaya hazir değilken böyle birsey yapmak seni daha cok yipratir. Psikolog degilim, evlat da kaybetmedim hislerini anca tahmin edebilirim. Bence acını doya doya yaşa canim bastirma hiç birseyi. Güzel kızinla da cennette kavusacaksiniz insallah. Dogacak bebeklerine de ablalarını anlatacaksin. Onun yerine birini koymak zorunda değilsin yüreğinde onu sevmeye ve yasatmaya devam ederek de yeniden anne olabilirsin :KK68:
 
Allah sabır versin size öncelikle çok üzüldüm.
Bence psikoloğunuzu değiştirin.
Acısıyla tatlısıyla bir gebelik geçirmiş ve dünyaya bir bebek getirmişsiniz. Hem kendi yaşanmışlığınıza hemde minik meleğinizin hatırasına saygısızlık bence kesinlikle.
Onları yakmak sizin anılarınızı silmeyecek o gerçeği değiştirmeyecek.
Fazla acımasızca olmuş önerisi.
 
Bence onlari atmaya hazir değilken böyle birsey yapmak seni daha cok yipratir. Psikolog degilim, evlat da kaybetmedim hislerini anca tahmin edebilirim. Bence acını doya doya yaşa canim bastirma hiç birseyi. Güzel kızinla da cennette kavusacaksiniz insallah. Dogacak bebeklerine de ablalarını anlatacaksin. Onun yerine birini koymak zorunda değilsin yüreğinde onu sevmeye ve yasatmaya devam ederek de yeniden anne olabilirsin :KK68:

Bana aşk acısında aynen böyle oldu
Unutmaya hazır değilken kendimi zorladım, ittim bastırdım....sonra o acı çok çok kötü bir şekilde su yüzüne çıktı. Acıyıı iyice çekip tüketmek gerek.
 
Bana aşk acısında aynen böyle oldu
Unutmaya hazır değilken kendimi zorladım, ittim bastırdım....sonra o acı çok çok kötü bir şekilde su yüzüne çıktı. Acıyıı iyice çekip tüketmek gerek.

Bence hastalik duzeyinde degilse yas tutmanin sakincasi yok. Zamanla zaten eskisi kadar yakmiyor hic bir ates.
 
Bazılarını seçip bir kutuya kaldırabilirsiniz. Uzun bir süre, Açmayacağına kendine söz vermelisin
 
Basiniz sagolsun..
Allah yardimciniz olsun
Bir tanidigimizin oglu sehit dustu. Psikolog ayni seyi soyledi.
Yapamadi.
Sonra suna karar verildi;
Eve es dost akraba yakin ve guvenilir kim varsa cagrildi. Biri aldi esyalari evinde sakliyor. Ama kimin aldigini bilmiyor.
Sadece bir yerde saklandigini biliyor fotograflarin. Cope atilmadigini biliyor. Cunku bu ona cok acimasiz gelmisti. Atilmasina kiyamam demisti.

Ici rahat. Tabi terapi seklinize bu uyar mi bilmiyorum. Bir onerin isterseniz...
 
Banada çok acımasızca geldi, ben olsam bi kilere tavan arasına ne var ne yok kaldırırdım ama kesinlıkle yakmazdım bide geçip nasıl yandığını izlemek be demek ? Daha çok eziyet çekersin, kaldır hepsini bir küçük oyuncağını bırak , ve tekrar hamile kal, onuda kaybetmekten korkarsın elbette ama yeni bebeğin için güçlü olmalısın. Hem kafandaki kaygıları yeni hamileliğinle meşgul olup daha kolay atlatırsın. Evlat bu unutulmaz ama alışmana yardımcı olur, hem bebeğine ablasının oyuncaklarını verirsin ikisini birden seversin, yeni bebeğinde teselli bulursun.
 
ya kızınızın fotoğrafı varsa kalsın. başka eşyaya gerek yok ama fotoğrafları kalsın yani herhangi bir yakınımıza birşey olsa fotoğraflarını videolarını silelim mi yani? yapmayın ben çok hatırayı atarım yırtarım vs ama pişman olmuşluğum çoktur.
 
Icimi yakti yazdiklariniz.. Allah yardimciniz olsun cok zor bir durum. Bende 3,5 yillik buyuk bir ozlemden sonra hamile kaldim su an 5 aylik hamileyim o kadar degisik bir mutlulukki anlatilmaz yasanir gercekten sonra ansizin icime bir korku dusuyo mutlulugum golgeleniyor. Bebegimi kucagima aldigimi gorebilecekmiyim onun kokusunu icime cekebilecekmiyim nasip olurmu bunlar bana diye diye kendimi elimde olmadan yipratiyorum. Rabbim isteyen herkese bebegini sag salim kucagina almayi nasip etsin. Bence psikologunuzu dinlemelisiniz oyle soyluyorsa vardir bir bildigi. Kendine yeni bir sayfa acabilmen icin seni uzen herseyi hayatindan cikarman gerek. Ultrason fotograflarina her baktiginda icin aciyacak tekrar hamile kaldiginda bebegine ait butun anilar seni kaygiya sokacak ya tekrar ayni seyleri yasarsam diye ister istemez bu dusuncelerle mutsuz olacaksin ve onlara her baktiginda acin tazelenecek. Psikologunu dinle kendine umutla dolu yepyeni bir sayfa ac sana aci veren herseyi cikar hayatindan. Insallah cok guzel gunleriniz olur..
 
Doktorun dediği gibi yakmanızı, kızınız adına bir ağaç dikmenizi, küllerini de o toprağa gömmenizi öneririm. Ağaç büyüdükçe acınız azalır umarım. Yeni çocuğunuzu da mezar yerine o ağaca götürebilirsiniz.
 
arkadaşlar karar vermekte çok zorlanıyorum ve size danışmak istedim. 2 sene önce tüp Bebekle hamile kaldım. Mükemmel bir gebelik geçirdim. Ne mide bulantısı ne halsizlik ne yorgunluk... Hayatımda olmadığım kadar Mutlu huzurlu eğlenceli enerjik falan. Sanki doping almış gibiydim. Kızım olacağını öğrendiğimde içimde tuhaf bi his oluştu direk Bebek kıyafetleri Tokaları süs eşyaları bakmaya başladım. Bebeğim çok güzel büyüyordu. Hareketlerini hissettim ve elim sürekli karnımda bir an önce o güzel gün yaklaşsın ve kokusunu içime çekeyim istedim. Ultrason fotoğrafını gördüm ve kızıma resmen aşık oldum. Hayatta hiçbir güç yıkamazdı beni çünkü anne olacaktım ben. Kızım için Can'ımı verirdim o kadar çok sevmiştim. Hayaller kurmaya başladım ona mektuplar yazdım şiirler okudum. Hamileliğimin 24. Haftasında ne olduysa kızımın gelişimi durdu dediler. Bebeği almamız lazım acilen hastaneye yatmanız gerekiyor . İnanmadım elbette. Doktorlar yalancıydı. Şimdiye kadar kötü bir şey olsa hissederdim. Hem çok iyiydim. Bebeğimin tekmeleri dışardan bile görünüyordu. O kadar güzeldi ki gebeliğim aynanın karşısında sürekli kendimi seviyordum. Doktora güvenmedim başka doktora gittim. O da aynısını söyledi sonra başka doktor başka doktor başka doktor ... Bir günde 7 doktora muayene oldum . Hepsi de tam teşekküllü bi hastane olması lazım hayatın tehlikede dediler. Hiç bir özel hastane kabul etmedi beni. Sonunda bi eğitim araştırma hastanesinin ünlü bi Profuna gittim. Her gittiğim doktordan güzel haber akmak istiyordum. O doktor acilen yatış verdi. Bebeği almalarına izin vermedim. 4 hafta yoğun bakımda yattım. İki saatte bi muayene olup bebeğin kalp atışlarını dinliyorlardı. Her muayenede de işler iyiye gitmiyor dediler bana. Hasta yatağımda günde 3 serum onlarca ilaç ve iğneyle 4 haftamı bitirdim. Bebeğimin hareketleri durunca umudum kesildi. Ağlayarak 29 haftalıkken bi gece acil doğuma aldılar beni. Hala inanmıyordum bu kabusa. Kızımın öleceğini söylediler bana ama sağ doğdu. Ameliyattan 18 saat sonra ayağa kalkabildim. Beyin kanaması kalp krizi emboli riski falan bir sürü risk var dediler.... Güzel kızım 10 gün yaşadı. Çok şükür ona dokunabildim. Son 6 aydır psikolojik tedavi görüyorum. Şimdi karar vermekte zorlandığım konuyu anlatmak istiyorum. Psikoloğum kaygı düzeyimin çok fazla olduğunu bana eski gebeliğimi hatırlatacak her şeyi yakmamı söyledi. Ultrason sonuçları hamile kıyafetlerim bebeğimin giysileri hastanede arkadaşlarımdan gelen hediyeler o günlerde kullandığım her şeyi her şeyi yakmamı istedi. Çok acımasızca değil mi? Kıyafetler biberonlar süt sağma makinesi falan verilir de kızımın fotolarını ultrason sonuçlarını Nasıl elden çıkarabilirim. Ben aşırı duygusal mı yaklaşıyorum bu konuya?
Onun omru o kadarmis Allah boyle uygun gormus demek ki akliniza kotu seyler getirmeyin. Kotu kotuyu cekermis. Yine ayni sey olacak diyede bir sey yok.. Fotolari hastane evraklarini vs yakin. Esyalari atmaniza gerek yok.
 
Basiniz sagolsun cok uzuldum.
Bnde karnimda yavrumu kaybettim , ultrason resimlerini atmadim, aldigim kiyafetleri atmadim.. bi kutunun icine kopup depoya kaldirdim ve kaybimdan 3 ay sonra yine hamile kaldim ve 6 aylik cimcime simdi yanimda top oynuyor.
Ama unvdeki erkek arkadasimin bana aldigi herseyi yakip kul etmistim, sonra cok ozgurlestigimi hissetmistim ama bu 3 yilimi aldi.. hala giden bebegimin resimlerine bakiyorum ama kiyafetlerini kullanamam,bikac yil sonra ihtiyac sahibi birilerine veririm..
 
çok üzüldüm Allah cennette kucaklamayı nasip etsin. Zor bir karar bir şey diyemem ama hazır değilsin acele etme. ona ait şeyleri yakıp üstelik kaşına geçip izlemek çok zor olmalı. Biz yapamadık her şeyi duruyor. beşiğini, salıncağını, pusetini özenle paketleyip depoya koyduk. oyuncakları elbiseleri hepsini paketledik evde. atı, bisikleti, vs hepsi duruyor, yalnızca o varken 1_2 yaş arası kıyafetlerini bi ihtiyaç sahibine vermiştim. olaydan sonrada 4_5 kat kıyafet ayakkabı terlik şampuanlarını falan verdik gerisi duruyor, kıyamadık. bilmiyorum ne olacak. zor bir durum Allah kolaylık versin bu durumda olan herkese.
 
Evet acımasızca, dediğim gibi bende çok zorlanırdm hatta belki bu tedavi önerisinde çok fazla inatçı bile olabilirdim..

Ama hayat devam ediyor siz de biliyorsunuz, iyileşmek zorundasınız... Bilmiyorum benim size vereceğim tavsiye herhalde sizin için iyi olmaz çünkü çocuk konusunda aşırı duygusal yaklaşıyorum ... ( Sizin gibi) keşke doktorlar size bu teklifi sunduğu zaman gebeliği sonlandırabilmis olsaydınız çünkü diğer türlüsü çok zor...

o zaman kendimi asla affedemezdim . Ya yaşasaydı düşüncesi beni mahvederdi.Çok şükür en azından gördüm dokundum sevdim. Emmese bile sütümü verdiler ona. Bu mutluluğu yaşadım.
 
Sevgili lorentz ben de doktorla aynı fikirdeyim. Yakın gitsin. Olanları tamamen arkada bırakın. Yeniden doğmanız için önce yanmanız tükenmeniz gerek. Sil baştan başlayıp geleceğe bakmak gerekiyor bazen. Bu doğmuş kızınızı sevmediğiniz anlamına gelmez kesinlikle. Ama bu psikolojik yükle de yaşayamazsınız size de yazık.

Bilmiyorum siz de faydalanır mısınız ama ben bir reiki mastera gitmiştim aşk acısı için, geçmişle bağları kesmek için. Bu çalışmayı yaptığımda geçmişi bırakmaya daha hazır değildim o yüzden çok işe yaramadı. Unuttum diye kendimi kandırmışım birkaç ay sonra acı tekrar yüzeye çıktı. Daha sonra gerçekten umursamayıp hayatıma baktım o zaman işte kaldırıp her şeyi çöpe attım umursamadan. Siz daha anıları yakacak durumda değilseniz bence bebeği biraz erteleyin naçizane fikrim. Beyninizi sıfırlamadan yeni hamilelik zor olabilir.

Acele etmeyin bence. Hazır olduğunuz zaman yapın. Hazır hissettiğinizde kendiliğinizden yapıcaksınız zaten.

araştıracağım dediginiz şeyi. Haklisiniz yapmam gerekiyor. Hazır olmam gerekiyor. Zamana ihtiyacım var. Bugün bütün her şeyi yakin bi arkadaşıma verdim. Simdilik onun evinde duracak her şey. Cesaret edince yakacağım.
 
Bence onlari atmaya hazir değilken böyle birsey yapmak seni daha cok yipratir. Psikolog degilim, evlat da kaybetmedim hislerini anca tahmin edebilirim. Bence acını doya doya yaşa canim bastirma hiç birseyi. Güzel kızinla da cennette kavusacaksiniz insallah. Dogacak bebeklerine de ablalarını anlatacaksin. Onun yerine birini koymak zorunda değilsin yüreğinde onu sevmeye ve yasatmaya devam ederek de yeniden anne olabilirsin :KK68:

ben de boyle düşünüyorum. Onu unutmak istemiyorum zaten bu mümkün değil ancak bu gebeligimdeki kaygıları unutmanın tek yolu bu mu olmalı bilmiyorum . . Bir sonraki terapide diyeceğim psikologa . Ben ne yakabildim ne de yeni kıyafetler alabildim diye. Başka bi çözüm bulsun
 
Bazılarını seçip bir kutuya kaldırabilirsiniz. Uzun bir süre, Açmayacağına kendine söz vermelisin

hamile kaldığım an hafta hafta onun sonuçlarıyla karşılaştırmasını yapacagimi düşünüyorum. Ben rahat durmam. Güvenmiyorum
 
Back